Երկնքի դարպասի մոտ մի մարդ էր նստած՝ դեմքը շատ ծանոթ էր։ Որտե՞ղ եմ տեսել... Հիշողությունս լարեցի ու մեկ էլ հանկարծ հիշեցի։ Հա՛, էլի, ինքն ա։

Լսել եմ, թե ուսուցիչ աշխատելու համար բոլորովին էլ պարտադիր չէ մանկավարժական կրթություն ունենալը։ Հետաքրքիր է, իսկ վիրաբույժ աշխատելու համար բժշկական կրթություն ունենալը պարտադի՞ր է. իսկ ի՞նչ կլինի, եթե դատավորն էլ կոնսերվատորիա ավարտած լինի...

Միայն Մակեդոնացու սուրը կփրկի մեզ՝ երկարատև մզզալու փոխարեն, և բնավ կարևոր չէ՝ ո՛ր քաղաքական ուժից կլինի նա, կարևորը՝ ի զորու լինի:

Չգիտեմ՝ քանի հոգի ա մինչև էսօր հազար դրամանոցի փոխարեն տասը հազարանոց տվել, բայց ես մի քանի անգամ փողը վճարելու պահին հանկարծ նկատել եմ, որ խառնել եմ, իսկ թե քանի անգամ չեմ նկատել ու տասը հազարանոց եմ տվել՝ չգիտեմ։ Նոր մի ազնիվ վաճառողուհի ժպտալով վերադարձրեց տասը հազարանոցն ու ասաց, որ խառնել եմ։

Մեզ միշտ թվում է, թե փակ դռան հետևից կբացվի մեր երազանքի ճանապարհը։ Աղքատները դռները չեն կողպում, հարուստները ամուր են կողպում, դրա համար միշտ թվում է՝ փակ դռան հետևում եղածը կարևոր է։

Դա սատանայի տոնն է։ ԱՄՆ-ում պաշտոնապես գրանցված սատանայի եկեղեցին հելոուինը պաշտոնապես հռչակել է որպես իր գլխավոր տոն, որն ավարտվում է սև ծիսակատարությամբ։

1964 թվականին Լոնդոնում պառլամենտի հերթական նիստն է գումարվում, որին ներկա է լինում նաև ձյաձ Ուինսթոնը: Պատգամավորներից մեկը մոտենում է ամբիոնին և բավականին բուռն ոգևորվածությամբ ասում․ -Պարոնա՛յք, եկեք ծափահարենք այն մարդուն, ով ամենամեծ հարվածն է հասցրել մոլորակի մեծագույն չարիքին՝ Սովետական Միությանը:

Այս անգամ Վաղոն գյուտարարի կերպարանք ուներ․ - Հարևան, օղորմածիկ հերըս մի բան գիտեր, որ ասում էր՝ ջրի շատանալը կտրվելու նշան ա։ - Ի՞նչ ա պատահել, Վաղո։

Ես, որ նոր էի կարդալ սովորում, փողոցում ինչ տեսնում էի, կարդում էի՝ խանութների անունները, պաստառներն ու պլակատները, Լենինի պատգամները, փողոցների անունները, թերթերի վերնագրերը։ Մի օր հացի ավտո տեսա՝ էն մեծ, քառակուսի բեռնատարներից, վրան խոշոր տառերով գրած էր ՀԱՑ։ Ց տառը դեռ չէինք անցել, բայց Յ-ն գիտեի, ու ինձ թվաց՝ ՀԱՅ ա գրված։

Քանի, քանի անգամ ոչ միայն ես, այլև ծանոթներիցս շատերը ափսոսանքով նշել ենք, որ հայը անհարկի բարություն է որդեգրել վայրենի միջավայրում, մոռանալով անգամ հավ մորթելը: Ավաղ, այս ,թվում է, անվիճելի իրավիճակը ևս վերջին մի քանի տարում արմատապես փոխվել է: Հայը ևս արյուն թափել է սովորել: Բայց , ի տարբերություն մյուսների, առայժմ բացառապես միայն հարազատի արյուն է թափում, հայը միայն հայ է մորթում: Օր կա՞, որ դաժան դանակահարվածների մասին չտեղեկանանք: Սպանում են մրցակցության, թալանի, խանդի... թարս նայելու և այլ պատճառներով: Անգամ ծնողին են դանակահարում: