Երեկ, չնայած բարկ արևին ու ահավոր շոգին, ես գնացի Նոր Հաճն` տեսնելու Սուրբ Ամենափրկիչ Եկեղեցին և շնորհավորելու նախագծի հեղինակին, տաղանդավոր ճարտարապետ Արտակ Ղուլյանին հերթական գլուխգործոցի առիթով:

Կինոն խմբագրում է պատմությունը: Հենց դրա համար էլ ունենք այն, ինչ այսօր ունենք: Եվ գրեթե այսօր ոչինչ չունենք, իսկ մեր նախորդ դարի ֆիլմերով մենք պետք է հպարտանանք, որովհետև նոր բան կարծես կա, բայց չկա նրա էկրանավորված պատումի գաղափարը, որը գուցե արժևորվեր այսօրվա մարդու կյանքում: Ոչ մի կապ արվեստի հետ:

Վերջին երկու շաբաթների բողոքի ցույցերն՝ ընդդեմ էլեկտրաէներգիայի թանկացման, հնարավորություն ընձեռեցին ՀՀ գործող վարչակազմին ցույց տալու հանրությանն ու առավել արմատական տրանմադրված ընդդիմադիրներին, որ քաղաքական ենթատեքստից զուրկ սոցիալական պահանջներով հանդես եկող և իշխանությունների հետ համագործակցությանը դրական վերաբերվող երիտասարդ ակտիվիստները կարող են ավելի մեծ արդյունքների հասնել, քան քաղաքականացված ու «վերջնագրային» պահանջներ ներկայացնող հանրային խմբերը:

Զարմանալին ու զարհուրելին ոչ այնքան այն է, որ քաղաքական «դիակներն» իրենք են հարության ձգտումներ տածում, քանզի դրա իրավունքն ու աստվածաշնորհությունը մարդկային կանոնակարգից դուրս է, այլ այն, որ սույն կերպարներին ջանում են կենդանություն պարգևել նրանց թիմակիցները, համախոհները, ով ասեք:

Բաղրամյան պողոտայի հրաշալի հայ երիտասարդներ ջան: Այս պայքարը պիտի փուլերով տարվի: Առաջին փուլում թեև ոչ լիարժեք, բայց որոշակի հաղթանակ գրանցվեց: Հիմա անհրաժեշտ է հանդարտվել, լավ ծանութեթև անել կատարվածը և լրջորեն մշակել հետագա քայլերի տակտիկան ու ստրատեգիան:

Երբ Ղարաբաղ կոմիտեի, ՀՀՇ-ի տղերքը իշխանության եկան նիհար, «սովալլուկ», վատ հագնված, ազնիվ հայացքներով, հիմնականում պարկեշտ տղերք էին: Չափավոր ապրած, ԳՀԻ-ներում, ԲՈՒՀ-երում աշխատած, գրագետ, կարդացած, վեհ, ազնիվ գաղափարներով:

Բիբինը` որը բնականաբար խորհրդային տարիների ռուսական կոռումպացված, հղփացած, մեծամիտ չինովնիկի տիպիկ օրինակ է, արհամարհեց և, ինչպես սպասվում էր, չմասնակցեց ԱԺ-ում էլեկտրաէներգիայի սակագնի թանկացման վերաբերյալ լսումներին:

Նիկոլ Փաշինյանն ու Արթուր Բաղդասարյանն, ըստ էության, նույն ճանապարհով են գնում՝ առաջինը ստեղծել է «Քաղաքացիական պայմանագիրը», երկրորդը՝ «Հայկական վերածնունդը», բայց երկուսն էլ իրականում ժողովրդի լեզվով ասած՝ «յուղ են վառում», էն էլ պոպուլիստական յուղ:

Կարծես այս երկրի վրա ապրում են մոլագարներ, ովքեր ընկել եմ իմ հետևից, ուզում են, որ ես էլ նրանց նման լեզուս դուրս գցեմ, հասկանամ-չհասկանամ, ապրեմ, չգիտակցեմ ինչ է կատարվում շուրջս, մարդը, ով այլևս կա-չկա... ու ինձ ասում են` ըմբռնումով մոտեցիր... Հը... ծիծաղս էլ չի գալիս, ոչ էլ ուզում եմ արցունք թափել, որ աչքերս զուլալվի...

Անցումային շրջանում քցելով, ալանթալանով, քաջնազարավարի, բիրդան հարստացած մեր օլիգարխները, մեծահարուստները, ռուսաստաններում, խոպաններում հարստացածները սիրում են ամեն ինչում կապկել իրար, նմանվել, ընդօրինակել, մրցավազքի մեջ մտնել…