Մեջ­բե­րումն Աստ­վա­ծաշն­չից է: Վե­րա­բե­րում է ջր­հե­ղե­ղյան ժա­մա­նակ­նե­րին, երբ «գեթ մեկ ար­դար չկար» (Նո­յից բա­ցի), ու մար­դիկ կա­տա­րում էին միայն ի­րենց սր­տի ցան­կու­թյուն­նե­րը` խառ­նակ­վում, այ­լա­սեր­վում ու կորց­րել էին օր­գա­նա­կան կապն ի­րենց Ստեղ­ծո­ղի հետ ու ի­րենք էին «ստեղ­ծում»:

Ներ­քին ձայնս վեր­ջին շր­ջա­նում խիստ ակ­տի­վա­ցել է, ա­սես ինչ-որ բան է կան­խազ­գում կամ թե վա­խից դաշն է կազ­մել սա­տա­նա­յի հետ և նրա դու­դու­կի տակ պա­րե­լով՝ խու­ճա­պա­հար ինք­նա­պա­հով­ման ու նա­հան­ջի փոր­ձեր է կա­տա­րում մեր որ­դեգ­րած ու­ղուց: «Չդի­մա­նա՛ք,- նա նյար­դա­յին բղա­վում է ա­կան­ջիս մեջ,- չհա­վա­տա՛ք, չտո­կա՛ք, չհան­դուր­ժե՛ք…»:

Մենք նաև հա­նում ենք ո­րոշ նե­ղազ­գա­յին կր­թա­կան ծրագ­րե­րի պար­տա­դիր լի­նե­լու պայ­մա­նը, ո­րի շնոր­հիվ կարճ ժա­մա­նակ անց հայտ­նի կդառ­նան նրանք, ով­քեր ի­րենց հա­յե­ցո­ղու­թյամբ կնա­խընտ­րեն այդ ա­ռար­կա­նե­րը սեր­տել հան­րակր­թա­կան դպ­րոց­նե­րում և բու­հե­րում: Այ­սինքն, կտա­րան­ջատ­վեն այդ չարչ­րկ­ված սևերն ու սպի­տակ­նե­րը:

Մինչև ա­տամ­նե­րը գա­ղա­փա­րա-գամփ­ռա­պես զին­ված ու աշ­խար­հի լա­վա­գույն մար­զիչ­նե­րի մոտ պա­րա­պած ան­դի­մակ, թա­փան­ցիկ ան­ձինք, ձեռ­քե­րը ոչ թե բռունցք ա­րած, այլ բաց ա­փե­րը վեր տն­կած, ա­րիա­բար և քա­ղա­քա­վա­րի ներ­խու­ժե­ցին ոչ միայն սե­փա­կան ժո­ղովր­դի, այլև օ­տար­նե­րի սր­տերն ու հո­գի­նե­րը՝ ի սփյուռս աշ­խար­հի, նվա­ճե­ցին որ­պես ա­զատ սի­րո և ան­կա­շառ հա­մե­րաշ­խու­թյան տար­փա­լից բո­հե­մի աս­պետ­ներ և ու­հի­ներ, և հայ­տա­րա­րե­ցին ի­րենց մար­դա­սի­րա­կան-փր­կա­րա­րա­կան ներ­կա­յու­թյան մա­սին այս գաղջ ու վա­վա­շոտ աշ­խար­հում: Էս­տեղ են ա­սել, թե լռած զանգ էր կյան­քը, ես՝ ա­վե­րակ վանքս, էլ ա­ղո­թող չու­նեի, բայց ա­կանջ­նե­րիդ օ­ղե­րը շա­տաց­րեք ու շա­րու­նա­կու­թյու­նը ըն­բռ­նու­մով ըն­դու­նեք՝ կոր­ծա­նու­մից ան­գամ էլ ահ ու դող չու­նեմ… Այ­սինքն, ա­վա­զա­կա­պե­տու­թյու­նը եր­կու տաս­նա­մյակ զբաղ­վել է միայն եր­կի­րը թա­լա­նե­լով ու կոր­ծա­նե­լով: Հաս­կա­ցա՞ք…

Ար­տա­կարգ դրու­թյուն մտց­նե­լու մա­սին կա­ռա­վա­րու­թյու­նում տե­ղի ու­նե­ցած քն­նարկ­ման ժա­մա­նակ շատ հե­տաքր­քիր և ա­ռա­ջին հա­յաց­քից ոչ լուրջ երկ­խո­սու­թյուն տե­ղի ու­նե­ցավ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի և փոխ­վար­չա­պետ‚ այժմ ար­դեն ՀՀ պա­րետ Տիգ­րան Ա­վի­նյա­նի միջև։

Պա­տե­րազ­մի կու­սակ­ցու­թյուն է, բա ի՛նչ է: Հի­շում ենք և պա­հան­ջում, ո­րը թարգ­մա­նա­բար նշա­նա­կում է՝ հի­շա­չար ենք և վրեժ­խն­դիր: Էս չե՞ք: Ա­րա, գե­տի­նը պատռ­վեր ու սաղդ մե­ջը լց­վեիք ձեր հի­շո­ղու­թյուն­նե­րով, ար­ժե­հա­մա­կար­գե­րով ու ա­դաթ­նե­րով, էլ չեմ ա­սում ազ­գա­յին գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան ու սո­ցիա­լա­կան ար­դա­րու­թյան մա­սին…

Ի­րոք, Մոս­կո­վյան 21 շեն­քի թիվ 8 և թիվ 9 բնա­կա­րան­նե­րի միջև գո­յու­թյուն ու­նեն կոնֆ­լիկ­տա­յին խն­դիր­ներ, ո­րոնք ծա­գել են 1978 թվա­կա­նին, երբ Երևա­նի կենտ­րո­նի 260 շեն­քե­րի փայ­տե տն­տե­սա­կան պատշ­գամբ­նե­րը, պե­տա­կան ծրագ­րով ու միաս­նա­կան նա­խագ­ծե­րով, սկս­ե­ցին փո­խա­րին­վել եր­կաթ­բե­տո­նե շի­նու­թյուն­նե­րով:

Մեր քա­ղա­քա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, ո­րով հիա­ցած ու ցնց­ված է հա­մայն մարդ­կու­թյու­նը, թևա­կո­խում է նոր փուլ՝ ար­դա­րա­դա­տու­թյան հաղ­թա­նա­կի ու­ղին, ո­րը բարդ ու դժ­վար է շա­տե­րի հա­մար, իսկ ով սեր ու­նի ինձ պես հա­մե­րաշ­խու­թյան, եղ­բայ­րու­թյան ու քույ­րի­կու­թյան՝ ըմ­բռ­նու­մով է մո­տե­նում ու դրանց պո­չը բռ­նում, դա ա­ռա­քե­լու­թյուն և հա­ճույք է, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն և սի­րուն ապ­րե­լա­կերպ:

Իմ հա­ջորդ պատ­մու­թյու­նը անձ­նա­կան փոր­ձից է գա­լիս, կոնկ­րետ օ­րի­նա­կով կփոր­ձեմ բա­ցատ­րել մեր կյան­քում տեղ գտած կո­ռուպ­ցիոն դրսևո­րում­նե­րի ո­րոշ ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րը՝ բո­լոր նր­բու­թյուն­նե­րով:

Մեր հե­ղա­փո­խու­թյու­նը պատ­մա­կան մե­ծա­գույն ա­րա­րում և ար­ժեք է՝ միակ, ե­զա­կի, բա­ցա­ռիկ և ան­նա­խա­դեպ: Նույ­նիսկ Ան­դեր­սե­նի և Գրիմ եղ­բայր­նե­րի, Ղ. Ա­ղա­յա­նի և Հովհ. Թու­մա­նյա­նի հե­քիաթ­նե­րում ապ­րող ըն­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րի կյան­քում մենք ար­ձա­նագ­րել ենք դրա­կան բա­րո­յա­կան աճ. նրան­ցից շա­տե­րը ներ­կա­յումս հրա­ժար­վել են սե­ռա­յին տե­սա­կա­վոր­ման բիրտ սո­վո­րույ­թից, ի­րենց տոհ­մա­յին թշ­նա­ման­քից և բա­րե­կա­մա­ցել: