Մեծ հանցանք էր Սյունիքի ու Վայոց Ձորի հսկա, իրարից 150 կիլոմետր կտրված երկու մարզերի բանակային կորպուսների միացումը և հարյուր անգամ կրճատված աշխատակազմերը կենտրոնացնելը սովետական երբեմնի փոքրիկ, փայտաշեն-կավաշեն, կարելի է ասել, «քըչեղակի բույն» շենքում, և որն ավելի քիչ նշանակություն ուներ Գորիսի համար, քան նրա կողքը գտնվող երբեմնի Արմենակի խանութը՝ տալով նրան «Հատուկ բանակային կորպուս» ամպագոռգոռ անունը:
Ոսկե ձվեր ածող հավեր էին դուրս եկել, երկու տարի առաջ հեծանիվ էին հայտնագործում:
Դա ոչ այլ ինչ էր, քան աջապսանդալ եփել, որտեղ աջ ձեռքը չգիտի, թե ինչ է անում ձախը: Նույնն էր, ինչ Սյունիքի ու Վայոց Ձորի զորամիավորումների անցած մարտական փառավոր ուղին ոչնչացնելը, իրականում՝ նրանց նշանակությունը նեղացնելը, փոքրացնելը, վերահսկումները թուլացնելը, իսկ որ ամենաողբալին է՝ այս չափազանց կարևոր դարպասների զորքերին տրվող ֆինանսական միջոցներից զրկելն ու ռազմական շնչափողը փակելն էր, մասնագետ, ազնիվ ու ազգանվեր կադրերից ազատվելը։
Հետո էլ վերադասի «սպեցը» կգա, կհասնի Գորիս՝ «Արմենակի խանութ», իբր ուսումնասիրելու, թե ինչու է Վայոց Ձորի Բարձրունու դիրքերում Գերասիմը զոհվել...
Մարդիկ գործ են անում, տեսեք, տեսեք...
Այ քեզ բան, «Արմենակի խանութում» նստած հատու՜կ ԲԿ գեներալ-մայոր հրամանատարն ի՞նչ իմանա՝ ինչու՞ է զոհվել, գնացեք Վայոց Ձորի վաշտի ժամկետայիններին հարցրեք, որ անտեր-անտիրական գառների պես ցրված են այս ու այն կողմ։
Սա էլ ձեր հատուկը, ՊՆ ոսկե ձվեր ածողներ. ձերը տպավորություն թողնելն է, ոչ՝ գործ անելը։
Սուսաննա Բաբաջանյան
Գորիս