Հարսանեկան հաճելի արարողություններից համեմատաբար ազատված՝ այսօր մեզ տվեցինք Սուվալկիի մերձակայքի ուսումնասիրությանը։ Շտապեմ ասել, որ ապշեցուցիչ եզերք է, անտառներով ու լճերով հարուստ։ Փաստացի գտնվում ես մի միջավայրում, որտեղ տարածքի լայնարձակության հետ շունչդ անկախ քեզնից բացվում է, դառնում լիաթոք, ընդգրկուն, խոհականության, խոհափիլիսոփայության բերող։

Անձրևն ամպախառն կամաց-կամաց մաղում էր։

Հայկական իմաստությունն ասում է` ձեռքի մատներն առանձին-առանձին որքան էլ ուժեղ և իմաստուն լինեն, դրանք շատ հեշտ է մեկ-մեկ կոտրել: Մինչդեռ բռունցքված` նրանք միասին հզոր են ու անհաղթ: Նույնիսկ նորածնի փոքրիկ բռունցքը դժվար է բացել ու մատները բաժանել իրարից:

Գյուղը կամաց֊կամաց անհետանում էր թանձր մառախուղի մեջ։ Նեղ փողոցներն անձրևից հետո պատվել էին ցեխախառն զանգվածով ու տեղ-տեղ դժվարամում էր անցնելը։

Համեստություն կա, որ անհամեստություն է։ Մեղքս ինչ թաքցնեմ, ես երբեք էլ համեստությամբ աչքի չեմ ընկել։ Էնպես որ, էս մեջբերումը հենց իմ օրագրից է։ ՈՒրեմն, մի պայծառ արևոտ օր, հաջող առևտրից հետո, տրամադրությունս բարձր, սիրտս լեն, ջեբս տռուզ դուս էի եկել Վերնիսաժից։ Աչքերիս մուգ ապակիներով ակնոց կար, որ կեցվածքիս ավելի վստահություն էր ներշնչում ու հայացքս դարձնում անխոցելի։

Քաղաքական անհասկանալի իրավիճակ է ստեղծվել Հայաստանում. խոսքը արտաքին քաղաքականության մասին է:

Մեհմեդը գործուղումից տուն վերադարձավ մի անբացատրելի տրամադրությամբ. ինքն էլ չէր հասկանում, թե ի՞նչ է կատարվում իր հետ. մի տեսակ վերացել էր իրականությունից ու շրջապատից. չէր լսում շրջապատի մարդկանց ձայները, խոսակցությունը, անգամ կնոջ ու երեխաների՝ իրեն ուղղված հարցերն ասես չէր լսում, թե՞ չէր հասկանում. հայացքը դարձել էր խորասուզված գիրք կարդացող մարդու հայացք, որը բացի գրքի տողերից, ոչինչ չէր տեսնում:

Սկզբից ևեթ ասեմ, որ այս հրաշագեղ քաղաք սա իմ երկրորդ այցելությունն էր, սակայն մի էական տարբերությամբ՝ 28 տարի առաջվանը քաղաքի հետ ծանոթություն էր պաշտոնական պատվիրակության մեքենաների պատուհանից ու դրանով իսկ ընդամենը հպանցիկ դիտարկումներ։ Այս երկրորդը, որ ուղղորդիչ ուներ շնորհալի գծանկարիչ, տաղանդավոր լրագրող, գեղագետ Լևոն Լաճիկյանի «Պոլիսը՝ Հին և Նոր» պատկերագրքի շնորհանդեսը, մեծանուն երգիծաբանի ասածի հանգույն համարյա թե պտույտ մը էր Պոլսո թաղերով։

Ամեն ինչ կատարվում է ինքնաբերաբար: Աչքերդ բացում ես ինքնաբերաբար՝ դեռևս կոպերում պահելով հեքիաթի մտապատրանքը: Եվ քանի որ հեքիաթները միայն հեքիաթներում են լինում, ինքնաբերաբար հագնում ես շորերդ, որոնք քոնը չեն, և դու քեզ զգում ես գյուղական բոստանների խրտվիլակի պես, որին հագցնում են տան ավելորդ հագուստները, միայն այնքան արտառոց, որ փախցնեն ցանքսերի վրա հարձակվող թռչուններին:

էնքան շատ հոլովվեց Սյունիքի անունը, որ արդեն հայության մի անտեղյակ մասը այն նույնացնում է Արցախի հետ, ավելին, կարծում է, թե Սյունիքը Արցախի քաղաքներից մեկն է, որն ազատագրել ենք 90-ականներին և հիմա նորից ազատագրելու կարիք կա: