Կանխավ ասեմ, որ բոլոր երեխաներին ամենալավն եմ ցանկանում: Նիկոլի Ալենն իր դստերը Դիսնեյլենդ է տարել:

Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից վերադարձել իրենց հայրենի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։

Մի օր արտաքին թշնամու դեմ մղած ճակատամարտից հետո մարգարեն ասել էր. «Մենք վերադարձել ենք փոքր պատերազմից դեպի մեծ սրբազան պատերազմը»: Փոքր պատերազմը դա այն պատերազմն է, որ մղվում է արտաքին թշնամու դեմ, «անհավատի», «անճշտի», «բարբարոսի» դեմ, մինչ մեծ պատերազմը դա այն ներքին, հոգեկան պատերազմն է, որ մենք մղում ենք մեր էությունը իր կատարելության սահմանին հասցնելու համար:

Վերջին, «անկախական» կոչվող, երեսուն տարում Արցախի իշխանությունները ձևավորվել են պաշտոնական Երևանի սցենարով ու «դաբրոյով»՝ նրա բարոյականությանը համահունչ։

Եթե Հայրենիքի, ողջ հայության համար լուրջ, կարևոր, արտակարգ և օրհասական խնդիրների համար փորձեիք հավաքել Հանրապետության հրապարակ, ապա Վարդավառին մասնակցող չփլախ ու լողազգեստով, տարագույն և տարաբնույթ, իրենց երկրներից փախած ու նպատակային Հայաստան ներմուծված այդքան խառնամբոխի քանակությամբ մարդ չէր հավաքվի:

Հայաստանի իշխանությունը հետևողականորեն տարածում է, որ ՀՀ անվտանգային խնդիրները հնարավոր է լուծել միայն Արցախը հանձնելու գնով։ Այսինքն, հայաստանցի-ղարաբաղցի հակադրություն սերմանելը դարձել է պետական քաղաքականություն։ Այդ սերմանումը «Հայկական ժամանակ» թերթի էջերից տեղափոխվել է կառավարական կաբինետներ։

Զորավար ԱՆԴՐԱՆԻԿ. «Որպեսզի թշնամիքդ քեզ հարգեն` պատժիր ազգիդ դավաճաններին»։

Քննիչները կասկածյալին հարցաքննելու շատ արդյունավետ մի դասական մեթոդ ունեն: Նրանք սկսում են կասկածյալին անընդհատ ճնշումներով մեղադրել, որ ինքն է հանցագործությունը գործել և նայում են նրա պահվածքին: Եթե մեղադրյալը ժամանակի ընթացքում սկսում է ավելի վրդովվել, զայրանալ, դուրս գալ հունից, անգամ գոռալ, որ «ինքը չի գործել հանցանքը», ուրեմն, մեծ հավանականությամբ, իրոք նա մեղավոր չի: Որովհետև անարդարությունը իրեն ավելի ու ավելի է զայրացնում:

Վերևի նկարում պատկերվածը հայտնի ադրբեջանցի հայատյաց բլոգեր է, իսկ դրա «տակինը»` լենինականցի ներկայացող մի երկոտանի արարած է, ով այդ վերևում պատկերվածի հետ, իբր, զրուցում է ու արժանանում ազերու գովասանքին:

Մինչ Իոաննիսյան Դանիելի նշանակած լակոտը՝ Արցախի պետնախարար Ներսիսյան Գյունգյուլը, միտինգ է անում Ստեփանակերտում, այն էլ անժամկետ, ռուսներից պահանջելով վերջ տալ շրջափակմանը, Հայաստանի ընդդիմադիրներն անում են նույն բանը, այսինքն, թոզ են փչում մարդկանց աչքերին, այլ կերպ ասած՝ հանրային էներգիան են կլանում, որպեսզի հանկարծ ո՛չ Արցախում, ո՛չ էլ Հայաստանում հանրությունը ճիշտ քայլերի չդիմի: