Իմ սիրելի հայրենակիցներ, Արցախի ժողովուրդ՝ մեծից-փոքր, դիմում եմ ձեզ Այս նկարը տարածված է, և նկարում երևացողները ներկայացված են որպես հայտնի սորոսական-արևմտամետներ:

ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանը, ով զարհուրելի ատելություն ունի արցախցիների հանդեպ, «ղարաբաղցի-հայաստանցի» հակահայկական թեզը նորից բերում է հայաստանյան դիսկուրսի դաշտ։

Ցավոք, ինչպես կասեր հայտնի դասականը, Արցախի քաղաքական դաշտում չափից ավելի խելացի մարդկանց ու կենդանիների, և հատկապես կենդանիների, պակաս չկա:

Ամեն «գործազուրկի» կամ շահառու վալանտյորի քաղաքական գործիչ մի կոչեք, դրանք լինեն պրոիշխանական, թե հակաիշխանական, միևնույն է, քաղաքական գործիչ մի կոչեք, քանի որ շատերը չաշխատող գործիքներ են, ոչ թե գործիչներ:

Ամենակարևոր բանը, որը, սակայն, տարրալուծվում է աշխարհի բազմազանության մեջ, հավաքական ինքնությունն է։ Հատկապես մեզ՝ հայերիս համար դա անհրաժեշտ ու ամբողջական համակարգ է՝ մեր ազգի տեղն ու դերը տիեզերքում պահելու համար։ Ահա մի հարց, որին բովանդակային առումով չենք անդրադառնում ու չենք ներառում մեր կյանքում կրթության, միջավայրի ձևավորման, բարոյական արժեքների կարգավորման, օրենսդրական և, վերջապես, պետական մակարդակներում։

«Ուկրաինայում մարդկանց և օրգանների թրաֆիքինգից ստացված շահույթը գերազանցում է 200 միլիարդ դոլարը: Երբ խոսքը վերաբերում է այս անհավանական իրադարձություններին, և մենք ունենք տեղեկատվություն, ԱՄՆ-ի Պետդեպարտամենտն ունի տեղեկատվություն, ՄԱԿ-ն ունի տեղեկատվություն, մարդիկ իրենց գլուխները կոխում են ավազի մեջ: Կարծես թե նման բաները նրանց մոտ ջայլամի էֆեկտ են առաջացնում»,-ասել է ամերիկացի լրագրող Քլեյթոն Մորիսը «Ռիդաքթիդ» հաղորդմանը (ՀԸ-ն չիմացա, բայց առկա է տելեգրամյան ալիքի հղումը)։

Կարդալով մեր մարդկանց կարծիքները մեր ներկա վիճակի և այդ վիճակից դուրս գալու հնարավոր ճանապարհների մասին՝ այն տպավորությունն է ստացվում, որ եթե մենք այս վիճակում ճիշտ քայլեր անենք, ապա կարող ենք լուծել մեր պրոբլեմները։

ԱՄՆ նախկին նախագահ Դոնալդ Թրամփը «Newsweek» ամսագրի սյունակում գրել է, որ 2016 թ. նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում ռուսական պետության միջամտության մասին «շինծու տվյալների» շուրջ զանգվածային հիստերիան Վաշինգտոնին հանգեցրել է Մոսկվայի հետ «պրոքսի-պատերազմի»:

Կասեք՝ կյանքը շարունակվում է, բա հո չե՞նք նստելու ազգովի տառապենք: Կասեք՝ հո ազգովի Ղարաբաղի ձեռը կրակը չե՞նք ընկել, որ ամեն ինչից մեզ զրկենք: Կասեք՝ մեր դարդերը քիչ չեն հիմա էլ ղարաբաղցու դարդը պիտի քաշե՞նք: Կասեք, բա ի՞նչ կանեք:

Անցած տարվա մասսայական ցույցերից (Դիմադրության շարժում) մեկ տարուց ավելի է անցել: Ցավոք (մեղմ ասած), դրանք չհանգեցրին գործող պատուհաս իշխանության հեռացմանը: Կարծում եմ, ի թիվս այլ պատճառների, պակասեց վճռականությունը: