Վերջին օրերի դժոխքի, խայտառակության ու դրա ֆոնին քաղաքական դաշտի իմպոտենտության տրամաբանական հետևանքը:

Եթե Ռուբեն Վարդանյանի հետ կատարվածը սթափեցնող ազդակ չի դառնում բոլոր այն հայ մեծահարուստների համար, ովքեր որևէ ձևով մասնակցություն են ունեցել Արցախի ազատագրմանն ու կայացմանը և այս օրհասական պահին կամովին կամ ակամա ՆՓ-ի իշխանության երկարաձգման երաշխավոր են դարձած, ապա թող պատրաստ լինեն Ռուբեն Վարդանյանի ճակատագրին արժանանալուն:

Սյամոն ասում է, որ բոլորի նման իրեն հաջողվել է ադրբեջանցիների կողքից անվնաս անցնել ու տեղափոխվել Հայաստան:

Սիրելի ընդդիմություն ջան, PR-վելու, նիկոլի կառավարման համակարգի խայտառակ բառդակը ցույց տալու «լավ» առիթ է։ Ձեր ռեսուրսները համախմբեք, արցախահայությանը ժամանակավոր տներով ու սնունդով ապահովեք։

Պատերազմից հետո, թե հիմա բոլոր ուժային կենտրոններից լսում ենք, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը բարդ փոխզիջումներով պետք է հասնեն կայուն խաղաղության համաձայնագրի ստորագրմանը։ Այսօր այդ միտքը կրկնել է ԱՄՆ-ի Պետդեպարտամենտի մամուլի խոսնակ Մեթյու Միլլերը։

Այնուամենայնիվ մեր և թուրքի միջև էվոլյուցիոն տարբերակման մղոնաչափ տարբերություն կա: Մենք վաղուց մոռացել ենք նախամարդու արյունոտ նախճիրը՝ հակառակորդի կոկորդը կտրելը, իսկ թուրքն իր վայելքի գագաթնակետը շարունակում է տեսնել պարտված թշնամուն մորթելու մեջ:

1000-ականների սկզբին, երբ Իրանի ողջ տարածքը, հատկապես կենտրոնական, հյուսիսային և արևմտյան հատվածները լցված էին տարատեսակ թյուրքական օղուզական ցեղերով, որոնք կազմակերպվում, նոր տարածքներ էին գրավում ու ակնհայտ էր, որ սպառնալիք էին դառնալու հարուստ Բյուզանդական կայսրության համար, բյուզանդական կայսրերը, փոխանակ օգնեին ու հզորացնեին հայկական ֆեոդալական թագավորություններին՝ Անիի Բագրատունիներին, Վասպուրականի Արծրունիներին, Տարոն-Աղձնիքի Մամիկոնյան-Թոռնիկյաններին և մնացյալներին, որպես իրենց ու թյուրքերի միջև պատվարի, ընդհակառակը, լծվել էին դրանք քանդելուն, ճնշումների տակ հարկադրում էին որ իրենց տարածքները հանձնեն Բյուզանդիային, որի դիմաց թագավորներին և իշխաններին տարածքներ էին տալիս Անատոլիայի կենտրոնական հատվածներում կամ ծայրամասերում։

Իսկապես դրա վրա չորս կողմից այնքան հակասական «համեմունք» են լցնում, որ մարդիկ ապակողմնորոշվում են։

Այս ահավոր օրերին Երևան ժամանած ամերիկացի բարձրաստիճան հյուրերը չեն կարողանում թաքցնել իրենց ուրախությունը կատարվածից։ Նրանք այնքան անհաղորդ են մեր վշտին, որ չեն էլ հասկանում, թե ինչու պետք է ցույց չտան իրենց խանդավառությունը։

Արայիկն ասում էր. «Եթե Շուշին կորցրեցինք, ես ինքս ինձ կխփեմ»: Մեկ ուրիշն ասում էր. «Ես միշտ այստեղ եմ լինելու, մի պատ էլ մնա՝ նստելու եմ այդ պատի տակ»: Բաբայան Սյամոն ասում էր. «Ես վերջին մարդն եմ լինելու, ով դուրս կգա Արցախից»...