Առավոտ կանուխ պատմեմ, թե ինչու է Պրահայում հայ համայնքի հետ և դրանից հետո էն չ«ազատության»-ը հարցուպատասխան տվել:

Չորս օր Վաշինգտոնում, Բլինկենով, Սալիվանով ծնունդ ընդունելու աճապարանքի մեջ էին:

Մեզ հիշողության կորստի ու վերգտնման մասին ֆիլմեր նայել է պետք: Ասենք մի քանի օր:

Ամոթից զուրկ անգրագիտությունը։ Պրահա քաղաքը դարձել է հայկական խայտառակության սիմվոլ։ Հերթական անգամ այդ քաղաքում բացահայտվեց, որ ՀՀ ղեկավարի աթոռը զբաղեցնողը ընդհանրապես չունի գիտելիքներ։ Այս անգամ գեղջկական անգրագիտության թիրախը ֆաշիզմի դեմ մեծ հաղթանակի ճարտարապետ Իոսիֆ Վիսարիոնովիչ Ստալինն էր:

Փաստորեն, ըստ Նիկոլի` մոնղոլները կարող են հանձնել իրենց տարածքների մեծ մասը, ռուսներն ընդհանրապես` կարող են բոլ-բոլ հողեր հանձնել կամ հրեաների ինչի՞ն է պետք Նեգև անապատը, եթե այնտեղ շատ քիչ մարդ է ապրում:

...Ասում ենք՝ սիրուն թուրքեր, սիրուն քրդեր, սիրուն արաբներ, գերմանացիներ, հրեաներ, ֆրանսիացիներ, պարսիկներ (մի պարսկուհի ուսանողուհի ունեի՝ կապուտաչյա, ոսկեծամ... դեռ էն գլխից են խառնվել մեր արյանը): էդ ինչպե՞ս...

2018 թ. Հայաստանը Սերժ էր մերժում: 2019 թ. Հայաստանը փորձում էր հասկանալ, թե ի՛նչ կատարվեց: 2020 թ. մեկնաբանելու բան չկա էստեղ:

Ըստ լրատվության, Թուրքիայի խորհրդարանի նախագահը, հայկական ավիաընկերությունների համար օդային տարածքը փակելը պատճառաբանել է Նեմեսիսի հուշակոթողի բացմամբ: Այս ցինիզմը կշարունակվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ պաշտոնապես թուրք բարձրաստիճան չինովնիկներին չեն տրվի առնվազն հետևյալ պարզաբանումները՝

Կարծում եմ, ողջ խնդիրն արցախյան քաղաքական էլիտայի մեջ է։ Այն կարող է թե՛ թաղել երկիրը, և թե՛ տանել փրկության ուղիով։ Այսօրվա իրողությունները վկայում են, որ առայժմ առաջին գործառույթի մեջ է։ Որքան հասկանում եմ՝ Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը ոչ միայն վախեցած է, այլև չունի քաղաքական կամք ու երկրի փրկության հույսուհավատ։ Փորձում եմ դրության մեջ մտնել ու լիովին ընկալել ղեկավարների վիճակի ողբերգականությունը, նաև այն հանգամանքի ընկալումով, որ նույնիսկ հեռանալու ցանկության դեպքում (նման ցանկությունը մեկ-մեկ դժվար է լինում քողարկել) նրանց առջև արտաքին լուրջ խոչընդոտներ կլինեն։

Այն, ինչ այժմ փորձում են անել հայ ազգի հետ, «միջազգային հանրությունը» կոչում է «դենացիֆիկացիա». եթե ժամանակին այն կիրառվել է հետհիտլերյան Գերմանիայում որպես ազգայնամոլության դեմ միջոց, ապա այժմ այն դարձել է ազգայնականության ու առհասարակ ազգայինի դեմ կիրառվող գործիք, որը ներառում է փաթեթային միջոցառումներ. նպատակը ազգային դիմագծերի ոչնչացումն է կամ այնպիսի թուլացումը, որից հետո այն այլևս երբեք ուշքի չի գա: