Փոս-Փարիզ։ Կարճ ու համառոտ պատմվածքների այս ժողովածուի վերնագիրը քեզ, անշուշտ, ոչ միայն կզարմացնի, այլև տարօրինակ կթվա, քանի դեռ չես ընթերցել պատմությունները՝ որպես լայն սիրտ ունեցող ընթերցող։ Իսկ, երբ անես դա, կզգաս, որ հնարավորինս լայն բացված սիրտդ իր սահմանների մեջ է առել կյանքի մի առանձնահատուկ ժամանակաշրջան, որ լի է աշխարհաքաղաքական տեղաշարժերի պատճառով սոցիալ-կենցաղային ու գոյաբանական նոր տեղաշարժերի մեջ իրար հետ հանդիպած առանձնահատուկ մարդկանցով։ Ահա մեկը՝ եզդի Հասանը, «որ սափրված, բեղերը խնամած ու սրած, ներկայացավ ընկեր Ոսկանյանին, որպես համարյա գերազանցիկ Միհրան Բլբուլյանի հորեղբայրը»։ ՈՒսուցչի բողոքից հետո աշակերտ Միհրանի դեմքին Հասանի իջեցրած շառաչուն ապտակից հետո հենց այդ գաղտնիքն իր մեջ պահող շատ տարիներ էին անցել։ Բայց միայն հիմա, երբ Հասանն արդեն մահվան մահճում էր, միայն հիմա է գալիս Հասանի հայացքը ափսոսանքով փնտրելու այն պահը, երբ նա հազիվ էր զսպում իրեն, որ չգոռար, թե՝ ես սրա ոչ մի բանն եմ, ես Հասանն եմ...

«Ադրբեջան» կոչվող հանրապետության և «նրա տարածքի» մասին է գրել Ադրբեջանական պատմաբան, Ադրբեջանական ՍՍՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս, պատմական գիտությունների դոկտոր Պյուստա (Պյուստախանում) Ազիզաղա կըզը Ազիզբեկովան իր «Մեշադի Ազիզբեկովի պետական գործունեությունը» գրքում.

Մի փոքրիկ խմբով նստած էինք «Առագաստ» բացօթյա սրճարանում։ Տղաներից երկուսը խոսում էին, թե «Սմիռնով» ու «Պետրով» դաշնամուրներից ո՞րն է լավը։ Զրույցի կեսից մոտեցած մեր ընկերներից մեկը, մտածելով, թե խոսքը օղու մասին է (այդ պիտակով օղիներ էին արտադրում), անվերապահ տոնով միջամտեց զրույցին.

Եթե ժամանակին Հայոց պատմության դասագրքերում գրված լիներ Արցախի 1918-1920թթ. պատմությունը` Արցախի դեֆակտո առաջին Հանրապետության մասին ու փաստերն առ այն, թե ինչպես էին անգլիացիները, թուրքերի հետ համատեղ, կոտորում հայերին, որպեսզի Ղարաբաղը հանձնեն Ադրբեջանին (ինչին հասան Արցախահայության 7-րդ համագումարի միջոցով), այսօր այլ հասարակություն ու հանգամանքներ կլինեին...

ԿԳՄՍ նախարարի 2024 թ․ օգոստոսի 1-ի N 46-Լ հրամանի համաձայն՝ ՀՀ քոլեջների և արհեստագործական ուսումնարանների շրջանավարտները (անկախ ավարտելու տարեթվից) կարող են առանց քննություն հանձնելու ընդունվել Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարան` բակալավրի կրթական ծրագրի առկա («Անասնաբուժություն» և «Ճշգրիտ գյուղատնտեսություն» կրթական ծրագրերով) և հեռակա ( ոչ տնտեսագիտական 14 կրթական ծրագրերով) ուսուցմամբ սովորելու։

Օրերս հայտնի դարձավ, որ հերթական ոդիսականից հետո երաշխավորում է ստացել հանրակրթական դպրոցի 8-րդ դասարանի «Հայոց պատմության» դասագիրքը, որը կրկին հրատարակության է պատրաստել տխրահռչակ «Մասնակցային դպրոցը»։

Օգոստոսի 14-ին ֆեյսբուքյան գրառում կատարեցի «Հայոց պատմություն» առարկայի 8-րդ դասարանի նոր դասագրքի կապակցությամբ և խոստացա, որ ուրբաթ կտեղադրեմ ԿԳՄՍի և «Մասնակցային դպրոց» ԿՀ-ի հերթական խայտառակությանը վերաբերող իմ գրախոսությունը: Երեկ գրախոսությունը չհրապարակեցի, քանի որ նախորդ օրը, օգոստոսի 15-ին, ռուսական լրատվամիջոցները տարածեցին այս դասագրքի կապակցությամբ ռուսական ԱԳՆ-ի տարածած հաղորդագրությունը` հղում տալով գերատեսչության կայքէջին: Ու թեև ՌԴ ԱԳՆ-ի կայքէջում չհաջողվեց գտնել TASS-ի տարածած հաղորդագրության հիմքերը, այնուամենայնիվ անդրադառնամ երկու կարևոր հանգամանքի, որոնք ուշադրությունից դուրս են մնում…

Սերիկի մասին նյութերի փնտրտուքի ընթացքում «Սովետական Հայաստան» օրաթերթում հանդիպեցի լրագրող Ա. Մեխակյանի 1971 թ. տպագրած ակնարկը, վերնագրված «Արվեստի ինստիտուտում» (թիվ 42, էջ 4): Կարճ բայց հետաքրքիր հարցազրույց կար Սերիկի հետ: Բովանդակությունից ու Սերիկի պատմածից պարզվում է, որ նա նոր նպատակներ ու ծրագրեր է ունեցել ապագայի համար:

8-րդ դասարանի պատմության դասագրքի գլուխներից մեկը վերնագրված է՝ «Արևելյան Հայաստանի բռնակցումը Ռուսաստանին», իսկ Թուրքմենչայի պայմանագիրը որակվում է որպես Արևելյան Հայաստանի «բռնակցում»...

Սեղանդ ճոխ էր ու ցավդ՝ խոր, դեմքիդ ժպիտ էր, սրտումդ՝ խոց, ուտողդ շատ էր, օգնողդ՝ քիչ, ինքդ ծառա էիր, ինքդ՝ փրկիչ։