«Հայաքվե» քաղաքացիական-օրենսդրական նախաձեռնությունը, որքան էլ պարադոքսալ հնչի, պաշարված ու արյունաքամ եղող, օր-օրի ուժազրկվող Արցախը և Հայոց ցեղասպանության միլիոնավոր նահատակների հիշատակը մեծ դավադրության, դավաճանության ու խարդավանքների ճանապարհով Հայաստանի իշխանության բուրգի գագաթին բազմած «պատուհասի» ու իր «ուսապարկերի» խառնամբոխի ոտնձգություններից պաշտպանելու շարժում է, որը, համոզված եմ, հասնելու է իր տրամաբանական հանգրվանին։

Երբե՛ք չեն կարող հաղթել այն ժողովրդին, որի շարքային քաղաքացին կզգա և կտեսնի, որ իրենք պաշտպանում են իրենց անձնական անվտանգությունը և սեփական իշխանությունը՝ քրտնաջան աշխատավոր ժողովրդի իշխանությունը:

ՆԱՏՕ-ն կա, քանի դեռ գոյություն ունի Ռուսաստանը: Ռուսաստանը վերանա, կդադարի նաև ՆԱՏՕ-ն: Կսկսի գործել ԱՈՒԿՈՒՍ-ը՝ Չինաստանի դեմ: Ի՞նչ է ՆԱՏՕՆ ԱՄՆ-ի համար:

Ղազարյան Պետոյի խայտառակ կնիկը՝ նախարար Անդրեասյան Ժաննան, նույնպես չի սիրում ՀՀ զինանշանը և ուզում է փոխել:

Համացանցում իմ շատ ընկերներ պահանջում են, որ զենքի ազատականացման մասին օրենքը սկսի աշխատել, որ մարդիկ կարողանան զինվել և այլն:

Պատերազմ ու պարտություն բերող իշխանությունները հիմա բոլորին փորձում են վախեցնել պատերազմով՝ ներկայանալով որպես խաղաղության աղավնի:

Հիշեք՝ աշխարհին ուժեղ Հայաստան պետք չէ, մեզ ոչ ոք չի օգնի, մենք կարող եք ապավինել միայն մեր ուժերին, ինչպես 90-ներին տղերքն արեցին այն, ինչ կարող էին: Իհարկե հույս ունենալով, որ մենք ավելի ու ավելի լավ կանենք և կշարունակենք իրենց անավարտ գործը:

Հատկապես վերջին շրջանում շատ ենք հանդիպում միմյանց ուղղված մեղադրանքներ որոնց բովանդակությունն է «այսինչը շարժվում է Նիկոլի օրակարգով»:

Անգլիացիք պղծեցին, ավերեցին ու թալանեցին ողջ աշխարհը, քանդեցին, բարոյալքեցին այն ամենը, ինչ հնարավոր է ու հնարավոր չէ, վերացրին ազգեր ու պետություներ, հիմա էլ որոշել են սեռափոխել Աստծուն: Այսպես, դրանց եկեղեցու երրորդ դեմքը՝ թագավոր Կարլից ու Քենթրբերիի արքեպիսկոպոսից հետո, Յորքի արքեպիսկոպոսն առաջարկում է «Հայր Մեր»-ը փոխել և ավելի պրոգրեսիվ դարձնել:

…Առավոտ , երբ հանդիպեցի Սարոյանին, առանց նախաբանի սկսեց. -Վահա՛գն, քիչ առաջ հեռախոս զնգաց: Հելլո՝ ըսի: Վովու՞ն հետ կխոսի՝, հարցուց կին մը: Ե՞ս վովուն հետ կխոսիմ՝ հարցուցի ես: Ինչպե՞ս թե վովուն հետ կխոսիմ... Այո, ըսի, վովու՞ն հետ կխոսիմ: Կին դարձյալ կհարցնե՝ իսկ ե՞ս վովուն հետ կխոսիմ: է՜, ի՞նչ գիտնամ՝ ըսի: Այդպես ոչ ան իմացավ «վովուն հետ կխոսի», ոչ ալ ես: Երկուքս ալ հայերեն խոսեցանք ու չհասկցանք իրար: Լավ չէ, երբ մարդիկ չեն հասկընար իրար...