Բոսխը սյուրռեալիզմի հետ կապ չի ունեցել։ ՈՒրուգվայի հավաքականը, աշխարհի ուժեղագույն հավաքականն է դարձել ոչ թե երկու, այլ չորս անգամ։ Իրական մահմեդականի համար Հիսուսի անարգումը սրբապղծության նման բան է։ Հիսուսի՝ մեծ մարգարեի անունը Ղուրանում հիշատակվում է մոտ հինգ անգամ ավելի շատ, քան՝ Մոհամեդինը։

Երեկ Լոռվա կողմերում մի տեղացուց ճանապարհ ենք հարցնում, ասում ա. «Ձախ կողմով կգնաք, աջը վատն ա, ըտեղով փեդ գողացողներն են գնում»։ Ասում ենք՝ ինչի մինչև հիմա փեդ գողացող կա՞, ասում ա. «Այ ախպե՜ր, հայը անտառը տենա ու չգողանա՞...»...

Մի՛ սպասի, մինչև քեզ քիչ մնա ապրելու, որ սկսես ապրել։ Քեզ հիմա քիչ ա մնացել ապրելու։ Եթե անգամ դու քսան տարեկան ես, մեկ ա, քեզ քիչ ա մնացել ապրելու։ Դեռ չծնված՝ քեզ արդեն քիչ ա մնացել ապրելու։ Մարդու կյանքը շատ կարճ ա։ Եթե նույնիսկ քո գենետիկական պատմության նախաբանում մեծատառ դեզօքսիռիբոնուկլեինաթթուներով փորագրված ա ԵՐԿԱՐԱԿՅԱՑ, էլի քեզ քիչ ա մնացել ապրելու։ Պարզապես՝ դու նման ես էն ճանճին, որը խոնահոցում խույս ա տվել ճանճասպանից ու հիմա տզզոցով սլանում ա դեպի հյուրասենյակ, որտեղ խճճվելու ա սարդոստայնի մեջ ու հոգին ավանդի։ Էդ մի քանի մետրն ա երկարակյացի տարբերությունը։

Երեկ իրիկնադեմին գնացել եմ մոտակա բանջարեղենի խանութ։ Ներսում ոչ ոք չկա։ Ձայնում եմ. «Հե՜յ, ո՞վ կա այդտեղ։ Գոնե մեկնումեկը»։

«Ադրբեջան» կոչվող հանրապետության և «նրա տարածքի» մասին է գրել Ադրբեջանական պատմաբան, Ադրբեջանական ՍՍՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս, պատմական գիտությունների դոկտոր Պյուստա (Պյուստախանում) Ազիզաղա կըզը Ազիզբեկովան իր «Մեշադի Ազիզբեկովի պետական գործունեությունը» գրքում.

Դու թաքնվել ես վշտիդ մեջ՝ ինչպես խխունջն իր խեցու մեջ, ու քեզ թվում ա, թե քո վշտով աշխարհը վերջանում ա։

Այս քարտեզին ծանոթանալը չափազանց կարեւոր է բոլոր այն մարդկանց համար ովքեր ուզում են տեսնել ՀՀ ապագան կամ վախճանը:

Ես չեմ հավատում, որ Սասունցի Դավիթն անիծել է իր որդի Մհերին, ես չեմ հավատում, որ արքա Արտաշեսն անիծել է իր որդի Արտավազդին, այս բոլորը հակատրամաբանական ու հակացեղային են։

Կեսգիշերի կողմերը, երբ տապն արդեն թողել ա, ու թեթև քամի ա բարձրանում, երբ Նեսոյի քարաբաղնիսից մի կերպ փրկված քաղաքը վերջապես շունչ ա քաշում, ես նստում եմ իմ կախովի բալկոնում՝ սուրճը ձեռիս, ու կանչում եմ քամիներին։ Լսում են, գալիս են, սկսում են շոյել, համբուրել, մազերիս հետ խաղալ, հաճոյանալ, իսկ ես կում-կում սուրճս եմ խմում ու վայելում նրանց սիրախաղը։ Մեկ էլ, որ ներքևում՝ ծառի վրա, ծղրիդը չի սկսում ճռճռալ՝ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․ աչքերս իրան-իրան սկսում են փակվել, ու ոչինչ չի օգնում՝ ո՛չ սուրճը, ո՛չ ծխելը, ո՛չ մտքերը․․․ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․

Մի փոքրիկ խմբով նստած էինք «Առագաստ» բացօթյա սրճարանում։ Տղաներից երկուսը խոսում էին, թե «Սմիռնով» ու «Պետրով» դաշնամուրներից ո՞րն է լավը։ Զրույցի կեսից մոտեցած մեր ընկերներից մեկը, մտածելով, թե խոսքը օղու մասին է (այդ պիտակով օղիներ էին արտադրում), անվերապահ տոնով միջամտեց զրույցին.