Իմ «հինը»

Ես արդեն կարգին ծերացել եմ.

Զառամ են մտքերն իմ՝ անդեմ,

Ասում են՝ «նորերից» հեռացել ես,

«Հներդ» էլ մեռել են արդեն:

Ասում եմ՝ իմ «հինը» բարդ էր.

Բոկոտն էր երեխա հասակից,

Բարձի տեղ խսիր էր, հարդ էր,

Ու հացը տեսիլն էր Հասկի:

Իմ հինը,- ասում եմ,- կարիք էր.

Ժամանակ չմնաց երազի,

Ամեն մթնող օր տարիք էր

Բարձում մանկության մուրազին:

Իմ «հինը» համակ զրկանք էր.

Կռիվ էր, որ կիսատ մնաց,

Էդ կռվում հերոսը Հայ մարդն էր՝

Գիտնական, Ռազմիկ էր ու Հայր:

Ասում եմ՝ իմ «հինը» օջախ էր՝

Գերդաստան՝ մեծով, պստիկով,

Մեջքներին հույսի մախաղն էր՝

Օրհնանքի զորության հավատով:

Իմ «հինը» բախտակից Ընկեր էր՝

Ծակկոշիկ, նիհար, անոթի,

Նա պիտի դառնար ինժեներ,

Ես էլ՝ բանաստեղծ երևի:

Իմ «հինը»,- ասում եմ,- ազգ ուներ.

Հայտնի էր նախապապն իմ «հնի»,

Պապի միտքն իմաստուն, խորունկ էր,

Խորհուրդն էր անցյալի ու նորի:

Իմ «հինը» խոնարհ էր, խոհուն էր.

Չսիրեր՝ ձեռքդ չէր բռնի,

Պայքարը որքա՜ն համառ էր,

Մի քիչ վայրի էր ու բռի:

Այս ամենն հիմա օտար է,

Գուցեև հին է հորջորջվում,

Ինձ ներե՛ք, թե մտոք տկար եմ,

Եվ այսքա՜ն արժեք եմ որոճում:

Գոռ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ