Այս օրերին, Հայաստանի անկախության 22-ամյա տարեդարձին ընդառաջ, հասարակությունն ու մեդիան սկսել են տիրաժավորել կարծիքների, խորհրդածությունների ու կարծրատիպերի մի ահռելի խմբաքանակ: Այստեղ իրավացիորեն կամ հուզականորեն հանդիպում ենք ամենատարբեր բնորոշումների, հարթակներում հայրենասիրական կամ կոսմոպոլիտ խանդավառությամբ կուրծք են ծեծում բազում «հերոսներ», որոնց ժամանակը, «տեղեկագրքի» հանգույն, կոխոտել էր պատմության արխիվը:

Անարդարությանը բախվելով՝ կոտրվում է հավատը մարդու, երկրի ապագայի, Աստծո հանդեպ: Իսկ հավատի կորուստը կարող է հանգեցնել սարսափելի հետևանքների՝ սկսած հոգեկան շեղումներից, վերջացրած արտագաղթով: Այդ պատճառով մեծապես կարևորվում են դատական համակարգի բարեփոխումները, ինչի արդյունքում ակնկալվում է մեծացնել քաղաքացիների վստահությունը դատարանների նկատմամբ:

Անձամբ չեմ ճանաչում Լիլիթ Հովհաննիսյանին, բայց հարկ եմ համարում նշել, որ վերջին շրջանում բծախնդրորեն ուսումնասիրել եմ երգչուհու ստեղծագործական ժայթքումները, որոնք մեկը մյուսի հետևից հարյուր հազարով դիտումներ են հավաքում youtube-ում և բուռն քննարկումների առիթ հանդիսանում: Եվ, մեծ հաշվով, կարելի է փաստել, որ Լիլիթը հայրենական շոու բիզնեսի լոկոմոտիվն է:

Երևանի ավագանու անդամ Ստյոպա Սաֆարյանի այն մտահոգությունը, որ Երևանի քաղաքապետարանը միջոցներ է փնտրում տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացմանն անդրադառնալու համար՝ միանգամայն տեղին է:

Ես այդ օրվա մասին շատ քիչ եմ պատմել: Ինձ համար սարսափելի են այդ հիշողությունները: 99 թվականի հոկտեմբերի 27-ին մեր տանը շատ մարդ կար: Այդ օրը հորս ծննդյան օրն է. նա դարձավ 40 տարեկան:

Իմ կարծիքով ՖԲ-ում գրեթե մեծամասնությունը այս կամ այն կերպ անդրադարձել է տաքսիների, տաքսիստների թեմային: Ֆեյսբուքահայությունից հետ չմնալու համար, որոշեցի ես էլ անդրադառնալ և ցավով նկատեցի տաքսիների տարօրինակ, անգրագետ, անմիտ անվանումները, որոնք, չգիտես ում թեթև ձեռքով, ում թողտվությամբ, որ կազմակերպության անկազմակերպվածության, հսկողության բացակայության պատճառով, լեզվա-բառա-տեղանքային անունների լաբիրինթոսային, խառնափնթոր իրավիճակ է ստեղծվել:

Մաքսային միությանն անդամակցելու Հայաստանի որոշման վերաբերյալ համացանցն ու ԶԼՄ-ները հեղեղած հուզական «տեղեկատվական աղբը» քչփորելով` ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի ջատագովների հնչեցրած գնահատականների մեջ գերակշռող հիմնավորումներից ամենահուզականը, թերևս, հետևյալն էր. «Չորս տարի աշխատել ենք ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի վրա, ապա կտրուկ քայլ արել…»:

Իսկապես ցնցված եմ: Այն, որ ասում են՝ «մինչև հոգուս խորքը»: Նույնիսկ մի բան էլ՝ անդին: Չէ, լուրջ: Ախր, ինչի՞ նման է, երբ օպտիկական նշանացույցով մահավճիռ ես արձակում անմեղ, անշառ կենդանուն ու սառնասրտորեն գնդակահարում: Խեղճ բեզոարյան այծ, մուֆլոն, խեղճ վարազ ու արջ: