Ի՞նչ մասնագետ էր Հայրիկ Մուրադյանը. բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Ինքներդ շարունակեք, թերևս ավելացնեք՝ Հայաստան աշխարհով մեկ ընկած՝ հայ հին երգի ակունքները բացող, պարզող, մաքրող ու ճանապարհ հանող մի ուխտավոր: Հայրիկ Մուրադյանը երաժշտական կրթություն չունի: Բայց դու մեր հին ճարտարապետության հուշարձանները կառուցող այն ո՞ր վարպետին կհարցնես, թե այդ ո՞ր ուսումնական հաստատությունում ես ուսանել քիվերի փորագրության այդ զարմանալի արվեստը: Հայրիկի հարցում էլ տարակուսում ես, թե նրան ինչպե՞ս կոչես՝ բանահավա՞ք, բանասե՞ր, պատմաբա՞ն, երգի՞չ... Միայն այդքա՞նը, երբ այդ կամովին ուխտավորը ութ տասնամյակ շարունակ զբաղված էր հայ ազգային մշակույթի ակունքները մաքուր պահելու և նոր սերունդներին հասցնելու ազգահաճո գործով:

Առաջին հայացքից իսկապես տրամաբանական չէ, որ հաղթած երկրի ժողովուրդը հեռանում է իր երկրից` իր բաժին բարեկեցությունը դրսում որոնելու, իր որդիների ապագան իր հայրենիքից դուրս գտնելու համար:

Մայիսն ինքնին տոնաշատ ամիս է, ու արդեն մոտ երկու տասնամյակ Մայիսի 3-ն էլ տոնացույցում նշվում է որպես Մամուլի ազատության տոն:

Մի բան չեմ կարողանում անկեղծորեն հասկանալ, երբ մարդիկ ասում են՝ վա՛յ, դարձար կուսակացկան, ազատությունդ կորցրեցիր: Հասկանում եմ ինչի մասին են խոսում, բայց առանց ձևեր թափելու՝ այնքան խորթ է ինձ նման մոտեցումն ազատության խնդրին, որ նույնիսկ դժվարանում եմ բացատրել մարդկանց, թե ինչ աստիճանի համաձայն չեմ: Ես ազատությունը ճանաչում եմ որպես մարդկային ներքին հոգեբանական որակ, որը հնարավոր չէ սահմանափակել որևէ արտաքին գործոնով:

Հայացք գցելով այսօրվա Հայաստանի Հանրապետությոան ներքաղաքական իրավիճակին, մի պահ սարսուռ ես ապրում: Տեսնելով մեր քաղաքական գործիչների և կուսակցությունների վարքագիծը, խիստ անհանգստություն է առաջանում, քանի որ նրանք են ներկայացնում մեր քաղաքական դաշտը:

Կառավարության ուղղակի պատասխանատվությունն է հետևել, որ «Նաիրիտի» աշխատակիցները ժամանակին ստանային իրենց աշխատավարձերը: Սա Տիգրան Սարգսյանի ամենամեծ ձախողումներից է, որ հնարավոր չէ արդարացնել որևէ բացատրությամբ: ԱրմՔոմեդին է մշտապես ասում` չէ որ 21-րդ դարն է, ու ինչպես եք պատկերացնում, էդ մարդիկ 11 ամիս ո՞նց են ապրել: «Նաիրիտում» այժմ 50-60 տարեկան Պոլիտեխնիկի լավագույն սերունդն է, որ հիմա դարձել է ուղղակի թշվառական: Չէ՞ որ հենց նրանք էին, որ մասնակցեցին ու որակապես փոխեցին 88-ի շարժումը, հավատացին բնապահպաններին, ինքնակամ հրաժարվեցին աշխատանքից, որ «Նաիրիտը» փակվի: Հետո վերաբացեցին, կանչեցին ու խաբեցին:

Երբ մայրաքաղաքի երթուղայիններում և ավտոբուսներում չի հնչի «Ռադիո ջանը» կամ ռաբիզ երաժշտություն, այլ մեր հին ու մոռացված երգերը, ինչպես, ասենք, մի երկու օր առաջ նստել էի չեմ հիշում որ համարի ավոտբուսը, «Կարմիր ծաղիկ մը գարունին» էր, «Առաջին սիրո երգ»-ն էր ու էլի սիրուն, հին հայկական երգեր: էդ ժամանակ, չգիտեմ ոնց կամ ինչ, բայց լիքը բան կփոխվի, ընդհանուր մթնոլորտը երկրում ու մարդկանց մոտ, քանի որ երաժշտությունն ու առօրյան շատ են ազդում մարդու վրա, ինչքան էլ կողքից ուրիշ լիքը պրոբլեմներ լինեն։

Իմ կարծիքով՝ մեր ժամանակակիցներին ամենից շատ պակասում է սերն իրենց մասնագիտության հանդեպ: Շատերը նույնիսկ խիստ հարկադրված են կատարում իրենց պարտականությունները, չկամությամբ: Գլուխ են պահում, ժամանակ սպանում…Այդպես է ողջ սոցիալական սանդուղքը՝ վերևից ներքև:

Թող չնեղանան իմ ֆեյսբուքյան ընկեր լրագրողները և բոլոր նրանք, ովքեր ունեն այս մասնագիտությունը: Հենց սկզբից ասեմ, որ ես հարգում եմ յուրաքանչյուր մասնագիտություն՝ լինի լրագրող, օդաչու... Բայց եկեք չչարաշահենք մեր մասնագիտության ընձեռած հնարավորությունները: Պատկերացրեք՝ մեզանից մեկը գնա հիվանդանոց, ու բժիշկը, առանց մեզ լսելու, միանգամից անցնի բուժման:

Մեծ ցավ ապրեցի հրաշալի լրագրողի ու մեծ մարդու՝ ՄԱՐԳՈ ՂՈՒԿԱՍՅԱՆԻ կորստով: Մեծավաստակ հրապարակախոսը խորին սրտացավությամբ էր ներկայացնում պրոբլեմային խնդիրները: Պատիվ եմ ունեցել լինելու մեծանուն լրագրողի ուսանելի դասերի ունկնդիրը: Աստված թող լուսավորի հրաշալի քաղաքացու ու սրտացավ Հայի հոգին :