Նիկոլն ամեն ինչ արեց՝ ստիպելով փոշմանել նախկին իշխանություններին նրանց իշխանության ժամանակ մշտապես քննադատելու, երբեմն «քլնգելու» համար։

Էրդողանի էս առողջական պատմության մեջ ինձ արդեն երրորդն օրն է մի փոքրիկ, տեխնիկական, բայց շատ կարևոր դետալ է անհանգստացնում: Դետալ, որը կարող է բազմաթիվ եզրահանգումների տեղիք տալ:

Արցախի օրվա իշխանության անհաջողությունների թիվ մեկ պատճառն այն է, որ, ինչպես պատերազմի ժամանակ, այնպես էլ դրան հաջորդած զարգացումների ընթացքում, նա չուներ և չունի ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու և այդ որոշումները կյանքի կոչելու վճռականություն:

Այսօրվա բարդ ու բազմաքայլ աշխարհաքաղաքականության պայմաններում պարզունակ մտածողությամբ իշխանություններ ունեցող երկրները դատապարտված են եթե ոչ կործանման, ապա՝ բավականին ցավոտ զարգացումներով հղի իրականության:

108 տարի առաջ տեղի ունեցածը Հայոց ցեղասպանության ընդամենը մի փուլն է եղել՝ Հայոց Մեծ Եղեռնը (1914-1916 թթ.)

Նոր ցեղասպանություն թույլ չտալու, իսկ եղածի համար պատժելու` արդարադատություն իրականացնելու համար ստեղծում են ուժեղ, իրավահավասար, սոցիալապես արդար ու ինստիտուցիոնալ պետություն: Պետություն, որը չի խորշում կամ վախենում ռազմական ճանապարհով իր կենսական խնդիրները լուծել ու իր քաղաքացիներին պաշտպանել: Պետություն են ստեղծում, ոչ թե ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո հիմնադրում են «Մենք ենք, մեր բարեկամները, խնամիները, քածերն ու ախպերությունը» ՍՊԸ և, հույսը դնելով գոյություն չունեցող միջազգային հանրության վրա, անդադար պաթոսախեղդ տեքստեր արտաբերում:

Այսօր, հերթական լացուկոծի փոխարեն, մեկ անգամ ևս պետք է փորձենք իմաստավորել մեր անիմաստ ընթացքը, հասկանանք, թե ով ենք, ինչ ենք ուզում և ուր ենք գնում։

ԱԺ ընդդիմադիր պատգամավորներ, եթե ընդդիմադիր եք, մի օրինականացրեք դրանց՝ այդ ուսապարկերի կարգավիճակը:

Այսօրվա Հայաստանը հիշեցնում է Երևանի «Մալաթիա» շուկան: Ինչպես «Մալաթիայի» առևտրականները, այնպես էլ Հայաստանի օրվա իշխանություններն զբաղված են «տալ-առնելով»: «Մալաթիայի» առևտրականներն իրենց համար նախընտրելի գնով թուրքական ապրանքն են փորձում «փաթաթել» անճաշակ գնորդների վզին, իսկ Հայաստանի իշխանությունները (ցանկացած գնով) կործանվող Հայրենիքից մնացած փշրանքները՝ երկրից ու աշխարհից անտեղյակ սեփական զոմբիների վրա:

Երբ երկրիդ ղեկավարն ԱԺ ամբիոնից խոսում է թշնամի երկրի ղեկավարի շուրթերով, բարձրաձայնում նրա պահանջներն ու ուլտիմատում-վերջնագրերը, երբ վերջիններիս տեսակետներն երկուստեք համընկնում են, խոսույթը սինխրոն է, կարծես կա կոնսենսուս, ընդհանուր հայտարար և նույնիսկ համատեղ որոշում՝ դժվար է չհամաձայնել, որ ամեն ինչ կանխորոշված է և այդ որոշումը բացարձակ մեր օգտին չէ: