ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը նոր հայտարարություն է արել՝ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հիշատակի միջոցառումներին մասնակցելու նպատակով ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի ապրիլի 24-ին Երևան այցի հարցը «դիտարկվում է»:
20 օրից ապրիլի 24-ն է: Վերջին ամիսների իրադարձությունները վկայում են, որ 1915-ին Օսմանյան կայսրության տարածքում հայերի ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին գրեթե նույն պատկերն է, ինչ եղել է 100 տարի առաջ միջազգային հարաբերություններում:
Ապրիլի 2-ին հայտարարվեց, որ Իրանը և վեց գերտերությունները՝ ԱՄՆ-ը, ՌԴ-ն, Մեծ Բրիտանիան, Ֆրանսիան, Գերմանիան, Չինաստանը, ութօրյա բանակցություններից հետո համաձայնության են եկել Իրանի միջուկային ծրագրի ապագայի շուրջ։
Թվաբանության հետ մեծ խնդիրներ չունեմ, խնդիրս պատմության հետ է: Եթե անդրադառնանք ցեղասպանության մեր ընկալման պատմությանը, պիտի ընդունենք, որ Խորհրդային Հայաստանում միայն 1965-ից՝ 50 տարի հետո, հնարավոր դարձավ հրապարակավ քննարկել, բացահայտ խոսել ու գրել 50 տարի առաջ կատարված ցեղասպանության վերաբերյալ:
Ներքաղաքական դաշտում, բացի ժիրայրսէֆիլյանենց հակահայրենիքային` ապրիլքսանչորսյան հարամումից, այլ բան կարծես աչքի չի զարնում: Շարժը ներքաղաքական բիոսֆերայում ամբողջ թափով կսկսվի ապրիլի 24-ից հետո` սահմանադրական բարեփոխումների «գետնին վրա»:
Որքան էլ հիացած եմ Չինաստանով, պետք է, սակայն, նկատեմ, որ չինացիների վարքագծի որոշ առանձնահատկությունները ոչ միայն դուրս են համընդունելի նորմերից ու զարմանք են առաջացնում, այլև հաճախ չեն կարող չնյարդայնացնել։
Հունվարի 29-ին ընդունվեց Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի Համահայկական հռչակագիրը: Արդեն փետրվարի կեսին ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը զգուշացնում էր, որ Հռչակագիրը վտանգավոր փաստաթուղթ է, վտանգներից մեկը անվանված էր մտավախությունը, որ այդ փաստաթուղթը կկանխի ցեղասպանության ճանաչումն ու դատապարտումը աշխարհում:
Կարճ-կոնկրետ՝ ի՞նչ ունեինք մարտի սկզբին ու ի՞նչ ունենք ավարտին:
Հավարտ եվրոպական, չինական ու ռուսական շաբաթների ունենք աննախադեպ առատություն բանավոր հայտարարությունների, խոստումների, գրավոր համաձայնագրերի ու հուշագրերի: Բեղմնավոր էր գարնան սկիզբը:
Ինչո՞ւ են երկրաշարժեր լինում, հրաբուխներ ժայթքում, կղզիներ անհետանում ու առաջանում: Այո, կայունություն չկա երկրակեղևում: Ոչ մի տեղ կայունություն չկա՝ ոչ երկրի խորքում, ոչ երկրի վրա, ոչ երկրի ներսում, ոչ երկրից դուրս: Ի՞նչ անես:
«Երրորդ համաշխարհային պատերազմը» նոր երանգներ է ստանում: Այն ընթանում է շատ յուրահատուկ ելևէջներով, հիբրիդային բաղադրիչներով և կրում է միջնորդավորված բնույթ: Սկիզբը ես կհամարեի սիրիական իրադարձությունները և Ղրիմի միացումը Ռուսաստանին: Առաջինը՝ պատասխան էր «արաբական գարուն» կոչվող գունավոր հեղափոխությունների ներթափանցմանը Սիրիա, հաջորդը՝ Կիևում հաղթանակած եվրամայդանին...