Կյանքի մասին իդեալականացված պատկերացումները և ժողովրդին չափից դուրս խիստ պահանջներ ներկայացնելը խոսում են մեր ինֆորմացիոն դաշտի առնվազն ժամանակի պահանջներին չբավարարելու մասին, այն էլ մեղմ ասած։
Եթե մարդիկ կան, ովքեր չեն պատկերացնում, թե ինչ կլինի Ռուբեն Վարդանյանի հրաժարականից հետո, ապա ուզում եմ մի կանխատեսում անել, որից հետո որոշեք` հրաժարականը փրկությո՞ւն է, թե՞ դավաճանություն։
Եթե անտեսենք դետալները, էականը հետևյալն է՝ Մյունխենյան անվտանգության համաժողովում արդեն բացահայտ ցուցադրվեց, որ Արևմուտքը աներկբա վճռել է «ուրիշի (տվյալ դեպքում՝ հենց մեր) ձեռքով կրակից շագանակ հանել»:
Ձեզ խաբում են արդեն երկար տարիներ, իսկ 2018-ի ապրիլից՝ է՛լ ավելի ուժգին, խաբում են՝ ասելով, որ դուք անզոր եք, անողնաշար ու խեղճ, ձեր տեղը կամ Արևմուտքը պետք է որոշի, կամ՝ Հյուսիսը, անգամ՝ թուրքը։
Երեկ արաբատ֊չավուշողլի հանդիպումն ընդամենը բլեֆ էր, հերթական անգամ հայկական դիվանագիտության ստրկամտության, արաբատական թիմի ստորացման պրոցեսն էր, իսկ սահմանը չի բացվելու, առավել ևս՝ քպականների պատկերացրած ձևով:
Սպիտակի ահավոր երկրաշարժից հետևություններ չարեցինք, գուցե այս երկրաշարժը՝ սարսափելի ավերածություններն ու տասնյակ հազարների հասնող զոհերը մեզ հիշեցնեն, որ Հայաստանը սեյսմիկ ակտիվ գոտում է գտնվում, և լիքը խնդիրներ ունենք ու լիքը պրոբլեմներ այդ առումով։
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։