ԱՄՆ-ից սովորելու բազմաթիվ բաներ կան, հատկապես եթե դա վերաբերում է երկարաժամկետ ռազմավարական պլանավորմանը, քաղաքական համակարգի հավասարակշռմանը, դատական արդարադատության հակակշիռներին (սա չի նշանակում, որ ԱՄՆ-ում դատական սխալներ չեն լինում)։

Բոլոր նրանք ովքեր ՌԴ-ից «աբիժնիկ» են և կարծում են, թե ՌԴ-ն Հայաստանի հակառակորդն է, հետևաբար Հայաստանը ՌԴ-ի հետ չպետք է լինի որևէ միության մեջ, նաև կարծում են, թե Հայաստանի փրկությունը ՆԱՏՕ-ն է, և Հայաստանն օր առաջ պետք է մերձենա ՆԱՏՕ-ին, այսօր ևեթ կարող են տեղափոխվել Թուրքիա։

«Եվրահանձնաժողովը Հայաստանի հետ սկսում է վիզային ռեժիմի ազատականացման երկխոսությունը»։ Այսպիսի վերնագրով լուրերի շուտով հաճախ կհանդիպենք։ Սա եվրոպական բլեֆ է։ Դրախտային մահ խոստանալու պես մի բան...

Հայաստանի ամենամեծ պրոբլեմն այն չէ, որ պատերազմում սարսափելի պարտություն է կրել և ունի մի հարևան, որը շարունակ նոր պահանջներ է դնում մեր առջև:

Այսօր Իլհամ Ալիևը հնչեցրել է հին ու նոր մի քանի պահանջներ՝ ադրբեջանցի փախստականների վերադարձ Հայաստան, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարման մասին փաստաթուղթ համաձայնեցնել ու փոխել Հայաստանի Սահմանադրությունը։

Սպասե՞լ հայ - ադրբեջանական խաղաղության պայմանագրի կնքմանը ներկա աշխարհա- քաղաքական զաարգացումների իրավիճակում: Ո՛չ: Դա կլինի անիմաստ սպասում:

2018-ի «թավիշը» նաև Հայաստանում բանկային ռեկետը վերացնելու համար էր: Համենայնդեպս, այդպես էր հայտարարվել: Նիկոլ Փաշինյանը կոկորդ էր պատռում: Ասում էր, որ իրենք ՀՀ հպարտ քաղաքացիներին ազատելու են բանկային գերությունից (նաև՝ արագաչափերից ու տեսախցիկներից)...

Լոնդոնում Փաշինյան-Ալիև հանդիպման տապալումն ուղիղ կապվածություն ունի հուլիսի 1-ին նախատեսված երկու երկրների միջև կանոնակարգերի շուրջ համաձայնության ձախողմանը:

Այսօր գոյություն ունեցող աշխարհը լրիվ այլ է․ մենք ապրում ենք նոր կառուցվող կառուցակարգերում, ինչ-որ տեղ նաև տրանսֆորմացիոն հասարակարգում: Այն, ինչ գոյություն ուներ մինչև 2017-18 թվականները, այլևս գոյություն չունի։ Ըստ էության, կարող ենք արձանագրել, որ Պոտսդամի կոնֆերանսից հետո ստեղծված աշխարհակարգն այլևս չկա, այն վերացել է, այժմ առկա է լրիվ այլ գեոպոլիտիկ «ռասկլադ»։ Ավելին, աշխարհակարգի փոփոխությունը հանգեցնելու է նոր հարաբեությունների ու ազդեցության գոտիների, որոնք բերելու են լրիվ այլ մարտահարվերներ։ Սրանք լոկ տեսական պնդումներ չեն, այլ «գետնի վրա» առկա իրավիճակ․ թշնամի պետությունները դառնում են բարեկամ, դաշնակիցը՝ «ոչ այնքան բարեկամ» և այլն։

ՈՒկրաինայում հատուկ ցեղատեսակի դրդմամբ Լենինի և Ստալինի թույլ տված սխալներն ուղղելուց հետո, կգա ժամանակը, որ նույն սրիկաների մեղքով Ստալինի գործած սխալները Հարավային Կովկասում կշտկվե՛ն: