Ճակատագրի բերումով ճանաչում եմ ու տևական ժամանակ անձնական շփումներ եմ ունեցել և այժմ էլ ունեմ՝ հատկապես Վեհափառ Տիրոջ և իր նախաձեռնությամբ մեկ սեղանի շուրջ նստած Հանրապետության երեք նախագահների հետ։
Տարօրինակ է, բայց շատերին նորմալ է թվացել Փաշինյանի առաջարկը Ալիևին՝ տալ Հայաստանի այն քարտեզները, որոնցով իրենք պատրաստ են ճանաչել մեր երկրի սահմանները։
Աշխարհը խառնվել է իրար:
Շահերի ու հեգեմոնիզմի դրսևորման համար մարդկային կյանքերը լոկ գրոշներ արժեն:
Սպառնալիքի և ուժի կիրառման հռետորաբանությունը դարձել է ստանդարտ գործելաոճ ու քաղաքական ուղեգիծ:
Եթե մի կողմ թողնենք Նենսի Փելոսիի այցն իբր «փրկչական» առաքելություն ներկայացնելու հատկապես սոցցաներում տիրող հրճվանքը մի կողմից, և Ռուսաստանի «դիվականացումն» ու մեր լալկանությունը՝ մյուսից, ու փորձենք հասկանալ, թե Հայաստանն ինչ իրական օրակարգ կարող է առաջ մղել այս ամենի համատեքստում, ապա նախ պետք է սթափվել և լրջանալ։
«Նիկոլը ստորագրեց թուղթը, հորս արև տեսել եմ, իջեք փողոց»՝ մի կողմից, «ոչ մի թուղթ չեմ ստորագրել և չեմ ստորագրելու»՝ մյուս կողմից։ Բա հետո՞։ Ի՞նչ թուղթ է, ինչի՞ մասին, ի՞նչ ձևակերպումներով, ու՞մ միջնորդությամբ։
Ադրբեջանական բացահայտ ռազմական ագրեսիայի արդյունքում ծավալված լայնամասշտաբ պատերազմի հետևանքով հայկական կողմի հաստատված զոհերի թիվը հասավ 135-ի:
Ու, ցավոք, այս թիվը վերջնական չէ:
Միջպետական հարաբերություններն ամբողջ աշխարհում, առանց բացառության, մանավանդ, եթե դրանք բացահայտ թշնամական բնույթ են կրում, կառավարվում են այն սկզբունքով, ըստ որի, հակամարտ կողմերից մեկի վնասը մյուսի օգուտն է և հակառակը։