Երևանյան ցնցակաթվածներ՝ աշնանային գինեվետ տրամադրությամբ

Եվս մեկ օր, և քաղաքամայրը կնշի իր հերթական ծննդյան տոնը: Մայրաքաղաքը դառնում է 2798 տարեկան: Ինչ խոսք, պատկառելի տարիք է: Անկասկած, արժե յուրաքանչյուր տարի Երևանի ծնունդը նշել: Եվ ահա այս առիթով մի քանի ծիծաղկոտ և խռովահույզ հողմեր «փչենք» ուղիղ դեպի Արգիշտի-1, դեպի քաղաքապետարանի գավազանաթուր աշտարակը: «Փչենք», Երևանը իր կոչմանն արժանի մայրաքաղաք տեսնելու հույսով: Հնարավո՞ր բան է: Իհարկե: Բայց կա մի գերհարց. եթե Երևանի քաղաքապետարանը՝ քաղաքագլխի ղեկավարությամբ, դառնա մայրաքաղաքի ավագանու ծրագրերի կենսագործողը: Սա՝ մեկ: Այնուհետև, Երևանի քաղաքապետարանը ցանկացած տնտեսական գործարքում պետք է լինի վերահսկիչ և առյուծի բաժնի տերը: Սա էլ` երկու: Այս պահին ողջույնի հողմեր հղենք դեպի Արգիշտի-1, քանզի սեփական տարեդարձը վաղօրոք արժանավորեց երգչախմբային մի փայլուն շքահամերգով, պարզապես արգո քաղաքապետարանը բնակարաններ հատկացրեց մի քանի արժանավոր անտունների: Կեցցե՛ք:

ԿԱՐՄԻՐ ԳԾԵՐԻ ՆԵՆԳԱԴՈՒԼԸ
(հողմը փչեց այգաբացից առաջ)

Քաղաքապետարանը զուտ իր ֆինանսական միջոցներով պետք է ավարտի Երևանի մետրոպոլիտենի կառուցումը: Հանրահայտ է՝ այս պատմական հերոսապատման համար պահանջվում է 200 մլն ԱՄՆ դոլար: (Ականջդ թող երկա՜ր ու ձիգ կանչի, ՀՀ 2-րդ նախագահ, արգո Քոչարյան, զի խիստ ուսանելի էր խոսքդ դարակազմիկ՝ հնչած քաղաքապետարանում. «Փողի վրա նստել եք, սակայն փող եք խունդրում»): «Որտեղի՞ց այն գտնել» հարցը ուղղակի ամոթալիորեն անտեղի է: Փողը, այո, Երևանում ամենուր է, ցավոք, հոսում է ոմանց անկշտում ծոցագրպանը: Այո՜: Իսկ առայժմ մի հսկա ցուցանակ է պետք ամրացնել Թումանյան այգու գահավեժ ստորոտին, պատկառազդու մի ազդագիր, որը տեսանելի լինի Հրազդան կամարահենք կամրջից և Կիևյան փողոցից: Այն պետք է տեղակայել մետրոպոլիտենի կառուցվելիք «Աջափնյակ» կայարանի մուտքն ազդարարող ահռելի փորվածքի առջևում և վրան կարմիր, կապույտ և նարնջագույն տառերով պետք է գրել. «2017-ի ապրիլի 2-ին, այսինքն՝ խորհրդարանական հանրապետություն դառնալու խորհրդարանի ընտրության օրը, կսկսվի Երևանի «Աջափնյակ» կայարանի շինարարությունը»:

Կարմիր գծեր: Անգամ փող տպող ամենակատարյալ հաստոցն այսքան արդյունավետորեն նվիրված չէ սեփականատիրոջ քսակին: Ի վերջո, հաստոցը կարող է խափանվել: Մի քանի տասնյակ լիտր կարմիր ներկ, մի քանի հազար գծամետր կարմիր գիծ և, խնդրեմ, ահռելի գումարներ են օդից թափվում, թափվում են ոմն կազմակերպության ուղիղ գլխին, մնացորդն էլ բաժին է հասնում կարմիր գծերը սպասարկող և դրանց հանգրվանող փողոցների հոգսը քաշող քաղաքապետարանի պատուհանից ներս: Յոթը երեքի հարաբերությամբ է կարմիրգծյան շահույթը բաշխվում, յոթը՝ անհայտ-հայտնի սեփականատիրոջը, երեքը՝ քաղաքապետարանին, ավելի ստույգ՝ մայրաքաղաքին: Համոզված եմ՝ վաղուց է հասունացել խնդիրը, որ Երևանի քաղաքապետարանը 10:10 հարաբերությամբ նույնականացվի Երևանի 1 մլն բնակիչներից յուրաքանչյուրիս հետ: Սա անողոք ռոմանտիզմի իններորդ ալի՞քն է: Բնավ: Սա միակ ճշմարիտ ճանապարհն է, որը Երևանը կձերբազատի ստրկական կապանքներից: Կարմիր գծերը Երևանինն են: Կարմիր գծերի փողաբեր միջակայքը ձմռանը երբեմն սառցակալում է, դառնում է անպիտան շահագործման համար: Սառույցը մաքրում է 30 % բաժնեմասի տեր քաղաքապետարանը: Սա, կներեք, մի՞թե զառանցանք չէ: Անշուշտ, այո: Զառանցանքն այս, ինչ խոսք, ջերմախտի հետևանք է: Ջերմախտը բուժելու բազում հնարներ կան: Ոմանք դիմում են ավանդական-հերոսական մեթոդին՝ բուժում են ջերմախտը «Նեսոյի քաղաբաղնիս» ձևաչափում: Մյուսները տառապյալի վախն են չափում, երրորդները պարզապես դեղորայք են բուռ-բուռ խմեցնում հիվանդին: Ինչ անել ջերմախտի մեջ տենդող կարմրագիծ հոգեգարի հե՞տ: Վռնդել մայրաքաղաքից և երկրից անհայտ ուղղությամբ: Եվ դառնալ դրության տերը:

Մայրաքաղաքի նյութաֆինանսական բարգավաճման այլ ուղիներ ևս կան: Օրինակ, գովազդային բոլոր վահանակների տերը պիտի լինի Արգիշտի-1-ը: Նմանապես քաղաքային վեհ աշտարակի գլխին պետք է մի աստղադիտակ տեղադրել և փնտրել-գտնել Երևանին փող բերող, քաղաքին, քաղաքացուն, քաղաքապետին և ավագանուն ծառայող յուրաքանչյուր քար ու թուփ: Եվ կկառուցվի Երևանի մետրոպոլիտենը, կշահագործվի Նուբարաշենի աղբավայրը: Եվ այսպես շարունակ: Ի դեպ, եթե հիշատակվածը նորհայկական, խիստ բարեկիրթ շուկայական տնտեսության «սրբազան» հիմքերն է խարխլում, անհոգ եղեք, այլընտրանքային ներքոնշյալ այս առաջարկով կվերականգնվի մայրաքաղաքում ազատ տնտեսավարելու հավասարակշռությունը: Օրինակ, թող մասնավոր հատվածը մայրաքաղաքում զբաղվի հասարակական արտաքնոցների կառուցմամբ: Հանրահայտ է՝ Երևանում նշյալ գեղագիտական հաստատությունների պահանջարկը չափազանց մեծ է: Այսօր մեր քաղաքում հաստատ կարելի է կառուցել առնվազն 100 հանրային արտաքնոց: Թող մասնավոր հատվածը, ասենք, կարմիր գծերի 70 տոկոսի բաժնետերը, փոխի իր գործարար նախասիրությունը և ամենուր կարմիր արտաքնոցներ կառուցի: Ընդ որում՝ նրանց կարելի է մի 5 տարով ազատել հարկերից: Արժե:

ՏԵՐ ԼԻՆԵՆՔ ՄԵՐ ԺԱՌԱՆԳՈՒԹՅԱՆԸ
(հողմը ոռնում է մայրամուտից քիչ անց)

Տիար քաղաքապետ և հարգարժան ավագանի, թեկուզ հեռակա կարգով պայմանավորվեցինք, որ այս տողերը կարդալուն պես դուք հոգեբանական մակընթացության մեջ եք հայտնվում և նույնականացվում եք քաղաքի ու քաղաքաբնակներիս հետ: Սա է ելքը, նշանաբանն էլ անհայտ, չէ՝ «Երևանը երևանցիներին»: Սակայն դադար առնենք, պոետիկ ընդմիջման վեհաշունչ պահն է:
Ահա թե ինչպիսի ապրումներ է ունեցել մի օր Երևանում շրջելով ինքնատիպ պոետ Խաչիկը (նույն ինքը՝ Մանուկյան).

Անվայել է հարբած սիրահետել
Քաղաքամոր կոկիկ փողոցներում,
Մի բնական շեղում պատի հետև՝
Եվ թռչնակը արդեն չի երևում:

Առհասարակ մայրաքաղաք Երևանի ավագանին պետք է լինի նրա տերն ու տնօրենը նաև պատմամշակութային ժառանգության պահպանման և այդ ժառանգությունը ի սպաս քաղաքին ծառայեցնելու հարցում: Փլուզվեց Աֆրիկյանների հինավուրց տունը: Քաղաքապետարանը ակամա ձեռնունայն էր: «Բռնագրավվեց» նշանավոր Փակ շուկան: Դարձյալ ակամա և անեծքի բույն դառնալով այն ձեռնունայն էր: Փարաջանովի ծիածանալույս թանգարանի լույսը փակվեց անհեթեթ շինության կառուցմամբ: Բողոքեցինք, բորբոքվեցինք և վերջապես իմաստնացանք ու լռեցինք: Զի հիշեցինք Պարույր Սևակի չքնաղ պատգամը՝ «Պատը էլի կմնա պատ, կպակասի մի լավ ճակատ...»: Մի խոսքով, տիարք և տիկնայք ավագանիք, մենք ընտրել ենք ձեզ, որ Երևանը կառավարեք երևանցիներիս կամքին ու քմայքին ի շահ: Ամեն:

ՀԵՏԳՐՈՑ-ՄՐՈՑ

Քաղաքի օրինական տերը քաղաքի բնակիչներն են: Քաղաքի բնակիչները հանրահայտ են՝ քաղաքապետը, քաղաքի ավագանին, քաղաքի շարքային բնակիչներն ու մուրացիկները: Օրինական տերը մենք ենք, օրինազանցներն են այսօր քաղաքը բռնագրավել: Նաև՝ գովազդային վահանակներով բավ է հանրահռչակեք մայրաքաղաքի տոնահանդեսները և տիար Տարոնի հոգելից ժպիտները: Նա, մյուսները, նաև ավագանին միացյալ կժպտան, երբ բացվեն «Աջափնյակ» կայարանում կանգնած մետրոպոլիտենի դռները: Բավ է անվերջ ժպտալ գովազդային վահանակներից, քանզի քաղաքը նախ հոգս է, հետո միայն հանդես է: Ի դեպ, Երևանի մետրոպոլիտենի վերջնակառուցման, նաև Նուբարաշենում համաքաղաքային աղբամշակման գործարանի կառուցման նպատակով կարելի է (և խիստ պետք է) կազմակերպել համամայրաքաղաքային հանգանակություն: Ամեն:

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Ազգային կապիտալը պետականության անկյունաքար
• Հովվերգական դավադրություն (բացահայտված է ՔՊ-ի հինգերորդ շարասյունը)
• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն
• Հռչակագիրը՝ փակուղում
• Կարմիր բերետավոր... դիտահորեր
• «Լաոն կհեծնի՞ կարմիր նժույգ»

Մեկնաբանություններ