Կինոյի տան մեծ դահլիճը վերաբացվեց Փարաջանովի «Նռան գույնով»

Օրեր առաջ՝ հիմնադրումից 43 տարի և ցավալի անգործությունից տասնամյակներ անց, վերաբացվեց Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության Կինոյի տան մեծ դահլիճը: Երևանցիներիս սիրելի մշակութային այդ կենտրոնում հանդիսատեսի համար ցուցադրվեց Սերգեյ Փարաջանովի «Նռան գույնը» ֆիլմը՝ վերականգնված Մարտին Սկորսեզեի ղեկավարած Film Foundation-World Cinema Project (Նյու Յորք) հիմնադրամի միջոցներով՝ Իտալիայի L՚immagine Ritrovata լաբորատորիայում:

Դահլիճի վերաբացումը կինեմատոգրաֆիստների միության նախագահ Հարություն Խաչատրյանի, այսպես ասած, նախընտրական խոստումներից մեկն էր և իրագործվեց բավական արագ ու գեղեցիկ լուծումով: Իսկապես մեծ կարոտ և ջերմություն կար դահլիճի բացմանը եկած հանդիսատեսների մեջ:
Բեմից ողջունեց Հարություն Խաչատրյանը՝ երեկոն սկսելով ՀԿՄ նախկին նախագահ Ռուբեն Գևորգյանցի հիշատակը հարգելու հորդորով: Նա իր խոսքում մասնավորապես ասաց. «Մեր երազանքն էր, որ բացվի այս դահլիճը, առաջիկայում կբացվեն նաև մյուս դահլիճները: Եվ իմ հիվանդագին երազանքն է ստեղծել Սինեմատեկ՝ հայկական կինոյի պատմության թանգարան, ու այն անպայման ստեղծվելու է»:

Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանի տնօրեն Զավեն Սարգսյանը հիշեցրեց, որ «Նռան գույնը» շուտով կդառնա 50 տարեկան: Այդպիսի մի հոբելյան մեծ շուքով նշվել է ՈՒկրաինայում՝ Փարաջանովի մեկ այլ ֆիլմի՝ «Մոռացված նախնիների ստվերների» առիթով: Իսկ Հայաստանում նա հույս էլ չունի հանճարեղ «Նռան գույնի» հոբելյանի արժանի ոգեկոչման:
Երևանի կինոյի և թատրոնի պետական ինստիտուտի ռեկտոր Դավիթ Մուրադյանը ևս ողջունեց ու շնորհավորեց ներկաներին՝ հիրավի կարևոր և գեղեցիկ իրադարձության առթիվ՝ նկատելով, որ իր սերնդի կյանքի լավագույն տարիներն են անցել Կինոյի տան այս դահլիճում, բայց նրան առավել ոգևորել էր այն փաստը, որ դահլիճի վերաբացմանը ներկա են ոչ միայն այդ կարոտախտ ունեցող սերնդի ներկայացուցիչները, այլև 20-ամյա երիտասարդներ:
Հուսանք, որ նրանք ևս իրենց կյանքի լավագույն պահերը կապրեն այդ գեղեցիկ, բայց և իր հնօրյա նկարագիրը շահեկանորեն պահպանած դահլիճում:

Կարինե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Անհամբեր ու սիրով եմ սպասում իր հերթական գրին, ես էդ գրի մշտամնա ընթերցողն եմ
• Դերենիկ Դեմիրճյանի ժառանգության արժևորումը՝ ժամանակակից գիտական խոսքով
• Երախտագիտություն՝ կինոլեզվով
• Դերենիկ Դեմիրճյան-145
• «Այս մար­դիկ չեն սի­րում մեր ժո­ղովր­դին, պատ­րաստ չեն նրա հոգ­սը կրե­լու՝ ա­ռանց պարգևավ­ճա­րի»
• «Պե­տու­թ­յու­նը կորց­րել է իր դեմ­քը, և ե­թե մենք թույլ տանք, որ այս ճգնա­ժամն ա­վե­լի խո­րա­նա, ուղ­ղա­կի կկոր­ծան­վենք»
• «Կա այս­պի­սի մի կար­ծիք՝ հարկ է ստեղ­ծել Հա­յաս­տան ամ­րոց-պե­տու­թ­յուն»
• «Մի բան հս­տակ է՝ այս իշ­խա­նու­թ­յուն­նե­րը պետք է ան­հա­պաղ հե­ռա­նան»
• «Ե­թե մեր մշա­կույ­թը լի­ներ բարձր մա­կար­դա­կի վրա, մենք այ­սօր­վա ող­բեր­գու­թ­յու­նը չէինք ու­նե­նա»
• «Մեր թշ­նա­մու գոր­ծած ո­ճիր­նե­րից ու հան­ցա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րից ոչ մե­կը թույ­լատր­ված չէր ո­րևէ օ­րեն­քով»
• «Ի սկզ­բա­նե մտա­ծել են ար­նա­քամ ա­նել ժո­ղովր­դին, բե­րել-հասց­նել մի վի­ճա­կի, որ հե­տո ա­սեն՝ դե՜, չդի­մա­ցանք, ու ստո­րագ­րեն այս փաս­տա­թուղ­թը»
• «Վեր­ջին տեխ­նո­լո­գիա­նե­րով զին­ված հա­րուստ, ան­պարտ բա­նակ, սե­փա­կա­նին զու­գա­հեռ՝ պե­տա­կան հզոր ար­դ­յու­նա­բե­րութ­յուն պի­տի ստեղ­ծենք»
• «Ե­թե հի­մա ենք գնում փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո­ւ՞մ, ինք­նաս­պա­նու­թ­յո­ւ՞ն»
• «Աստ­ված մեզ հետ է և մեր ար­դար գոր­ծին զո­րա­վիգ»
• «Պար­տադր­ված պա­տե­րազ­մը, ի­հար­կե, ծանր բան է, բայց մենք պատ­րաստ էինք դրան»
• «Հա­նուն ազ­գի, հա­նուն հայ­րե­նի­քի զոհ­ված­նե­րի հե­րո­սու­թ­յու­նը չա­փա­նիշ­նե­րի փո­փո­խու­թ­յան են­թա­կա չէ»
• «Ինչ­պես Հի­սու­սը, այդ­պես էլ Նա­րե­կա­ցին Աստ­ծուց նե­րո­ղու­թ­յուն է խնդ­րում բո­լո­րիս մեղ­քե­րի հա­մար»
• «Մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է»
• «Մենք Աս­տու­ծոյ փառք կու տանք, որ հայ­րե­նի­քը կը մնայ հայ­րե­նիք եւ մեր մնա­յուն հաս­ցէն»
• «Կար­դում էի այն ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րի ցան­կը, որ պատ­րաստ­վում են հա­նե­լու դպ­րո­ցա­կան դա­սագր­քե­րից, ու սար­սա­փում էի»

Մեկնաբանություններ