Վերջերս դարձյալ ակտիվացել են խոսակցություններ այն մասին, թե սփյուռքահայերը պետք է ընտրել-ընտրվելու իրավունք ստանան, ու այս թեզը մի կողմից պաշտպանում են որոշ սփյուռքահայ շրջանակներ, մյուս կողմից որոշ հայաստանյան շրջանակներ։
1994-ից Ադրբեջանն ամրագրեց համազգային երազանք՝ «վերադարձնել Ղարաբաղը»:
Այդ երազանքի շուրջ կոնսոլիդացվեց ամբողջ հասարակությունը, տնտեսությունը, ենաթակառուցվածքները, արտաքին կապերն ու միջազգային կառույցները:
Արցախն է 3000-ամյա ազգի ինքնության պահպանության «վերջին բաստիոնը». եթե ազգը հաշտվում է Արցախը հանձնելու մտքի հետ և, Աստված մի արասցե, լիազորում է «խաղաղաբեր ազգակործան պատուհասին» վերջնականապես հանձնել այն, ապա դա այլևս ազգ չէ, այլ երկրագնդով մեկ այլ ազգերի ոտքի կոխան թափառական էթնիկ խումբ:
Այն, որ բազմաթիվ գեներալներ սերժանտի էլ չեն ձգում, դա պարզ է։ Այն, որ Նիկոլ Փաշինյանն ինչ էլ անի, միևնույն է չի կարողանալու մաքրվել պատերազմի ու պարտության թիվ մեկ մեղավորի ու պատասխանատուի կարգավիճակից, դա էլ է պարզ։ Բայց խնդիրն այլ է։
...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
Գեներալներին ձերբակալելու շոուն մտահոգիչ է, քանի որ երկրորդ հայացքից այն անիմաստ է, իսկ առաջին հայացքից միամտություն կլինի կարծել, թե Նիկոլը դրանով փորձում է պարտության և դավաճանության պատասխանատվությունը գցել գեներալների վրա:
BRICS-ի գաղափարախոսական առանցքը, վերջին հաշվով, հանգում է zero sum game սկզբունքից միջազգային հարաբերություններում ինչ-որ չափով հրաժարվելու հօգուտ ալտրուիստական բնույթի նպատակների։