Դիմավորեք Բրյուսելում մշակված և շատ շուտով ուղիղ չվերթով Հայաստան ներմուծվող հերթական օվերտոնի պատուհանը՝ «Բարդա-Աղդամ-Ստեփանակերտ երթուղով ադրբեջանական հումանիզմ»: Սա դառնալու է բզկտված, բաժան-բաժան արված և գերակայությունների կողմնորոշիչները կորցրած հայ հասարակության մեջ ներբեռնվող հերթական դիսկուրսը: Այդ օվերտոնի պատուհանի հիմնական բարոյահոգեբանական և զգայական էմոցիոնալ շեշտադրումը լինելու է. «Թուրքի հացն էլ է հաց, բա հո չե՞ն կոտորվելու սովից»: «Ամեն ինչ կյանքում հարաբերական է, թեթև տարեք» թեզն էլ երեկոյան նամյոկով արվեց, Էյնշտեյնի գրքով և Էյնշտեյնի հարաբերականությամբ՝ հացը հաց է:

Մեր ներկա վիճակի ու մոտ ապագայի հետ կապված հարցերի քննարկման համար շատ կարևոր է թուրքերի նկատմամբ Արևմուտքի վերաբերմունքը, որն ունի տակտիկական բաղադրիչ, ըստ որի, թուրքերին կարելի է օգտագործել ռուսների ու Իրանի դեմ և, հնարավոր է, արաբների դեմ, մինչև վրա հասնի ստրատեգիապես կարևոր քայլի՝ Քրդստանի ստեղծման համար հարմար պահը։

Երբ թուրքական աշխարհը կսկսի մասերի բաժանել Հայաստանը, օղակի մեջ կվերցնի և կարգելի առաջին անհրաժեշտության սննդատեսակներ ներմուծել (որքան էլ դա անհավանական թվա), այդժամ նոր միայն կհասկանանք արցախցիների զրկանքները, կհասկանանք, որ չէր կարելի Արցախը միայնակ թողնել, և որ Արցախը տալով` Հայաստանը ոչ միայն չփրկեցինք, այլև ճիշտ հակառակը` դատապարտեցինք մասնատման, զրկանքների և թուրքացման։

Բոլորի համար պարզ է, թե ինչ է ցանկանում Ադրբեջանը. ճանաչել է տալիս իր տարածքային ամբողջականությունը, հիմքեր է ստեղծում տասնյակ հազարավոր ադրբեջանցի փախստականների՝ Հայաստան վերադարձի համար: Ցանկանում է Լաչինի կյանքի ճանապարհը փոխարինել Աղդամ -Ստեփանակերտ ճանապարհով, զինաթափել Արցախում գտնվող հայկական զորքերը, արցախցիներին բաժանել ադրբեջանական անձնագրեր:

Արցախում տիրող ծանր կացության առնչությամբ Գերագույն հոգևոր խորհուրդը հանդես եկավ հայտարարությամբ։

Վերջին մեկ-երկու ամսվա միջազգային և տարածաշրջանային փոփոխությունները Հայաստանի շուրջ նոր զարգացումների կարող են հանգեցնել:

Ադրբեջանի և նրա դաշնակիցների խնդիրը հստակ է. հայկական միավորների՝ Արցախի և Հայաստանի ինստիտուցիոնալ ապամոնտաժում։ Նրանց ճանապարհային քարտեզը սա է. սկզբում չպետք է լինի Արցախը, հետո՝ Հայաստանը։

Արցախում հայտարարվեց համաժողովրդական շարժման մասին՝ ապաշրջափակման պահանջով։ Բազմաթիվ մարդիկ էին հավաքված, ու շատ ծանր էր տեսնել, որ շատերի աչքին արցունքներ կային։ Հանրահավաքը, կարծում եմ, պետք էր ու սպասված էր, անգամ՝ ուշացած։ Բայց, անկեղծ ասեմ, կոչերը միայն հուզական էին։ Դրանք ուղղված էին միջազգային հանրությանը, խաղաղապահներին, Կարմիր խաչին, աշխարհասփյուռ հայերին ու Հայաստանի հայերին։

«Հայաքվե» քաղաքացիական-օրենսդրական նախաձեռնությունը, որքան էլ պարադոքսալ հնչի, պաշարված ու արյունաքամ եղող, օր-օրի ուժազրկվող Արցախը և Հայոց ցեղասպանության միլիոնավոր նահատակների հիշատակը մեծ դավադրության, դավաճանության ու խարդավանքների ճանապարհով Հայաստանի իշխանության բուրգի գագաթին բազմած «պատուհասի» ու իր «ուսապարկերի» խառնամբոխի ոտնձգություններից պաշտպանելու շարժում է, որը, համոզված եմ, հասնելու է իր տրամաբանական հանգրվանին։

Երբ գրում եմ ՀՀԿ-ի մասին, շատերն ինձ մեղադրում են ընդդիմության մեջ պառակտում մտցնելու համար։