Այնպե՜ս եմ հոգնել ես ամեն ինչից, Աշխարհի կեղտոտ, խճճված խաղից, Երբ աշխարհ մտա՝ բանից անտեղյակ, Փորձեցի կյանքում ինքս էլ խաղալ։

Պողոսին ես տարա փողոցում, Պետրոսին հյուր եկա անձնապես, ես Մահն եմ՝ անպաճույճ և ստույգ, ինձանից ու՞ր պիտի դու փախչես...

Ես չկա այլևս, ես չկա. Եսական ամեն բան մեռել է, Էս մի բուռ Մնացողը վկա՝ Մնացորդն ապրելու մի բեռ է:

Զարմացած էի, որ մարդիկ վախենում են նիկոլի շանը մի թթու խոսք ասել, բայց սպասում են, թե մեկը դրան կգյուլլի։

Թեժ կրակը կորցրած՝ ճարահատ լրիվ հանգած մոխիրին ենք ապավինում, ինչ է թե՝ հունական դիցաբանության փյունիկ թռչունի պես մոխիրներից հառնել գիտենք:

Ժամանակն է հստակ վերափոխել կրթական համակարգի կառուցվածքը դպրոց, բուհ, ասպիրանտուրա:

Կամարով հատվող կամ նույնացող պարիսպները բլրեբլուր ելևէջում են աջ և ձախ թևերով, ի վերջո, միանում, դառնում են շրջան, հավանաբար` ձվաձև, ինչպես երկրագունդն է: Որ ավելի շատ գեղանի են` կանացի իշխանական հմայքով, քան առնական: Անին կին է և՛ դրսից, և՛ առավելապես ներսից. արքայադուստր, դիցուհի, ինչպես ուզում ես բնորոշիր. երկուսն էլ կան` և՛ հողեղենը, և՛ աստվածայինը. մի ամբողջություն: Կիրք է սրտակեր կնոջ, արուին հողին հավասարեցնող և երկինք հանող: Աստվածային է, բայց կին է` սովորական այրին արքայություն ներշնչող:

Գառը գելին պահ տվեցիք, դմակն իր որջը կտանի, հարամ տանտիրոջ նման էլ եզը երդիկից կհանի...

Ամառ էր։ Ավետիք Իսահակյանը հանգստանում էր Ծաղկաձորում։

Պրակտիկանտիս հատկացված 2-րդ դասարանում դասալսման էի: 2-րդի «Մայրենին» ձեռքովս շոշափեցի և աչքովս տեսա թերթվող եզրերին հարմարեցված Ադրբեջանի դրոշը: Եվ այդ գրքով շարունակում են մայրենի լեզու սովորեցնել: