Ի­րոք, Մոս­կո­վյան 21 շեն­քի թիվ 8 և թիվ 9 բնա­կա­րան­նե­րի միջև գո­յու­թյուն ու­նեն կոնֆ­լիկ­տա­յին խն­դիր­ներ, ո­րոնք ծա­գել են 1978 թվա­կա­նին, երբ Երևա­նի կենտ­րո­նի 260 շեն­քե­րի փայ­տե տն­տե­սա­կան պատշ­գամբ­նե­րը, պե­տա­կան ծրագ­րով ու միաս­նա­կան նա­խագ­ծե­րով, սկս­ե­ցին փո­խա­րին­վել եր­կաթ­բե­տո­նե շի­նու­թյուն­նե­րով:

Մեր քա­ղա­քա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, ո­րով հիա­ցած ու ցնց­ված է հա­մայն մարդ­կու­թյու­նը, թևա­կո­խում է նոր փուլ՝ ար­դա­րա­դա­տու­թյան հաղ­թա­նա­կի ու­ղին, ո­րը բարդ ու դժ­վար է շա­տե­րի հա­մար, իսկ ով սեր ու­նի ինձ պես հա­մե­րաշ­խու­թյան, եղ­բայ­րու­թյան ու քույ­րի­կու­թյան՝ ըմ­բռ­նու­մով է մո­տե­նում ու դրանց պո­չը բռ­նում, դա ա­ռա­քե­լու­թյուն և հա­ճույք է, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն և սի­րուն ապ­րե­լա­կերպ:

Իմ հա­ջորդ պատ­մու­թյու­նը անձ­նա­կան փոր­ձից է գա­լիս, կոնկ­րետ օ­րի­նա­կով կփոր­ձեմ բա­ցատ­րել մեր կյան­քում տեղ գտած կո­ռուպ­ցիոն դրսևո­րում­նե­րի ո­րոշ ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րը՝ բո­լոր նր­բու­թյուն­նե­րով:

Մեր հե­ղա­փո­խու­թյու­նը պատ­մա­կան մե­ծա­գույն ա­րա­րում և ար­ժեք է՝ միակ, ե­զա­կի, բա­ցա­ռիկ և ան­նա­խա­դեպ: Նույ­նիսկ Ան­դեր­սե­նի և Գրիմ եղ­բայր­նե­րի, Ղ. Ա­ղա­յա­նի և Հովհ. Թու­մա­նյա­նի հե­քիաթ­նե­րում ապ­րող ըն­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րի կյան­քում մենք ար­ձա­նագ­րել ենք դրա­կան բա­րո­յա­կան աճ. նրան­ցից շա­տե­րը ներ­կա­յումս հրա­ժար­վել են սե­ռա­յին տե­սա­կա­վոր­ման բիրտ սո­վո­րույ­թից, ի­րենց տոհ­մա­յին թշ­նա­ման­քից և բա­րե­կա­մա­ցել:

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը մար­տի 7-ին մրց­ման մեջ մտավ հայտ­նի ֆո­տոլ­րագ­րո­ղի հետ ու փոր­ձեց միայն նրան պատ­կա­նող դափ­նի­ներն էլ իր գլ­խին քա­շել:

Հար­գար­ժան լեյ­դիզ էնդ ջեն­թլ­մեն, մե շեն միղ­վար­խար՝ քալ­բա­տո­նո, բա­տո­նո գա­մառ ջո­բա, շե­նի ճի­րի մե: Կարևո­րում եմ ար­տա­քին և ներ­քին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը, երկ­րի կա­յու­նաց­ման և հարևան­նե­րի հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մար­տահ­րա­վեր­նե­րը, տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի, հնա­րա­վոր ռիս­կե­րի կան­խար­գել­ման ճա­նա­պար­հա­յին քար­տե­զագ­րու­թյու­նը և գեո­դե­զիան՝ չան­տե­սե­լով բա­րի կամ­քի, ժո­ղո­վուրդ­նե­րի բա­րե­կա­մու­թյան և խա­ղա­ղա­սի­րա­կան այլ հրա­մա­յա­կան­ներ:

Պա­րոն Նա­վա­սար­դյան, Դուք նախ­կի­նում աշ­խա­տել եք դես­պան, այ­սինքն ինչ-որ տեղ, ինչ-որ ժա­մա­նակ ներ­կա­յաց­րել եք մեր նո­րան­կախ երկ­րի շա­հե­րը: Չեմ կաս­կա­ծում, որ Դուք այդ շա­հը միշտ ներ­կա­յաց­րել եք ըստ ար­ժան­վույն և չեմ կաս­կա­ծում երբևէ Ձեր դի­վա­նա­գի­տա­կան ու­նա­կու­թյուն­նե­րին:

Կարոտել էինք քեզ, ու՝ գալիս էինք, բայց փող չունեինք: Երկուսով էլ, այդպես էր ստացվել: Էջմիածնից էինք գալիս, մոմեր էինք վառել, ես նորից մեխվել-մնացել էի Մայր տաճարի միայն ինձ հայտնի կետում, որտեղ կանգնած էի 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին, երբ նորընտիր Ամենայն Հայոց կաթողիկոսին դեղին մի թղթի կտոր փոխանցեցին… Ու նա լաց եղավ:

Բայց չշեղ­վեմ: Վե­րա­դառ­նամ բա­ցա­հայ­տում­նե­րի հար­ցում մեր ան­խտ­րա­կան կեց­ված­քին: Կարևոր ա­սե­լիք ու­նեմ այս ա­ռու­մով, քան­զի դա­րա­կազ­միկ բա­ցա­հայ­տում եմ կա­տա­րել:

Թվում էր` հա­յաս­տա­նյան «թավ­շյա» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, որն ա­լե­կո­ծել էր զանգ­ված­նե­րին, կու­նե­նա թավ­շյա ըն­թացք, քան­զի ի­րա­պես մեծ էր փո­ղոց դուրս ե­կած­նե­րի ոգևո­րու­թյու­նը և հա­վա­տը: