Հետևելով Ֆրեյրեին

Որպեսզի ՀՀ նախագահի ամեն մի ընտրությունից առաջ իշխանություններն ազատվեն գլխացավից, առաջ քաշեցին կրթական ոլորտը՝ դպրոց, քոլեջ, բուհ, ապաքաղաքականցնելու գաղափարը: Եվ դա պատահական չէ, քանի որ մեր օրերում թեկուզ սակավ, բայց ըմբոստ ուսանողների՝ դասադուլների դիմելու քայլերը կարող են վարակիչ լինել և սպառնալիք դառնալ գործող իշխանության համար: Այսօր, երբ ականատես ենք, թե ինչպես բուհի՝ իշխող կուսակցությանն անդամակցած ռեկտորն ու նրա հովանավորյալ ուսանողները կարող են խոչընդոտել լրագրողների մասնագիտական գործունեությունը, երիցս համոզվում ենք, որ ոչինչ հենց այնպես չի լինում: Եվ ամեն ինչ արվում է՝ այլակարծությունը լռեցնելու, ուսանողի անհատականությունը ճնշելու համար: Չգիտեմ, թե մեր կրթության ոլորտի պատասխանատուները ինչ պատկերացումներ ունեն աշակերտի, ուսանողի աշխարհայացքի ձևավորման հարցում նրանց քաղաքացիական դիրքորոշման մասին, բայց արժե ամեն դեպքում հիշեցնել այդ բնագավառում փորձ ձեռք բերած մասնագետների կարծիքը:

Բրազիլացի գիտնական Պաուլո Ֆրեյրեն, օրինակ, գրում է. «Կրթական պրակտիկայի սահմաններն ըմբռնելը անպայման պահանջում է, որ մանկավարժներն իրենց նախագծերի նկատմամբ քաղաքական հստակություն դրսևորեն: Դա պահանջում է, որ մանկավարժը հանձն առնի իր գործունեության քաղաքական բնույթը: Բավական չէ ասել, թե կրթությունը քաղաքական գործունեություն է, ինչպես բավական չէ ասել, թե քաղաքական գործողությունները նաև կրթական են: Անհրաժեշտ է իրո՛ք հանձն առնել կրթության քաղաքական բնույթը: Ես ինձ չեմ համարի առաջադեմ, եթե դպրոցն ընկալում եմ որպես ինչ-որ մի չեզոք տարածություն, որը դասակարգային պայքարի հետ քիչ կապ ունի կամ ամենևին չունի, որտեղ ուսանողները դիտվում են զուտ որպես գիտելիքի որոշակի բնագավառների սերտողներ, որոնց ես պետք է տոգորեմ կախարդական զորությամբ: Ես չեմ կարող ճանաչել այն քաղաքական-կրթական պրակտիկայի սահմանները, որի մեջ ներգրավված եմ, եթե չիմանամ, եթե պարզորոշ չհասկանամ, թե ի նպաստ ում եմ աշխատում: Պարզելով այն հարցը, թե ում օգտին է իմ գործունեությունը, ես հայտնվում եմ մի որոշակի դիրքում, որն առնչվում է դասակարգին, որտեղ ես հայտնաբերում եմ, թե ում դեմ եմ գործում և, անհրաժեշտաբար, թե ինչ պատճառներով եմ գործում, այսինքն՝ երազանքը, հասարակության տեսակը, հանուն որի ես կուզեի միջամուխ լինել, դիմել գործողության և մասնակցել»:

Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Քաղաքացիական անհնազանդության հայկական տարբերակ կամ՝ «Արժեքների հեղափոխություն»
• ԲՀԿ-ն վերահաստատում է իր գերիշխող դիրքը
• Մետաքսի ճանապարհ՝ Սալոնիկից մինչև Մեղրի
• «Չկա բարեփոխումների ծրագիր»
• «Քինդեր-սյուրպրիզ»՝ եվրասիականացման նախաշեմին
• «Հարցերը փողոցում չեն լուծվում»
• Գայ Ֆոքսը՝ Երևանում
• Ռեսուրսնե՞րն են հաշվարկում
• «Դիմակների երթից» մեկ տարի անց
• «Ոչ մի քաղաքական իմաստ այնտեղ պետք չէ փնտրել»
• «Ոչ միայն սահմանադրության, այլև ողջ հասարակության հարցն է»
• «Արտահերթ ընտրություններ չեն սպասվում»
• ԲՀԿ-ն՝ լուրջ փորձության առջև
• «Հոկտեմբերի 30-ն այլ իմաստ ունի»
• Նստացույցի հարցում դեռ չկա կոնսենսուս
• Երջանիկ Աբգարյանը կարծում է, որ պետք է լավատես լինել
• Որքան են թափանցիկ գործում ՀՀ-ում հավատարմագրված դեսպանությունները
• Վիզաների դյուրացում ՀՀ-ի և ԵՄ-ի միջև
• Մնացել են նույն դիրքորոշմանը
• «Լուսանցքային լինելը պատիվ է մեզ համար»

Մեկնաբանություններ