Երեկվա հոդվածում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որպես մեծ ձեռքբերում, նշում է. «Արցախյան պատերազմի հաղթական ավարտից հետո միջազգային հանրությունը 1994 թվականին ստիպված եղավ ԵԱՀԿ Բուդապեշտի գագաթնաժողովում Ղարաբաղը ճանաչել որպես հակամարտության իրավահավասար՝ Հայաստանին եւ Ադրբեջանին հավասար լիարժեք կողմ»։ Իսկ, օրինակ, Սի Ձինպինի մոտեցմամբ, երբ որևէ երկրի ղեկավարություն պատմականորեն իրեն պատկանող որևէ մարզ դիտարկում է իր երկրից առանձին, դա ոչ այլ ինչ է, քան սեպարատիզմ։ Որպեսզի հասկանանք, թե որ մոտեցումն է ճիշտ, նայենք Չինաստանի քարտեզին և այնուհետև նայենք ներկայիս Հայաստանի քարտեզին։ Իրականում, ամեն ինչ սկսվում է հենց այդ մոտեցումից։ Ամեն ինչ սկսվում է մտքից, և երբ քաղաքական վերնախավում միտքը խեղվում է, խեղվում է նաև քարտեզը։
Կարինե Հակոբյան