Ստորև ներկայացվող պատմությունը, որ պատմել է մեծ արտիստը, կարծես պատասխանն է այն հարցի, թե ինչու՞ Մհերը չգնաց Հայաստանից:

Կարինում Հայաստանի անկախություն հռչակած գնդապետ Թորգոմի մասին իմ նախորդ հրապարակումը («Մոռացված անկախություն», 06.05.2023) մեծ հետաքրքրություն ու խանդավառություն առաջացրեց ընթերցողների շրջանում:

Սիբիրցի պորուչիկ Ալեքսեյ Կոլմակովի հուշագրությունը տեղ-տեղ էպոս է հիշեցնում: Այն կարելի է անվերջ կարդալ ու անվերջ փառավորվել, ինչպես ինքս էի փառավորվում ամեն էջը թարգմանելիս:

Հայկական հարցը, որը բացառապես վերաբերում է Արևմտյան Հայաստանին, միջազգային դիվանագիտության պատմության մեջ այն եզակի հարցերից մեկն է, որով իր ծագման առաջին օրերից զբաղվել են աշխարհի խոշոր տերությունները:

Ռեժիսորներ Ալեքսանդր Ալովի ու Վլադիմիր Նաումովի «Թեհրան-43»-ը, որ խորհրդային կինոյի երևելի գործերից է, նշանավորվել է մեկ ընդհանուր տարածքում, մեկ ընդհանուր կտավի մեջ չորս խոշորագույն հայի մեկտեղումով։

Երբ մեզ ամենաշատը հետաքրքիր է, թե գիշերն ի՛նչ դրություն է եղել երկրում, արդյոք թշնամու կրակոցից մեր զինվորները չե՞ն վնասվել, և ահա նորությունը` Հայաստանը «Եվրատեսիլ» կոչվող մրցույթում ամենաբարձր միավորը տվել է Իսրայելին։

Իսպանացի նկարիչ Պաբլո Պիկասոն ասում էր. «Արվեստի նպատակն է մեր հոգուց մաքրել առօրյա կյանքի փոշին»։ Հենց այդ նպատակին է ծառայում ՀՀ վաստակավոր նկարիչ ԱՐՄԵՆ ՎԱՀՐԱՄՅԱՆԻ 55-ամյակին նվիրված «Հետհայաց» ցուցահանդեսը:

Առաջարկում ենք կարդալ «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի 2023 թվականի թիվ 1-ը։

Շիրազը լինելով շատ տաքարյուն և անկանխատեսելի անձնավորություն բարդ հարաբերություններ ուներ ղեկավարության հետ, կենտրոնական իշխանությունները նրան համարում էին ազգայնական գաղափարների մոլեռանդ կրող, ինչի արդյունքում երբեմն նրան փորձում էին պահել մեկուսի: Սակայն Կարեն Դեմիրճյանը կարողացավ նրա հետ ջերմ հարաբերություններ հաստատել: Կարեն Դեմիրճյանի օրոք սկսեցին նրան շատ տպագրել, ավելի հոգատար վերաբերվել: Հենց այդ ժամանակ Շիրազն արժանացավ երկու՝ Հայաստանի Հանրապետության պետական (1975 թ.) և Հովհաննես Թումանյանի անվան (1982 թ.) մրցանակների:

Կոմունիստների իշխանության օրոք Խաչիկ Դաշտենցին, հատկապես մինչև 60-ականների ձնհալը, թեև նացիոնալիստ գրող էին համարում, բայց և այնպես, չուրանալով շատ բան, շնորհակալ լինենք, որ հրատարակեցին նրա գործերը: Թե ինչքան կարևոր է Դաշտենցի գրական ժառանգությունը, լրացուցիչ արժևորման և գնահատականի կարիք չկա, ամենազոր դատավոր ժամանակը դա վաղուց արել է: Ղարաբաղյան պատերազմում բազմաթիվ ազատամարտիկների պայուսակներում Դաշտենցի «Ռանչպարների կանչը» գիրքն է եղել որպես մեր կիսատ պատերազմների ու չկրակած փամփուշտների հիշողության շարունակություն: Իսկ եթե որևէ ապազգային ստահակ ինքնահաստատման մոլուցքով պարզապես կկամենա սակարկել «Սասնա Ծռեր» էպոսին շարունակող «Ռանչպարների կանչը» վիպասքի հեղինակի վաստակի արժեքն ու կարևորությունը, պատասխանը կտան հին ու նոր ֆիդայիները: