Սերիկ Դավթյան և Ներսիկ Ստեփանյան

Առաջին լուսանկարում արվեստագետ Սերիկ Դավթյանն է դստեր՝ Ներիկ Դավթյանի հետ, մյուսում Ներիկը հոր՝ Ներսիկ Ստեփանյանի հետ է:

Վերջինս Խորհրդային Հայաստանի Լուսժողկոմն էր, ԵՊՀ Քաղաքագիտության ամբիոնի վարիչ, դոկտոր-պրոֆեսոր, քաղաքական գործիչ, ում կյանքը կարճ եղավ, բայց լուսավոր հետագիծ թողեց:

Ազնվագույն հայ մարդ, ով համարձակվեց քննադատել Բերիային, բացահայտ պաշտպանել Աղասի Խանջյանին, միակը, ով 1937 թ. հարցաքննության ընթացքում չստորեագրեց ոչ մի զրպարտագիր փաստաթղթի տակ, հատուցելով իր կյանքով:

Գնդակահարվեց բանտային խցում:

Սերիկը ամուսնու մասին 1964 թ. գրում է.

«Հեշտ էր բանտարկել Ներսիկին, դժվար չէր և ֆիզիկական խոշտանգումների ենթարկել և գնդակահարել, սակայն անկարելի եղավ կոտրել նրա կամքը, նրա ազնիվ ոգին...»:

Խոշտանգումների ենթարկվեց նաև Սերիկը և հենց բանտում լսեց ամուսնու մահվան մասին:

Ազգային դեմք ու դիմագիծ ունեցող մտավորական էր Ներսիկը, ով մեծ հեղինակություն էր վայելում գրողների, գիտության ու արվեստի աշխարհի ներկայացուցիչների մեջ:

Խորհրդային Հայաստանի մշակութային կյանքի հիմնադիրներից էր, որի ամեն քայլ բխում էր ազգային շահից ու ոգուց: Նրա մասին հիշելիս միշտ շեշտում են, որ ասպետական կեցվածք ուներ:

Սերիկի հետ նրա համատեղ կյանքը կարճ տևեց, չստացվեց, տարբեր էին մտածում, բայց միշտ պահեցին մարդկային խոր հարգանքը միմյանց հանդեպ, որ քիչ ընտրյալների է հատուկ:

Հանգամանքների բերումով, Ներիկը կրում էր մոր ազգանունը: Նա երկար տարիներ դասավանդել է Կրուպսկայայի անվան (ներկայիս Ն. Աղբալյան) դպրոցում, եղել ուսմասվարը, հեղինակ է բազմաթիվ դպրոցական դասագրքերի:

10 տարի եղել է ՀՍՍՀ Գերագույն խորհրդի պատգամավոր, ԽՍՀՄ-ում Հայաստանի Մշակույթը ներկայացնող հանձնաժողովի ղեկավարը:

Մերի ՔԵՇԻՇՅԱՆ

Մեկնաբանություններ