Այն, որ հայր և որդի Ալիևները բացարձակ նման չեն իրար՝ փաստ է: Նրանք տարբեր են թե՛ մտածելակերպով, թե՛ գործելաոճով, թե՛ խոսույթով և թե՛ պահվածքով: Հեյդարը լուրջ էր, զուսպ, ինչ-որ տեղ՝ անկեղծ, համակերպվող էր, գիտակցող ու քիթը գետնին կպնող: Դրա համար ընկալելի կերպար էր և հարգանք էր վայելում սովետմիության բարձրաստիճան ղեկավարների կողմից:

Հայն ունի ընտրության երկու տարբերակ, կամ` Անդրանիկ Միհրանյան, այսինքն, կրթական ու քաղաքակրթական ուղորդվածությունը դեպի Ռուսաստան։

Մեր արտաքին ու ներքին թշնամիները երկար ժամանակ մնալով անպատիժ ու կարծելով, թե միշտ էլ այդպես է լինելու, լկտիացել են այն աստիճան, որ այլևս չեն թաքցնում մեր հոգևոր կործանումն ուզելու իրենց ցանկությունը:

Երազումս մեռել էի՝ ժամանակից շուտ, անժամանակ, անսպասելի և դավադրաբար…

-ՈՒ՞մ է ձեռնտու մեր մեջ տարածել ընկճախտ, թե մենք «դավաճան ազգ ենք», թե մենք «անպետք ենք» և այլն։

Հայաստանում Եվրոպական միության պատվիրակության ղեկավար, սոդոմական դեսպան Անդրեա Վիկտորինը մայիսի 31-ին հանդես գալով «Freedom House» միջազգային «իրավապաշտպան» կազմակերպության և Դանիել Իոանիսյանի ղեկավարած «Իրազեկ քաղաքացիների միավորում» ՀԿ-ի նախաձեռնած «Ժողովրդավարության հայկական ֆորում» կոչվածում ու բարբաջելով գենդերային հավասարության մասին ու նկատի ունենալով Հայաստանը, բառացի հայտարարել է . «Ես ուզում եմ, որպեսզի վավերացվի Ստամբուլյան կոնվենցիան» (չէ մի չէ, թան էլ չէ, թթու կամ փրթած մածուն, ախորժակին նայեցեք…):

Մասշտաբների տարբերություն է, և ոչ՝ բովանդակության։ Ողջ երկրով այլ «սուրոներ», կապել են «գալստուկները» ու փչան Սուրոյից դարձել պարոններ, մեծարգոներ։

Ցավալիորեն, մենք մեր վերլուծությունների և երևույթների բացատրության հիմքում դնում ենք ոչ թե գիտական մոտեցումները, այլ էմոցիաներն ու մեր ցանկությունները։

Հայաստանում ապրողների ֆիզիկական կործանումից բացի, մեր արտաքին ու ներքին թշնամիների կողմից հոգևոր կործանումն է նախապատրաստվում նրանց, ովքեր դրանից հետո միգուցե ողջ կմնան:

Վերլուծական, հետազոտական կենտրոններում մեծամասամբ այն կարծիքն է թևածում, որ պատերազմն Ոկրաինայում ունի շատ կոնկրետ շահառուներ: Բանն այն է, որ երկրորդ աշխարհամարտից հետո, մոտ 70 և ավելի տարիներին, սպառազինությունների մրցավազքի ընթացքում արևմտյան բլոկի զինապահեստներն այնքան են լցվել, որ դարձել են լուրջ խնդիր: Այստեղ պահվող զինատեսակները արդեն հնացած են: Անօդաչուների և թևավոր հրթիռների կողքին անցած դարի 50-ից 70-ական թթ. արտադրված զինատեսակներն այլևս կիրառելի չեն: Իհարկե, նույն իրավիճակն է նաև Ռուսաստանում և այլուր: Ստացվեց այնպես, որ դրանց պահելը անմաստ է, բայց միաժամանակ լիկվիդացնել միլիարդների հասնող այդ զինատեսակներն ու դրանց համար արտադրված զինամթերքը, նույնպես նպատակահարմար չէ: Եվ ահա խնդրեմ, հարցի փայլուն լուծումը: Կարելի է դատարկել պահեստները, առատաձեռն «օգնել» Ուկրաինային և միաժամանակ դառնալ պարտատեր, որովհետև դեռ լրիվ պարզ չէ՝ այդ օգնությունն ինչպես է ձևակերպվում, ինչպես է Կիևը փակելու իր պարտքերը: Ռուսաստանն էլ է ազատվում հնացած զինտեխնիկայից, բայց նրա համար առավել կարևոր են իրական մարտական պայմաններում նոր զինատեսակների փորձարկումներն ու ռազմական գործողությունների վարման փորձի հարստացումը: Ուկրաինայում պատերազմը Ռուսաստանի և հավաքական Արևմուտքի միջև ինձ շատ է հիշեցնում տասնամյա պատերազմը Վիետնամում 1966-1976 թթ., որտեղ իրենց զինատեսակներն էին փորձարկում ԱՄՆ-ը և ԽՍՀՄ-ը: