Մովսես գյուղում տարեց մի տղամարդ հարբած վիճակում իր երեք աղջիկներին հայտարարում է, որ նրանցից ոչ մեկն իրենից չէ; Ավագ աղջիկը չի դիմանում,հորն ասում է․ -Բա որ ոչ մեկս քեզնից չենք, դու ինչո՞վ էիր զբաղված, էշ էիր կռտո՞ւմ։

Քանի դեռ քաղաքագետ ու վերլուծաբան, լրագրողի ֆունկցիա որդեգրած, շարունակում են պատմել թե շիմպանզեն ինչ է արել, ինչ է անում և ինչ է անելու, բնակչությունն էլ ականջները կախ, ուղեղն անջատած, ձեռքերը ծալած լսում է սրանց, մտածում ես, որ շիմպանզեն ինչ անում է, լավ է անում։ Միևնույն է, ոչխարի դրախտավայրը սպանդանոցն է։

Էս ամենը գալիս է նրանից, որ իրենց պատմաբան համարող շատերը կամ նրանք, ովքեր կարծում են, թե պատմությունը լավ գիտեն, Գինեսի ռեկորդների գիրքը շփոթում են «Պատմություն» առարկայի հետ:

Գերբի վրայի առյուծն ու արծիվը փոխարինել շակալով և ուղտով:

Հատված «Գեբելսի ճակատագիրը» ֆուտուրիստական տրագիկոմեդիայից։

Մի պահ նայեցի ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստը։ Ուրեմն, մի դահլիճում հավաքվել են մի 100-150 հոգի, հերթով մեկը ելույթ է ունենում, մյուսները յանի լսում են։

Ադրբեջանցիներն Արավուսից գողացած ոչխարները վերադարձրել են: Ոչխարները գոհ են և երջանիկ:

Ամեն օր գործի գալիս նկարում եմ ՀՀ թիվ 1 տոնածառի հավաքման գործընթացը։

Երբ տոներից հետո դասերը սկսվեցին, ամեն տարվա նման գնացի դպրոց՝ զինղեկ ընկերոջս վարած դասերին հետևելու: Դրանք վերջին տարիների իմ ամենամեծ ուրախությունն են, քանի որ ընկերս աշակերտներից այնպիսի զինվորներ է սարքում, որ նրանք իրենց սովորածը նույնիսկ բանակային երկամյա բարդակում չեն մոռանում: Իմ բախտից, այդ օրը գործնական պարապմունք էր, և աշակերտները պիտի զենք քանդել-հավաքել սովորեին: Ողջունեցի, նստեցի վերջին շարքում, որ ոչ մեկի ուշադրությունը չշեղեմ: