«Ախպար» ասացինք, մեզնից չափառեցինք, կոմունիզմի «վեհ գործը» չվստահեցինք, մեզ հատուկ բռիությամբ ոտնակոխ արինք նրանց ռոմանտիկ հայրենասիրությունը: Մի խոսքով, թքեցինք մեր եղբայրների հոգու մեջ: Նույն հողի վրա ապրելով՝ հաջողացրինք էլի «փշալար» քաշել մեր միջև ու նրանց սարքել երկրորդ սորտի խորհրդային քաղաքացի: Ազգավնաս մի փշալար էլ ավելի վաղ էինք քաշել:

Բարի լույս բոլորին։ Թող Տերը օրհնի մեր այսօրվա նոր սկսող օրը։ Ոսկի խոսքեր ամերիկացի խելացի գրողից։

...Հովհաննես Սմբատն ու Աշոտը համարյա միաժամանակ մեռան: Տերության խնամակալ Վեստ Սարգիսն ասում էր, որ Անին Բյուզանդիայի կայսրի կալվածն է արդեն:

Չեմ ուզում նորից անդրադառնալ դժոխքի ճանապարհի չարչարանքներին, բայց որ հետևանքը շատ ծանր եղավ (սուր երիկամաքարային հիվանդություն), դա փաստ էր:

Մեծ Հայքի 12-րդ նահանգը` Ուտիքը իր Գարդմանք (Գարդման) գավառով, հայկական էթնոսի պատմական տարածքներից է, որը բռնի հայաթափվել է 1989-1990 թվականներին։

Մարդուս կյանքի միջին տևողությունը յոթանասուն տարի է: Ուզի-չուզի՝ մի ութ-ինը ժամը պետք է քնի, որը կազմում է այդ հերն անիծած յոթանասուն տարվա մեկ-երրորդը: Քնի այս պարագան սոսկալի անաչառ է, այսինքն, կապ չունի, թե դու ով ես, վսյո, պիտի քնես:

«Լինել ադրբեջանցի՝ նշանակում է ապրել պարսկական հողում, կարդալ ռուսական գրականություն, ունենալ հայկական ճարտարապետություն, հավատալ արաբների կրոնին, նշել թալիշական տոները, գնել արևմտյան տեխնոլոգիաներ, լսել կովկասյան երաժշտություն, խմել վրացական գինի։

Ես նկարում եմ իմ երազանքները, նկարում եմ Հայաստանի ապագան: Ես գորշ ու անգույն իրականությանը հակադրում եմ մեկ ուրիշ աշխարհ ու մարդկանց նվիրում եմ գեղեցիկ գալիքի հույսը: Մարտիրոս Սարյանը եղեռնի ժամանակ ծաղիկներ էր նկարում, ու մեծ նկարչի գույները նույնպես վառ էին: Ես իրավունք չունեմ տրվելու ցավին, իրավունք չունեմ ընկճվելու, որովհետև արվեստագետ եմ ու պարտք ունեմ իմ ժողովրդի առաջ: Սիլվա Կապուտիկյանը ասում էր՝ քո ժողովրդի հավերժությանը չհավատալու իրավունք չունես:

Լսեցէ՛ք, նահատակներ, որ ձեր արիւնով դաշտեր ներկեցիք եւ Ղեւոնդ Երէցի խաչը փայլեցրիք, զարթէ՛ք ձեր քնից:

Գիտե՞ք ինչպես է էգ արծիվը հայր ընտրում իր ապագա ձագերի համար։