Արցախում ու Հայաստանում ծավալվող իրադարձությունների ֆոնին մեկ հիմնական ձայն է բարձր հնչում` լռության ձայնը: Իր երկու տեսակներով` աղմկոտ ու անաղմուկ: Պատճառները տարբեր են` անզորությունից մինչև դեպրեսիա և այլն: Աղմուկի մեջ էլ առավելապես գերիշխում է ամեն ինչ ասված լինելու ու խոսքի բացարձակ արժեզրկման իրողությունը: Ես նախընտրում եմ լռության անաղմուկ տեսակը, բայց խեղդող այս ապատիայի մեջ ուզում եմ խախտել լռությունը` շնորհակալություն հայտնելու համար: Արցախում ապրող արցախցիներին:

Էն որ Ալիևը հիմա դրել ու Ադրբեջանից Նախիջևան ճանապարհ է ուզում, որ Սյունիքն ու Սևանն է ուզում, որ Երևանն է ուզում, որ ցանկանում է ադրբեջանցիներով` յանի փախստականներով լցնել Հայաստանը, լրիվ ճիշտ է անում որպես իր երկրի շահերն առաջ տանող։

Գետանցի մոտ մեկը խնդրում է աշխատողին, թե՝ փող չունեմ, բայց խնդրում եմ ինձ էլ անցկացնել գետի մյուս ափը։ Աշխատողն էլ թե՝ եթե փող չունես, քեզ համար ի՞նչ տարբերություն, թե գետի որ ափին ես։ Հիմա մերն է՝ Արևելքն է լա՞վ, թե՞ Արևմուտքը։

«Կ՛ապրինք անբացատրելի զգացումներ, որոնք շատ են եւ խօսուն: Չեմ կրնար ներկայացնել անոնց ծաւալը, որպէսզի կարենաս լաւ կերպով հասկնալ մեր վիճակը Արցախի մէջ»:

Նիկոլամերձ շրջանակներից շտապել են Արայիկ Հարությունյանին «անաղուհաց» անվանել՝ Փաշինյանին ուղղված երկչոտ քննադատության համար:

Քաղաքական ուժերի մեծ մասի մոտ մի այսպիսի հնարք եմ նկատել՝ իրենց նախաձեռնությունները հաայտարարել ապաքաղաքական ակցիաներ։ Սա անում են, քանի որ, ըստ ընդունված միֆի, հանրության մեծամասնությունը խուսափում է «քաղաքական» բառից։ Այսինքն, փորձ է արվում շրջանցել «ապաքաղաքականի» արգելքը։

2 օր անց լրանալու է Արծվաշենի անկման 31-րդ տարին:

Գաղտնիք չէ, որ այս ողջ քաոսը ստեղծեց և Ամերիկայի, անգլոսաքսերի, մասոնական օթյակի բերանում լեզու դրեց համաշխարհային ճիվաղ ու ազգերի մեծագույն դավաճան Գորբաչովը. այդ օրից ի վեր՝ աշխարհը հանգիստ չունի, մեծ լոքո են որսացել, լամլմելու, պղծելու ու ոչնչացնելու լիքը թեմաներ կան:

Մամուլում գրում են, որ իշխանությունները 23 միլիոն դոլար են տրամադրել Անկախության օրը մեծ շուքով տոնելու համար։ Արևմուտքից գերաստղեր են հրավիրելու, այնտեղից, որտեղ արևն է մայր մտնում։