Երևանի ավագանու ընտրություններին մնացել է ինը օր, իսկ քաղաքական դաշտի վերադասավորման գործընթացները կարծես նախորդում են ընտրություններին, թեև, բնականաբար, ամբողջանալու են ընտրություններից հետո:

Չնայած այն պնդմանը, որ քաղաքականությունը երկրորդ արհեստն է` առաջին հայտնիից հետո, բայց արի ու տես, որ իր դեպքում ևս որոշակի օրինաչափություններ են գործում: «Առաջ պոռալով` հետ-հետ երթալը», իշխանություն լինելով այլընտրանք «խաղալը», կոկորդ պատռելը կարող են լոկ ժամանակավոր էֆեկտ ապահովել: Հետո գալիս է «մարտ ամիսը` դարդ ամիսը», և ամեն բան գցում է իր տեղը: Այո, այսօր, որքան էլ ցավալի կամ օրինաչափ, ԲՀԿ-ն հայտնվել է լուսանցքում: Հանգի՜ստ, հանգի՜ստ: ԲՀԿ հանդիպումներին մասնակցում է մի քանի հոգի, ԲՀԿ-ն այնքան ասելիք չունի, որ Օսկանյանը սկսել է Համաշխարհային բանկի «մազերը պոկել»` լավ իմաստով, մեկ այլ դեպքում էլ` պարոն Լոկին ցիտել: Ինչը նույնիսկ «երգով նահանջ» չէ: Իսկ նախորդ օրը Ծիծեռնակաբերդում Ծառուկյանի և ոստիկանության միջև տեղի ունեցած «միջադեպը», ինչպես ասում են, վերջն էր:

ՆԱՏՕ-ի հեռանկարների վերաբերյալ հրապարակային և ոչ հրապարակային բանավեճում առաջացել է երկու հանգամանքով պայմանավորված մի շատ տարօրինակ իրավիճակ։ Նախ, Ֆրանսիան, որը երկար ժամանակ ամերիկյան անդրատլանտյան քաղաքականության հանդեպ ընդդիմություն էր, Ն. Սարկոզիի շուրթերով հայտարարեց, որ ինքը ՆԱՏՕ-ում ավելի կարևոր դերի է հավակնում, ավելին, ջանում է արագ տեմպերով եվրոպականացնել դաշնախումբը` Գերմանիայի հետևողական աջակցությամբ։

Եվ այդպես, քառորդ դար այլասերման ճանապարհով անցած ՀՀՇ-ն դարձավ ՀԱԿ, մոռանալով, որ անունը փոխելով ամանի միջինը չի փոխվում: Իսկ ամանի միջինը նույնն է, որի համից ու հոտից ժողովուրդ կոչվածը կշտացել է: Եվ այդպես, ծնվեց ՀԱԿ-ը` հայ ժողովրդի ապագա վառ հայրենասերների քաղաքական նոր ուժը, որը ջանասիրաբար պատրաստվում է փոխարինելու հայրենասիրաբար հայրենիքը թալանող նախկին պարտայգենոսեներին:

Մինչ նախկին խորհրդային տարածությունում թափ է առնում ազդեցության համար Ռուսաստանի և ԱՄՆ-ի միջև ծավալված պայքարը, մինչ նոր պետությունների ղեկավարները ձգտում են գոնե անկորուստ դուրս գալ այդ պայմաններից, իսկ այդ երկրների հասարակությունն ավելի ու ավելի է բևեռանում «ուր գնալ» սկզբունքով, Չինաստանը հանգիստ, առանց ավելորդ աղմուկի ու կարգախոսների, նրանց վարկեր ու ներդրումներ է տրամադրում։ Փողը, ինչպես հայտնի է, հոտ չունի, Չինաստանի արտարժույթի հսկայական պահուստները, որոնք ներկայումս 3,2 տրիլիոն դոլարից ավելի են, և որոնք նա, հուրախություն բոլորի, ձգտում է «գործի մեջ դնել», գայթակղում են։ Առավել ևս, որ Պեկինը դոնորի դերում առանձին պահանջներ, կարծես, չի ներկայացնում և ուժ էլ չի ցուցադրում։

Անցյալն այն կատուն է, որ ոչ միայն որտեղից էլ շպրտես, թաթերի վրա է մնում, այլև, քսմսվելուց բացի, գիտի մռլտալ ու ճանկռել: Անցյալի հետ խնդիրներ ունեցողները սովորաբար խրվում-մնում են այնտեղ` հիշողությունների մեջ ապրելով ու ներկան տանուլ տալով: Թե՛ լավ, թե՛ վատ հիշողությունների: Թե՛ անհատները, թե՛ ժողովուրդները: Նրանց կատուն գերազանցապես մռլտում է ու ճանկռում: Անցյալը մոռացողներն ու իրենց համար անցյալ հնարողներն էլ պատմություն չեն ունենում, ու մոռացումը նրանց միակ ուղեկիցն է, իսկ մենակության մեջ նրանք նույնիսկ կատու չեն ունենում, որովհետև կատուները անկախ գիշատիչներ են ու գնում են` ուր ուզում են և ում հետ ուզում են: Իսկ ընդհանրապես, անցյալը կարող է և պարան լինել, որով, ինչպես հայտնի է, թե՛ կախվում են, թե՛ օգտագործում են իբրև ճոպան` ճակատագրի հարց է: Կամ` ընտրության: Սա` իբրև սկիզբ:

Արմեն Երիցյանի տեսակետը, որ իրենց քարոզարշավն ամենալավն է, այնքան էլ հեռու չէ իրականությունից այն պարզ պատճառով, որ ՕԵԿ-ն օգտվում է և՛ մոբիլ գործիքներից, և՛ ավանդական` քաղաքական տարրերը զուգորդելով օրենսդրական, սոցիալական, արևմտյանը` ռուսական, երիտասարդականը` փորձառական, մի խոսքով, բոլոր կարգի գործիքակազմերը մեկտեղելով, ստանում է խիստ դինամիկ գործընթաց։

Ինչ են անում իշխանությունները` բոլոր «ոզնիներին» է պարզ. սպասում են ավագանու ընտրություններն ավարտվեն, կառավարությունը ձևավորեն, հիմնականում չփոփոխելով այն, հետո տեսնեն` հետընտրական ինչ զարգացումներ են, ըստ այդմ, կա՛մ «կդանթեն»` իրերի վիճակը թողնելով նույնը, բարեփոխումների հարցում դանդաղ, շա՜տ դանդաղ շտապելով, կամ ընդհանրապես չշտապելով, ստատուս-քվոն չփոխելով, օլիգարխիայի խաթրին գրեթե չկպնելով, կա՛մ «ներս կբերեն» Կարֆուրին և քայլերի կասկադով կսկսեն մաքրել օլիգոպոլ տարածքները, բուրժուա-դեմոկրատական հեղափոխության շրջանցմամբ, «քիչիկ մը կսոցիալիստականացնեն» մոնոպոլ տնտեսությունը, որովհետև, եթե իրենք դրանով չզբաղվեն, դուրսը և «այլք» իրենցով կզբաղվեն:

Այն, որ ռուս-բրիտանական հարաբերությունները երբեք չեն փայլել, և մերթ ընդ մերթ լրտեսական «մանիայով» տառապող կողմերը միմյանց ողջույն են հղել` «սեփական լրտեսներ» հայտնաբերելով, հովանոցով թունավոր «ուկոլներ» անելով, նորություն չէ: Նորությունն այն է, որ «երկաթե տիկնոջ»` Մարգրետի թաղմանը, որին մասնակցեց անգամ Եղիսաբեթը` թագուհու իր բարձունքից, Ռուսաստանից… մարդ չի եղել։ Առավել ստույգ` Բրիտանիան որևէ մեկին չի հրավիրել: Չէ, հրավիրել է` Պուտինին անվերջ քննադատող Միխայիլ Գորբաչովին: Նա էլ, առողջական խնդիրների պատճառով, չի գնացել:

2013 թ. քաղաքական կարևորագույն իրադարձությունների շարքին պետք է դասել «Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 3-րդ գալուստը»: Հայաստանի անկախության պատմության մեջ դժվար է հիշատակել մեկ այլ անձի, ով համակարգված և նպատակասլաց կերպով փորձում է իր տեղն ու դերն ունենալ քաղաքական գործընթացներում` չունենալով ոչ հստակ գաղափարախոսություն, ոչ էլ հստակ գործունեության ծրագիր: Միևնույն ժամանակ, անկախ Հայաստանի պատմության մեջ չկա ավելի տապալված և արժեզրկված գործիչ, որքան Տեր-Պետրոսյանն է: