Խոսքի արժեքը

Վերջին օրերին Հայաստանի շրջաններում մի ուրվական է շրջում:

Դա քոսոտ խոսքի ուրվականն է, մարդամեկը, ով հանրապետական կուսակցության ղեկավարից ստացավ ՀՀ իշխանական աթոռները և իր կիսագրագետ, ոչնչի փորձ և գիտելիք չունեցող թիմով հայտնվեց պետական կառավարման ղեկին:

Այո թերուս, արտադրության, գիտության կամ առևտրի փորձ, հմտություններ չունեցող այդ թիմը հաջողել էր միայն մի բնագավառում: Դա խոսքի տիրույթն էր:

Կիսատ պռատ ընդդիմադիրներ կարգվածները կարող էին խոսել, խոսել ամեն ինչից, խոսել ամենուր, խոսել մարդու իրավունքներից, սահմանադրությունից, հայրենիքից, Արցախից, հայկական բանակից, արտաքին քաղաքականությունից:

Ինչով դա ավարտվեց և ինչ արդյունքնե՞ր կան վեց տարի անց: Արդյունքները տրամագծորեն ողբերգական են և տագնապալի: Հայաստանում բիրտ կերպով խախտվում են մարդու իրավունքները, նենգաբար փորձում են վերացնել սահմանադրական հիմքը, հայրենիքի ամբողջ կտորներ բարի կամքով զիջում են ազերի բռնապետին, անվերադարձ կորսվել է Արցախը, երբեմնի հզոր բանակը չկա, չկա արտաքին քաղաքականություն: Այս ողբերգական իրավիճակի միակ պատասխանատուն և մեղավորը մունաթ է գալիս գյուղացիների վրա և տրտնջում, որ տարատեսակ սոցիալական ցանցերում իր խոստումը ոչ մի արդյունք չի տալիս, և իր արթուն կամ քնած կամ կենդանի խոսքը ոչինչ չի գեներացնում: Բա ինչ էիր ուզում այ դատարկաբան, բա իմանում էիր պետություն կառավարելը քո բա՞նն է:

Հասկանում եմ, որ որոշ իշխանական պնակ լիզողներ ներքուստ ընդվզում են իմ դատողությունների դեմ։ Բայց ինչու՞ եք զայրանում: Ընդամենը դիտեք մեկ հատված ՀՀ կառավարության նիստից, երբ կառավարության ղեկավարը և ԱԳՆ ոչ բարով ղեկավարը դարակազմիկ անմտություններ են խոսում անասնաբուծության մասին:

Անփորձանք դիտում եմ մաղթում ձեզ իշխանական պնակալեզներ:

Հրայր ԿԱՄԵՆԴԱՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ