Երկնքի տակ, երկրի վրա - մի Հայրենիք,
Աշխարհի մեջ, աշխարհից դուրս՝ օր դռնփակ,
Մի առավոտ, որ ապրում է տանիքի տակ,
Մի հիշատակ, մի հոգնած տանկ, ու՝ մի տանիք։
Մոռացված դարպասը բացվեց դժոխքի,
որ զմռսված էր ու գոց վաղնջից.
ոսկե երիզներ ուներ ու լույսի շրջանակ.
մենք վստահ էինք,
թե սպասված Նեղ դուռն է փեղկվել երկնքի:
Կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ…
Քաղաքներուն մէջ եւ քաղաքներէն դո՛ւրս,
Եւ բարբարոսներն արիւններով կը դառնան,
Մեռելներուն ու ոգեվարներուն վրայէն,
Ագռաւներու բազմութիւններ կ՚անցնին վերերէն,
Արիւնոտ բերաններով ու գինովի քրքիջներով…
Ասել, որ աշխարհը խառն է՝ նույնն է, որ ոչինչ չասել:
Այսօր աշխարհը եռացող կաթսայի է նման, որտեղ եփվում, բնականաբար ֆիզիկական փոփոխության է ենթարկվում այն ամենը, ինչը լցվում է այդ կաթսայի մեջ:
Բնականաբար, բումերանգն էլ իր գործն է անում:
1920 թ. թուրքական պետության հիմնադիր Քեմալ Աթաթյուրքը գրում էր, որ «Կովկասյան պատը պետք է վերացնել», այլապես Թուրքիան պաշտպանվելու հնարավորություն չի ունենա և չի կարող զարգանալ։