ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:               
 

Ինքնասպանության հասցնող տականքների հարցում հեռուստատեսությունն էլ է մեղավոր

Ինքնասպանության հասցնող տականքների  հարցում հեռուստատեսությունն էլ է մեղավոր
16.12.2013 | 12:54

Ընդհանրապես սերիալները վատ բան չեն, եթե դրանք ճաշակով են արված: Ճաշակն, այս դեպքում, մի քանի բաղադրիչ է ենթադրում` լավատեսություն, բարու հաղթանակի քարոզչություն, հանդուրժողականություն քեզնից տարբերվող տեսակի հանդեպ, հավատք առ Աստվածային արժեքներ, վերջում` սիրո բացարձակ հաղթանակ և իհարկե` հումոր: Այս ամենը պիտի համեմվի ինտերյերի գեղեցիկ դիզայնով, հագուստների գունային կանոնների ու բնավորությունների համապատասխանության օրենքներով, համապատասխան երաժշտությամբ: Անցեք հայկական հեռուստաալիքների վրայով ու տեսեք, թե քանի սերիալ է քիչ թե շատ համապատասխանում այս բնորոշումներին: Հայկական սերիալների թերությունները ավելի լավ հասկանալու համար դիտեք որևէ բրազիլական սերիալի ընդամենը մեկ սերիա: Բրազիլական սերիալները աշխարհում հայտնի են իրենց որակով: Դրանցում ամեն ինչ մտածված է, ամեն ինչի համար աշխատանք է տարված` ամենայն մանրամասնորեն: Դա մի հատուկ դպրոց է, որում մասնագիտացած բրազիլական ընկերությունները բարձրորակ սերիալներ են թողարկում:

Հիմա դիտենք հայկական որևէ սերիալ: Դերասանները գոռում են, մուննաթում, հոխորտում, չարանում: Մի ժամանակ դրամատիկական թատրոնում գոռալու սովորույթ կար, չգիտեմ հիմա ինչպես է, քանի որ վաղուց չեմ հաճախել այդ թատրոն: Դրամատիկի դերասաններից շատերին թվում էր, թե որքան զգացմունքային գոռան, այնքան տաղանդավոր դերասանի համբավ կունենան: Նույնն այսօր հայկական սերիալներում է: Լավ, հասկացանք, մուննաթով ազգ ենք, սգալու վարպետ, նամռոտ, ավանադապահ, կնիկ ծեծող, տղամարդուն բացարձականացնող, ֆիզիկական ուժը բարոյական արժեքներից գերադասող, փողով յոթ կողպեքով փակ դռներ բացող, բայց հեչ աչք չունե՞նք: Այդ հեռուստաընկերություններում ովքե՞ր են աշխատում, ովքե՞ր են այդ սերիալները բեմադրում, ովքե՞ր են տնօրինում համատարած չարություն քարոզող այդ ծրագրերը: Ժամանակ առ ժամանակ երբ «մի սովետի քյառթու արվեստագետ» խոսում է հեռուստատեսությունը որպես դաստիարակության միջոց դիտարկելու խնդրից, շինծու ժամանակակիցներով հարձակվում են, թե` ո՞նց, կարո՞ղ է գիտեք, ազգի դայակն ենք: Տեսնես այդ նույն «ժամանակակիցները» ի՞նչ են զգում, երբ բանակում զինծառայող է ինքնասպանվում մի քանի անդաստիարակ լակոտի պատճառով, ովքեր, բացառված չէ, մինչև ծառայության մեկնելը հայկական սերիալներից պահվածքի դասեր էին առնում: Արդեն որերորդ զինծառայողն է զոհվում-ինքնասպանվում- սպանվում բանակում տիրող այլանդակ բարքերի պատճառով, որոնք, սակայն միայն բանակին վերագրելը դժվար է: Ամեն ծնող իրեն հաշիվ տալի՞ս է, թե ինչ երեխա է բանակ ուղարկում, թե ոնց է դաստիարակում իր որդուն մանկապարտեզից սկսած, ինչ արժեքներով է ամեն օր «կերակրում» իր երեխային, ի վերջո, ինչ հաղորդման վրա է կանգ առել իր հեռուստացույցի «պուլտը», երբ երեխան արթուն է:

Իմ տպավորությամբ սադիզմի դասերը ամեն երեխա տնից է առնում, նույնիսկ ոչ ուղղակի, այլ ծնողների օրինակով: Երեխան ավելի շատ տեսնելով է սովորում, քան` խոսքով: Ի՞նչ պիտի սովորի տղան, երբ հայրը մորը «ընկերուհի»-ով է դիմում, մայրը հորը` «կենդանի», կամ էլ մի այլ տարբերակով` հայրը կնոջը «ոչխար» է ասում, իսկ վերջինս լռում է, քանի որ զահլա չունի, ոչ էլ հակադարձելու քաջություն. հայ ընտանիք են, ավանդապաշտ, հո չե՞ն բաժանվելու մի ստից խոսքի պատճառով, հարևաններն ի՞նչ կասեն: Այդ ամենը տեսնող տղան մի քանի տարուց իր կնոջն է ասելու «ոչխար» ու գլխին բամփելու, ոնց որ հայրն էր անում: Կամ երբ ընտանիքով սերիալ են նայում ու հռհռում, երբ հերոսը ձեռք է բարձրացնում կնոջ վրա ու գազանի պես գոռում, թե տղամարդն ինքն է, ուրեմն` և որոշողն ինքն է, կուզի` կասի մի ոտքի վրա կանգնի:

Վանիչկա Հովակիմյանին մի երկու տականք այն օրն են հասցրել, որ տղան զանգել է հորն ասել, որ կյանքին վերջ է տալու ու ինքնասպանվել է: Այս տղային նվաստացրել են ողջ կյանքում ստորացման տեսարանների ` եթե ոչ մասնակից, ապա ամենաքիչը ականատես դարձած իր հասակակիցները: Միանշանակ է, որ վերջինները չեն կայանալու թե որպես տղամարդ` ընտանիքում, թե որպես մարդ` սոցիումի մեջ հարաբերություններում: Իսկ դրանից արդեն միայն ընտանիքը չի տուժելու, այլ` ողջ հասարակությունը:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1458

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ