Ներհայաստանյան քաղաքական քննարկումների թիվ մեկ առարկան Ղարաբաղի հարցն է: Այս թեման առաջին հորիզոնականում է 1988-ից: Դրանով են միշտ պայմանավորված եղել բոլոր քաղաքական գործընթացները, իշխանափոխությունները, կադրային տեղաշարժերը և արտաքին աշխարհում մեր գործողությունները: Այս թեման նախկինները, ներկաները, գործիչներն ու չգործիչները, ռուսամետ-արևմտամետ «վերլուծաբաններն» ու, մի խոսքով, բոլորը, հասկացող և չհասկացող քաղաքագետները առավոտից իրիկուն դնում- վերցնում են:

Արցախի, հայերիս ներքին թշնամիների եթե ոչ անմիջական մասնակցությամբ, ապա դրդմամբ, ուղղորդմամբ, կազմակերպմամբ մի խումբ արցախցիներ Արցախում ռուսական խաղաղապահների ռազմաբազայի դիմաց գիշերվանից փակել են (https://www.youtube.com/watch?v=xI6fFsxFHAE&t=143s ) ռուսական խաղաղապահների ճանապարհը՝ այսպիսով նախադրյալներ ստեղծելով, որ ռուսական խաղաղապահները հեռանան Արցախից, Ադրբեջանը մտնի Արցախ, վերջ տա Արցախի Հանրապետության գոյությանը «լավագույն» դեպքում, իսկ վատագույն դեպքում՝ ցեղասպանի արցախցիներին:

Սեղանիդ դրված է թիրախավորված ԱՐՑԱԽ: Հանուն արդարության պետք է ասել, որ Հայաստանի Հանրապետությունը դիմել է ՄԱԿ Անվտանգության խորհուրդ՝ Արցախի խաղաղ բնակչությանը հարկադրված լիակատար շրջափակման հետևանքով հումանիտար իրավիճակի վատթարացման առնչությամբ արտահերթ նիստ գումարելու պահանջով:

Եթե ՄԱԿ- ի Անվտանգության խորհուրդն (ԱԽ) անտեսի ՄԱԿ-ում Հայաստանի մշտական ներկայացուցչի՝ օգոստոսի 11-ի դիմումը, և արտահերթ նիստ չհրավիրի, կամ, ինչն ավելի հավանական է, արտահերթ նիստ հրավիրելով, դիմումին համապատասխան ընթացք չտա և Ադրբեջանին չպարտադրի կատարել ՄԱԿ- ի Արդարադատության միջազգային դատարանի 2023 թ. փետրվարի 22-ի և հուլիսի 6- ի որոշումների պահանջները (ձեռնարկել բոլոր միջոցները Լաչինի միջանցքով անձանց, տրանսպորտային միջոցների և բեռների անխափան տեղաշարժը երկու ուղղություններով ապահովելու համար), ապա այդ ամենի ողջ պատասխանատվությունը կծանրանա Նիկոլի, նրա գլխավորած կառավարության, Մհեր Մարգարյանի և ՄԱԿ- ում Հայաստանի պատվիրակության վրա:

Էլի պետք է ասել. անարդարություններ, հանցագործություններ տեղի են ունեցել շատ մարդկանց, շատ ազգերի հետ: Շատ կարևոր է, թե ինչպե՛ս ես դու վերաբերվում տեղի ունեցած անարդարությանը, կատարված հանցագործությանը:

Վարչապետն այսօր էվրիկայի ժանրից փաստ է արձանագրում, առ այն, որ Ադրբեջանի կողմից հումանիտար բեռների մուտքը ԼՂ արգելափակելուն չկա որևէ այլ բացատրություն, քան այն, որ ԼՂ-ի հայությանը ցեղասպանության ենթարկելն է:

Քաղաքի ավագանի ընտրելուց օրեր առաջ զրուցելու ենք մի սխալի, մեկ մտայնության մասին, որն արդեն քանի տարվա պատմություն ունի։ Դա թունավորում է երևանյան ցանկացած քաղաքական միջոցառում, տապալում դիմադրության և նմանատիպ այլ շարժումներ և բողոքի, ենթադրյալ տարաժանր միջոցառումներ։

Այն, որ պատմությունը կրկնվելու հակում ունի՝ շատերդ գիտեք:

Կարդալով մեր մարդկանց կարծիքները մեր ներկա վիճակի և այդ վիճակից դուրս գալու հնարավոր ճանապարհների մասին՝ այն տպավորությունն է ստացվում, որ եթե մենք այս վիճակում ճիշտ քայլեր անենք, ապա կարող ենք լուծել մեր պրոբլեմները։

Կասեք՝ կյանքը շարունակվում է, բա հո չե՞նք նստելու ազգովի տառապենք: Կասեք՝ հո ազգովի Ղարաբաղի ձեռը կրակը չե՞նք ընկել, որ ամեն ինչից մեզ զրկենք: Կասեք՝ մեր դարդերը քիչ չեն հիմա էլ ղարաբաղցու դարդը պիտի քաշե՞նք: Կասեք, բա ի՞նչ կանեք: