Այն, որ փաշինյանական իշխանության նյարդերը տեղի են տալիս, կարծում ենք, ակնհայտ է: Այդ ակնհայտությունը ամենատարբեր դրսևորումներ է ունենում: Եվ նրանց նյարդերի տեղի տալն էլ, նկատենք, մի շարք պատճառներ ունի:

Ադրբեջանը ռազմական էսկալացիոն փուլը սկսեց հենց Երևանի ավագանու քարոզարշավի մեկնարկին համընթաց: Այսօր մոտալուտ պատերազմի մունետիկները շատ են և իրավացի՝ իրենց զգուշացումների մեջ: Պատերազմի աղաղակումն այս փուլում ինձ համար բացարձակապես քաղաքականապես սնանկ և բարոյապես ավարտված իշխանության դեմ օգտագործելու ու ևս մեկ անգամ «պատերազմը մեր դուռը հասցնելու» հանգամանքը նրանց դեմ ուղղելու հնարավորություն չէ և գոնե ինձ համար երբևէ այդպիսին չի եղել, որովհետև դա փաստ է, ոչ միայն քաղաքական փաստ, այլ նույնիսկ գիտականորեն ապացուցելի իրողություն:

Ադրբեջանը մարտավարական փոփոխություն է մտցրել իր տեղեկատվական քաղաքականությունում: Նախ` իր զորքերի խոշոր տեղաշարժերը ներկայացրել է որպես ուսումնական գործընթաց, զորավարժություն, ապա նշել, որ իրենց տեղեկություններով Հայաստանի ու Արցախի զինուժը դուրս է բերվել առաջնագիծ ու իբր սպառնալիք ստեղծել Ադրբեջանի համար: ՈՒրեմն, ինչ է իրականում տեղի ունեցել:

Եվրախորհրդարանի պատգամավորը հարցնում է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգին. «Ասացիք, որ Ուկրաինան աստիճանաբար նվաճում է տարածքներ։ Բայց դա ճիշտ չէ։ Ուկրաինացիները տվել են կես միլիոն զոհ...

Փաստ է, որ թե՛ հասարակության, և թե՛ իշխանական շրջանակներում քաոս է ու իրարանցում: Բարդակի, «վալակիտայի» ու ավելորդ խառնաշփոթի մասին՝ էլ չեմ խոսում: Իտալական «Լա Ռեպուբլիկային» տրված հարցազրույցում Փաշինյանը «փայլեց»:

Արժանապատվություն, բանական և բնական կամք ունեցող ժողովրդի մոտ կապիտուլյացիայից հետո գործող իշխանությունը կա՛մ հեռանում է, կա՛մ էլ՝ հեռացվում։ Ի դժբախտություն մեզ, դա տեղի չունեցավ ո՛չ Հայաստանում, ո՛չ էլ Արցախում։

Եթե վերջին 2 տարում մեր վայ-իշխանությունն ու վայ-ընդդիմությունը, ՌԴ-ի կամ Արևմուտքի միջև անվերջ կողմնորոշվելու ու միմյանց կծոտելու փոխարեն, լրջորեն զբաղվեին հայոց համաժողովրդական ինքնապաշտպանության կազմակերպմամբ, ապա այսօր կունենայինք 100.000-անոց հայկական բանակ...

Ադրբեջանում զորքերի տեղաշարժի, խոշոր կուտակումների, հնարավոր պատերազմի շեմին ՀՀ գործող իշխանությունը արհեստականորեն սրում է Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները։ Այստեղ ամենակարևոր բառը «արհեստականորենն» է։ Շատ արհեստական է պրոցեսը, շատ խաղարկային։ Սա մեծ արկածախնդրություն է, որ կարող է չափազանց թանկ գին ունենալ։

Ինչպե՞ս կարելի է խաղաղության մասին խոսել ու հաշտություն ակնկալել մի երկրից, որը վերջին երեսուն տարիների ընթացքում պատրաստվել է պատերազմի, պատերազմ է սանձազերծել, իր հասարակությանը պարանոիդալ աստիճանի ատելություն ներարկելով մեր դեմ։

Բթամտության նմանվող համառությամբ չենք ուզում ընդունել, որ մեզ ո՛չ «ասֆալտչիկ» վարչապետ է պետք, ո՛չ էլ «դաշնակահար» նախագահ, այլ օդի ու ջրի պես մեզ պետք է սառնասիրտ ու բանիմաց գործիչ, որն առաջին հերթին կընկալվի որպես ՀՀ զինված ուժերի վստահելի գերագույն գլխավոր հրամանատար՝ որի շուրջ հնարավոր կլինի ձևավորել համազգային համախմբում...