Լա՞վ ապրեցի, թե՞ վատ, կարևոր չէ արդեն, բայց չապրեցի վհատ. դրան ապրել կասե՞ն...

Ես հայրենիք ունեմ, դուք՝ տուն՝ ջրահոսքի վրա, ընդերքները՝ խարխուլ...

«Ռոսլին» արվեստի հանդեսի» այս տարվա 2-րդ համարի գինեձոնն էլ արեցինք։ Եվ դարձյալ «Պանդոկ Երևանում», և դարձյալ արվեստագետների ու արվեստաբանների, հրապարակագիրների, ամսագրի պատվավոր հյուր, կոմպոզիտորների միության նախագահ Արամ Սաթյանի, հանդեսի հովանավոր տեր և տիկին Մովսիսյաններից ընտանիքի գլխավոր Գրիգորի, ամսագրի դիզայներության վրա հմտացող, բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով օրերս Լոնդոն մեկնող Սերգեյ Մովսիսյանի մասնակցությամբ, ով տրամադրած լուսանկարների հեղինակն է։

Ժասիկն Աստծուց շատ է ինձ ներել, թեև ես երբեք չարություն չեմ արել։ Իմ ապրած կյանքում, կենցաղում և բնության մեջ սիրո իմ չափանիշը հայրենիքն ու երեխաներն են եղել...

Ձայնը, որ առավոտից հավաքել բոլորին և, բռունցքի նման համախումբ, հարվածի հզոր զենքի էր վերածել, երեկոյան հոգնեց ու հեռացավ:

Մի շուն էնքան հաչաց, որ մի աշուն եկավ։ Մի շուն էնքան հաչաց, թե` միայնակ եմ, արի՛։

Թավշե դիմակով դահիճը անդեմ իբր օրերիդ մշուշն է վանում, այնինչ ամենուր դահլիճ է ու բեմ, ուր քո արյունն է դեռ շատրվանվում...

Արցախում նոր ուսումնական տարին մեկնարկում է պաշարման պայմաններում:

Պատկերացնու՞մ եք, եթե Արմեն Աշոտյանի կրթության և գիտության նախարար եղած ժամանակ սեպտեմբերի 1-ին դպրոցում չլինեին դասագրքեր։