Կամ լուռ նրանց կողքին եղեք, կամ էլ պարզապես հանգիստ թողեք

Մեր հասարակության մեջ վերջին շրջանում վատ տենդենց ա նկատվում. շատերը զոհվածների ծնողներին են կոչ անում, տեղ-տեղ էլ պարտադրում ու մուննաթ գալիս, որ փրկեն էս երկիրը: Իրենցից ակնկալում են, որ հենց զոհված տղերքի ծնողները պետք է պայքարեն, նստացույց անեն, գիշերները դուրսը քնեն, ոստիկանների կողմից բռնության ենթարկվեն, բանտ նստեն, ու վերջապես հենց իրենք պետք է ու պարտավոր են հեռացնել պատուհասին:

Բայց, երբ զոհվածի ծնողները կոչ են անում դուրս գալ փողոց, ամեն մեկը մի պատճառ գտնում ա թռնելու, երբ զոհվածի ծնողը չի դիմանում բանտային պայմաններին ու հանձնվում ա, իրան պիտակավորում են: Իսկ դուք քանի՞ օր եք պատրաստ բանտ նստել:

Չգիտեմ, ես, համենայն դեպս, միշտ ասել ու ասելու եմ. համազգային ամոթ ա, որ էս ողջ պատասխանատվության, հայրենիքը փրկելու էս ծանր բեռը մենք թողել ենք զոհված տղերքի ծնողերի ուսերին: Ամոթ ա, որ փոխանակ իրենց փոխարեն պայքարելու, մենք իրենց ենք շախի քցում, որ դուրս գան փողոց, բռնության ենթարկվեն, ձերբակալվեն, մենք էլ տանը նստած որոշենք՝ ճի՞շտ էին, թե՞ սխալ:

Էս մարդիկ էս երկրի համար արդեն անգնահատելի բան արել են՝ իրենց ամենաթանկն են տվել էս հողի պաշտպանության համար: Կամ լուռ նրանց կողքին եղեք, կամ էլ պարզապես հանգիստ թողեք:

Աշխարհը շուռ ա եկել. քաղաքական գործչից, ընդդիմադիրից քաղաքական կամք չեն պահանջում, բայց զոհվածի ծնողից քաղաքական գործչին հարիր, դեռ մի բան էլ վեր, պատասխանատվություն են ակնկալում:

Արամ Գևորգյան (Aram Gevorgyan)

Մեկնաբանություններ