«Եթե գնացինք պատմական արդարության հետևից, խաղաղություն չենք ունենալու». Արցախից, Ցեղասպանության ճանաչման հիմնախնդրից հրաժարումը վերջին հարցազրույցի ընթացքում այսպես էր հիմնավորում։ Սա ակնառու ցնդաբանություն է։ Ինչու՞։
1949 թ. օգոստոսի 29-ին Ղազախստանում փորձարկվեց խորհրդային ատոմային ռումբը։ Այդ պահից ի վեր գլոբալ մասշտաբի համաշխարհային կոնֆլիկտների հավանականությունը, ինչպիսինն` նախորդ երկու աշխարհամարտերն էին, երբ ուղիղ բախվում են գերտերությունները, հավասարեցվում էր զրոյի։
Կրթական համակարգի բարեփոխումների մարտահրավերներին հանդիման ՝ 21-րդ դարն իրականության իր իրավունքով ցրեց հետանկախական մեր ողջ ռոմանտիզմն առ այն, թե մենք, թոթափելով խորհրդային համակարգը, պիտի սիրվենք ու փայփայվենք։
Ինչ ուզում՝ անում են, ձեռքերը բռնող չկա:
Պառլամենտ չկա, իրավապահ համակարգը շարունակում է անիրավչությամբ զբաղվել, իսկ ամոթանք ու կշտամբանք տվող հոգևորականները, որպես կանոն, այս հարցերի վերաբերյալ պահպանում են լռություն :
ՈՒ կրկին հորդուն կարկտահարվում է հայոց 5000-ամյա ազգապետական տաճար-տունը: Կիսալուսին յաթաղանը զորագնդեր է հանում փողոց: Թուրանաթուրքական երազանքն անկախ Հայաստանում կարծես թե միս ու արյուն է ստանում: Խնկարկու կռապաշտների ենիչերիական ավանգարդը հերթական գրոհն է ձեռնարկում: Թիրախում մեր ազգային պետական ինքնության գլխավոր պատվարն է` Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինն ու Վեհափառը հայոց:
Ես պատմաբան չեմ, ավելին, չգիտեմ, թե ինչ է նշանակում պատմաբան լինել: Ինտերնետի դարում ցանկացած երկրի պատմության մասին կարելի է գտնել բազմաթիվ տեքստեր՝ տարբեր տեսանկյուններից շարադրված ու տարբեր շահեր հետապնդող: Էլ չեմ խոսում արհեստական բանականության հնարավորությունների մասին: