Եթե Աստված կա, թող այնպես անի, Որ լինեմ վերջին մեռնողն աշխարհի

Այսօր իմացա, որ Արաքսյա մայրիկը մահացել է ...

Մեր կենտրոնին կից բակի մի հատվածում ձևավորված է այս փոքրիկ հանգստի գոտին: Շատ եմ սիրում այս վայրը, իսկ տուն գնալիս միշտ խմում եմ Ռաֆայել Սիմոնյանի հիշատակը հավերժացնող ցայտաղբյուրից, հետո շարունակում ճանապարհս:

Արաքսյա մայրիկն է ինձ պատմել որդու մասին, հուզմունքն ու հպարտությունը խառնելով իրար:

Երբ Հայաստան աշխարհը փոթորկվեց, Ռաֆայելը Արցախյան ազատամարտիկների առաջին շարքերում էր, զենք, զինամթերք էր հայթայթում:

1990 թ. անդամագրվում է «Տիգրան Մեծ» երկրապահ կամավորական ջոկատին, մասնակցում բազմաթիվ ինքնապաշտպանական մարտերի` Գորիս, Նոյեմբերյան, Շահումյան:

Հմուտ հետախույզ էր, թափանցում էր թշնամու թիկունք և ռազմական արժեքավոր տեղեկություններ հայթայթում, կազմակերպում էր ադրբեջանական կարևոր ռազմական օբյեկտների ոչնչացումը:

Ճակատագրական մարտը տեղի ունեցավ 1992 թ. մարտի 22-ին, Էրքեջում: Թշնամու վառվող ուղղաթիռի կրակն սկսում է մոտենալ մեր զինանոցին, իսկ ներսում տղերքն էին: Ռաֆայելը նետվում է նրանց զգուշացնելու: Անակնկալ հայտնված 2-րդ ուղղաթիռը պայթեցնում է զինանոցը: Ռաֆայելը ծանր վիրավորվում է, վնասվում է նաև տեսողությունը:

Անսահման էր նրա նվիրումը, սերը հայրենիքի նկատմամբ. անգամ այդ վիճակով` գոց աչքերով, փորձում էր օգնել մարտընկերներին:

Սակայն պատերազմական վերքերը հիշեցնում էին իրենց մասին, առողջությունն օրեցօր ավելի էր վատթարանում:

1993 թ. սեպտեմբերի 28-ին ավարտվեց Ռաֆայել Սիմոնյանի երկրային կյանքը:

Եթե Աստված կա, թող այնպես անի,

Որ լինեմ վերջին մեռնողն աշխարհի,

Եվ այնպես անի, որ ինձ հետ առնեմ

Աշխարհի բոլոր ցավերը տանեմ…

Այս տողերն ազատամարտիկի գրած վերջին բանաստեղծություններից է:

Հրածին ՎԱՐԴԵՎԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ