Հայաստանում արտադրվող միակ քաղաքական պրոդուկտը հիասթափությունն է: Հիասթափություն արտադրում և դրանով իրենց սոցիալ-քաղաքական բազային պահում և կերակրում են թե՛ իշխանական, և թե՛ հակաիշխանական ֆրոնտները: Խնդիրն այն չէ, որ հիասթափության առիթ կամ պատճառ չկա, կա՝ ինչքան ուզես, խնդիրն այն է, որ դա անելը ո՛չ իշխանության, և ո՛չ էլ հակաիշխանության բուն ֆունկցիոնալը չէ, այլ ուղիղ դրա հակառակը՝ հույսի, լույսի, ծրագրերի, հնարավորությունների և լուծումների առաջարկը, հավատի ներշնչումն ու, կոպիտ ասած, դրա վաճառքը:

Մեկ ամիս առաջ ադրբեջանցի վերլուծաբաններն ասում էին՝ ղարաբաղցիները վայրի կատվի պես են, կգցենք վանդակը, սոված կպահենք, կխելոքանան, կանեն մեր ուզածը․․․

Երկար մտածում էի, թե ինչու է Նիկոլն իր այցելությունների ժամանակ հեռախոս բաժանում երեխաներին։

Վաղ առավոտից խանութի մոտ հերթ ենք կանգնել։ Խանութը դեռ փակ է։ Ասում են՝ խաղող պիտի բերեն։ Իսկ սպասողներն արդեն մի 80-100 հոգի են։

Համոզված եմ՝ Հայաստանի բնակչության զգալի մասը շատ լավ է պատկերացնում Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» հետևանքները: Այդուհանդերձ, բնակչությունը չի ընդվզում:

ՈՒշադրություն, համահայկական խաղերին մասնակցած Արցախի թիմին գավաթներ տվել են, որպես հաղթող, բայց մեդալներ չեն տալիս, պատճառաբանելով, թե մեդալները դրսում ենք պատվիրում ու պակասել է։

Կա հիմնավոր տեսակետ, որ Երկրորդ աշխարհամարտն Առաջինի շարունակությունն էր: Առաջինը կիսատ էր մնացել, որովհետև Գերմանիան անվերապահ կապիտուլյացիայի չէր ենթարկվել, այլ պայմաններով էր հանձնվել, որովհետև բուն Գերմանիայի տարածք օտար զինվոր ոտք չէր դրել: Երկրորդի ժամանակ Գերմանիայի ու նրա դաշնակիցների հարցն անվերապահ կերպով լուծվեց, և մինչ հիմա, ըստ էության, նրանք պարտված երկրներ են համարվում:

Մարդը տառապանքի միջով է ծնվում։ Նրա լույս աշխարհ գալու հենց առաջին վայրկյանից նա տառապում է. տաք ու հարմարավետ տեղից նրան դուրս են հրում, մարմինը ահռելի ճնշման է ենթարկվում, իսկ թթվածինը չի հերիքում։ Բայց, որքան էլ սարսափելի հնչի, դա մարդուն պետք է։ Ծննդաբերական սթրեսը նորածնին ստիպում է ահռելի քանակությամբ հորմոններ, էնդորֆիններ, կենսաբանական ակտիվ հավելումներ արտադրել, որոնք պատրաստում են նրան ագրեսիվ շրջակա միջավայրին։ Ծննդաբերական շոկն անհրաժեշտ է, որպեսզի ձևավորվի իմունիտետը։

Անվտանգության համակարգը լիովին տապալած ուժը ի՞նչ գործ ունի էս երկրի իշխանության ղեկին։

Եթե ընտրելու ենք սովորական համայնքի ղեկավար, ապա Տ. Ավինյանի շանսերը ամենամեծն են։ Վարչական ռեսուրսի և, պայմանական ասած, «MAN» ավտոբուսի (որից իրականում սովորական քաղաքացին օգտվում է) ձայները նրանն են։ Իսկ եթե ընտրելու ենք ղեկավար այն պետության մայրաքաղաքի, որի լինել-չլինելը նույն իշխանությունը հարցականի տակ է դնում, ապա պատկերն էապես խճճվում է։