Հասարակական-քաղաքական իմաստով լիդեր նշանակում է մեկը, որն ունի մյուսներից որակապես տարբերվող հատկությունների փունջ, և որը բնականորեն նրան շատերի համար դարձնում է առաջնորդ։

Հայաստանի պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահ Ռուստամ Բադասյանը հայտարարել է՝ «Հայաստան մտած 1 տոննա կոկաինը չգիտեմ ումն է»: Իյա լու՞րջ… Այդքան խեղճ ու անտեղյա՞կ է… Քիչ է մնում կարեկցենք ու խորհուրդ տանք բարոյական աջակցություն ստանալու համար դիմել Էռատոյին… Իսկ եթե առանց հեգնանքի, ապա Բադասյանի այս հայտարարությունն առավել քան ծիծաղելի ու զավեշտական է:

Այն սերունդը, որի ջանքերով 90-ականներին ազատագրվեց Արցախը, այսօր ականատես է աղետալի իրողության. մեր աչքի առաջ փոշիացնում են 30 տարիների ազգային ազատագրական պայքարի հաղթական արդյունքները, ոչնչացնում են հայկական երկրորդ Հանրապետությունը:

Ում հարցնես, թե ինչպես դուրս գալ այս մղձավանջից, ասելու է՝ համախմբվել է պետք։ Հարցնես՝ դա ի՞նչ է, ոչ ոք չի պատասխանի։

Բրյուսելի անկեղծությունը… Արդեն մի քանի ժամ կլինի, որ Եվրամիության ղեկավար Շառլ Միշելը հանդես եկավ հայտարարությամբ, որտեղ ներառված են բազմաթիվ հակասական կենացներ։

Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկզբում Հնդկաստանից հրեական ծագմամբ բրիտանացի սպա Դեյվիդ Շեքսպիրը (David Shakespeare) Էր-Ռիադում հանդիպել է Իբն Սաուդի հետ և հետագայում ղեկավարել է Սաուդյան բանակը, որը պարտության է մատնել Իբն Սաուդի հակառակորդ ցեղին։ 1915 թվականին Իբն Սաուդը հանդիպում է ունեցել Պարսից ծոցի տարածաշրջանում բրիտանական բանագնաց Բրեյսի Կաուկասի (Bracey Coca) հետ։

Կա հիմնարար բնույթի մի հարց, ինչը շատ կարևոր է որևէ ժողովրդի էությունն իր ամբողջության մեջ գնահատելու համար, որը կայանում է նրանում, որ հաճախ ժողովրդի լավ կամ վատ վիճակները կապված չեն լինում իր էության հետ, այլ որոշվում են արտաքին հանգամանքներով:

Երևանի գալիք ընտրությունները մթնոլորտի առումով ցավալիորեն նման են Արցախի վերջին (2020 թ.) նախագահական ընտրություններին։ Այնտեղ էլ կար իշխանական ֆավորիտ, կային ընդդիմադիր թեկնածուներ, կային ազդեցիկ ուժեր, որոնք սատարում էին այս կամ այն թեկնածուին, կային ոմանք, որ հրապարակայնորեն աջակցում էին մեկին, բայց իրականում՝ մյուսին, և այլ բաներ։ Ամեն ինչ կար, բացի՝ իրականության ճիշտ ընկալումից և, հետևաբար, ճիշտ բովանդակությունից։ 2020 թ. ընտրություններից մի քանի ամիս առաջ շատերիս մոտ կար ծանր զգացողություն, որ սա ընտրություն է պատերազմի նախօրեին։

Շարունակենք ծանոթանալ ՈՒեյն Մադսենի հետազոտություններին: Հենց նա է ընդգծել, որ «ժամանակակից Թուրքիան գաղտնի սիոնիստական պետություն է, որը վերահսկվում է դյոնմեի կողմից»: Այնուհետև գրել է. «Աթաթուրքի ենթադրյալ հրեական արմատները, որոնց մասին տեղեկատվությունը տասնամյակներ շարունակ լռեցվել է թուրքական կառավարության կողմից՝ ընդհանրապես արգելելով ժամանակակից Թուրքիայի հիմնադրի հասցեին որևէ քննադատություն, սկսեց տարածվել նրա սահմաններից դուրս՝ հրեա հեղինակների հրապարակումների շնորհիվ: 1973-ին լույս տեսած «Ծպտյալ հրեաները» գիրքը, որը գրել է ռաբբի Յոախիմ Պրինզը (“The Secret Jews” by Rabbi Joachim Prinz), պարունակում է պնդումները, թե Աթաթուրքը և նրա ֆինանսների նախարար Ջավիդ բեյը հավատարիմ էին «Դյոնմեին» և գտնվում էին իրենց համար շատ հարմար միջավայրում, քանի որ երիտթուրքերից շատերը, որոնք նորաստեղծ հեղափոխական կաբինետի անդամ էին, հրապարակավ աղոթում էին Ալլահին, բայց ունեին իրենց գաղտնի «մարգարեն»՝ ի դեմս Զմյուռնիայի մեսիա Շաբթայ Զվիի»։ 1994 թվականի հունվարի 28-ի Forward–ում և The New York Sun-ում Հիլել Հալկինը (Hillel Halkin) գրել է, թե Աթաթուրքն արտասանել է հրեական «Շեմա Իսրայելը» (Լսիր, ով Իսրայել!)՝ նշելով, որ սա նաև իր աղոթքն է: Այս տեղեկությունը մանրամասն ներկայացված է լրագրող Իտամար Բեն-ավիի (Itamar Ben-Avi) ինքնակենսագրության մեջ, որը պնդում է, թե Աթաթուրքը, լինելով թուրքական բանակի երիտասարդ կապիտան, մի անգամ նստած Երուսաղեմի հյուրանոցի բարում, 1911 թվականի ձմռան անձրևոտ երեկոյան, խոստովանել է, որ հրեա է: Բացի այդ, Աթաթուրքը Սալոնիկում հաճախել է յոթ Էֆենդիների տարրական դպրոցը (Semsi Effendi), որը