ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹՆ ԷԼ ՊԱԿԱՍԸ ՉԷՐ

Անցնող օրերի ընթացքում հայ հանրությունն աննախադեպ իրողության ականատեսը եղավ վերջին քսան տարվա մեջ: Հազար ու մի բան տեսած ժողովուրդն էս մեկը հաստատ չէր տեսել: Ընդդիմության և իշխանության արժանապատիվ պահվածք: Հանդուրժողություն: Միմյանց նկատմամբ ուշադրություն: Զգոնություն: Այլ կերպ՝ շարունակականություն, ինչի կարիքն ամենից շատ կա քաղաքականապես ավերված այս երկրում:
Մի խոսքով, շատերին էր պարզ, որ քսանութը ջրբաժան չի դառնալու մի շարք, ինչպես նաև Սերժ Սարգսյանի նախորդ օրվա ժեստի պատճառով: Բոլորն էին սպասում՝ ոնց է արձագանքելու դրան Տեր-Պետրոսյանը: Տեղ-տեղ դիպուկ հումորով: Ամբողջության մեջ՝ հիմնադիր նախագահի բարձունքից: Բայց դեռ հումորի մասին. անդրադառնալով «ընդդիմախոսների» բարձրաձայնումներին, որոնք կարծում էին՝ երեք պահանջներն առանց ՀԱԿ-ի էլ իշխանությունները կատարում էին (ընդ որում, հիմնական թիրախը դաշնակցությունն էր, որի սրտին չի նստում սկսված երկխոսությունը՝ հազար ու մի պատճառով), Տեր-Պետրոսյանն ասաց. դե որ էդպես է, թող իշխանությունը շախից հետո մատ հայտարարեր և Քոչարյանին հանձներ Հաագայի դատարանին։ Հետո «ծերուկը լուռ չարչարանքով մի քանի կոճղ դրեց կրակին», իմա՝ ջուր խմեց, սպասեց քիչ և ահավոր ոգևորված ժողովրդին թե՝ «հուսով եմ` ինձ ճիշտ հասկացաք. նկատի ունեի Անդրանիկ Քոչարյանին»: Արժանին մատուցենք Տեր-Պետրոսյանի հումորի խորունկությանն ու անցնենք առաջ: Հետո եկավ ավանդական, իր ռուսությունը կորցրած՝ «ինչ անել» հարցի պատասխանի պահը: Տեր-Պետրոսյանը գրեթե ամբողջությամբ ցիտեց Սերժ Սարգսյանի նախորդ օրվա նույնքան հետաքրքիր հարցազրույցը: Ասաց` մարտի մեկի առնչությամբ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը նույնիսկ ավելին էր, քան սոսկ պաշտոնական հայտարարություն: Բայց դե, ի՞նչ Լևոն, որ համ էլ «պոչ» չկպցներ. «չնայած այն առայժմ դատարկ խոսք է, իհարկե, չեն կատարելու, իհարկե, պարտակելու են. բա մե՞նք ինչի համար ենք. թույլ չենք տալու»: Նկատենք, որ այստեղ նոր շերտ է առաջանում, և մարտի մեկի հետ կապված զարգացումներում դեռ շատ հետաքրքիր բաների ականատեսն ենք լինելու (երևի, Անդրանիկ Քոչարյանին մի հատ էլ էս առիթով ուղարկենք... հասկացաք):
Դե քանի որ միտինգը համացանցում օնլայն դիտում էինք հենց Ազատության հրապարակից, Ազատության հրապարակի առնչությամբ չասենք` ինչ ասաց Տեր-Պետրոսյանը:
Ամենակարևորը նրա երրորդ (Աստված սիրո՜ւմ է երրորդությունը) միտքն էր: Իրենց թերթերին անգամ այս մտքի ստուգաբանությունը նրանք նախորդ օրը «պահ» չէին տվել: Այն վերապահված էր Տեր-Պետրոսյանի շուրթերին: Ինչն էլ նշանակում էր՝ էս ո՜նց են խաղում առաջին և երկրորդ նախագահներն իրար հետ, էն ո՜նց են երկխոսում, որ կարծես բոլորիս ուշադրությունից էր վրիպել Սերժ Սարգսյանի միտքը. այն է՝ Անկախության տոնակատարությունները շարունակվելու են ողջ մայիս-հաղթական ամսվա ընթացքում, երբ տոնելու ենք նաև Հանրապետության օրը, «զնաչիտ»՝ մայիսի քսանութին կհայտարարվի, որ տղերքն ազատվում են: Էստեղ արդեն տեղի ունեցավ ամենահետաքրքիրը. ժողովուրդը թե՝ «հիմա-հիմա»: Տեր-Պետրոսյանի համար էլ հետաքրքիր էր, թե իր այդ մտքերից հետո ժողովուրդն ինչպես է իրեն պահելու, իր ներսում նա իրեն հատուկ պաուզան վերցրեց ու աչքերի իր արտահայտությամբ ասաց. «Երեք տարի համբերել ենք, մեկ ամիս էլ կհամբերենք, ՀԱԿ-ի անունից ներողություն եմ խնդրում Սասունից, Նիկոլից և մնացած տղաներից, որ նրանց ազատ արձակելու խնդիրը չլուծվեց մեր նշած ժամկետում... Բարի երթ, սիրելի ժողովուրդ»: Սերժ Սարգսյանի տեղը լինեի, «հիմա» կազատեի տղերքին, որպես բարի կամքի դրսևորում: Որպես բարի երթի շարունակականություն:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ