Լևոն ԴՌՆՈՅԱՆ. Սարգիս տղան

Սարգիս տղայի մատները բարակ են, նա հաշվում է մոմերը, որ գնել ենք իր տատից՝ Մուղնու Աստվածաշունչ վանքում: Սարգիս տղան տասը տարեկան կլինի, նա այգու տերն է. քիչ անց տեսանք՝ ծառերի բներն էր մաքրում հին կեղևներից: Վանքի դիմացի ճամփեզրին բալի ծառը կաս-կարմիր է կտրել: Մուղնու գաթան բուրում է: Նստում ենք վանքի այգու մի սեղանի մոտ և մատներով կտրում գաթան, արդար յուղը խորիսի մեջ խայտում է, քաղցրության մեջ բերանդ աղոթարան է դառնում: Վանքը պինդ կանգնած է: Մենակ չենք: Մի եվրոպացի կին, նիհար ոտքերը սև տաբատին հանձնած, հասել է այստեղ: Իր նախնիներին է փնտրում: Սարգիս տղային չի տեսել, հենց որ տեսավ՝ էլ հարց չի ունենա` ավելի գեղեցիկ եվրոպական ձագ նա երազում էլ չի տեսել: Մուղնու վանք, վանքի այգին` աշխարհի օրրանը: Մատներս քաղցրի և յուղի մեջ են, լվանում եմ աղբյուրի ջրի տակ: Դառնալու եմ իմ գործին: Հայաստանը հանձնում եմ Սարգիս տղային: Թող խնամի, փայփայի, ծառերը մաքրի, խաշամն հավաքի: Ինչ որ պետք է` ՝թող անի: Ինքն է տերը: Սարգիս տղային խոստանում եմ՝ չեմ նահանջելու, վաչկատուն զավթիչի աչքը վառելու եմ: Հայոց լեզուն փայփայելու եմ: Մինչև Սարգիս տղան չափահաս դառնա: Որ իրեն հայոց թագավոր կարգենք:

Մեկնաբանություններ