․․․ Ես սիրում եմ Պերճին, որովհետև նա իսկապես տաղանդավոր գրող է, այդ բնորոշման չարժեզրկված իմաստով։ Նրա «Արշակ Երկրորդ», ինչպես նաև նորահայտ «Ծնվել է ու մահացել» պատմավեպերը, «Կլոդ Իգերլի» ստեղծագործությունը, «Կատակերգություն առանց մասնակիցների» վիպակների ժողովածուն, «Մեծ լռություն» պիեսների, «Վերջին արևագալը» վավերագրական վեպի էջերը ընթերցելիս ապրել եմ ոչ միայն հիացմունքի պահեր, այլև տողերի տակ տեսել հայրենասերի, հայրենի մեծ ու ծանր հոգսերի և նրա բեկված ճակատագրի ծանրության տակ, ասես, ճկվող, բայց հարատևմանը հավատացող, անպարտ գրողին։

26 յունիսէն 2 յուլիս 2023, Իրլանտայի Հանրապետութիւն: Երկիր մը, որ օժտուած է Աստուծոյ ստեղծած գեղեցիկ բնութեամբ: Հոն, ուր կանաչ գոյնը կը տեսնես ամէն տեղ: Անձրեւոտ կլիման երկիրը եւ անոր բնութիւնը վերածած է գեղեցիկ կանաչի: Բայց երկրին բնութեան հետ կայ ժողովուրդին ժպիտը եւ անոր բարեկամական ու հաղորդակցութեան ջերմ հոգին: Իրլանտան այնպիսի երկիր մըն է, ուր շատ յաճախ անծանօթը կրնայ դառնալ ծանօթ, եւ օտարը ինքզինք կրնայ զգալ հարազատ:

Երբ մենակ էի ապրում, պատահել է՝ իմ ծննդյան օրը ինձ ոչ-ոք չի շնորհավորել:

«Կայսրությունները նման են հսկա կարկանդակի. դրանք, որպես կանոն, սկսում են ուտել ծայրերից»:

Երբ Հայաստանի իշխանությունները գտնվում եին արևմտյան երկրների ազդեցության գոտում, արդեն երկու դեպք եղել է, որ Հայաստանը թուրքի հետ հաշտության պայմանագիր է կնքել:

Սերգոյի ու Այդինի հետ մեր ուսանողական կյանքի մոսկովյան հատվածը (երեք տարի ԵՊՀ-ում, երեք տարի ՄՊՀ-ում) լի է եղել հույզեր առաջացնող դիպվածներով. նոր միջավայր էր, նոր ընկերներ: Փոքրիկ առիթն էլ վերածում էինք բարձր տրամադրություն առաջացնող միջոցառման:

Բրյուսելյան հանդիպումից «խաղաղություն» ակնկալող ապուշներին պատմությունից մի հիշեցում անեմ։

Նպատակ չունէի անդրադառնալու Օսմանեան կայսրութեան սահմաններուն մէջ պատմութեան առաջին ցոյցին՝ Գում Գափուի ցոյցին:

Հայաստանում նոր ժողովրդավարություն է հասունանում՝ նշաձողի իջեցման քաղաքականություն։ Ակնհայտորեն նման քմահաճ վերաբերմունք է ցուցաբերվում նաև գիտության հանդեպ։ Մի կողմից խոսվում է գիտության զարգացման, գիտական ավանի կառուցման մասին, մյուս կողմից լրիվ հակառակն է արվում՝ քամահրական վերաբերմունք է դրսևորվում գիտության հանդեպ։ Ապացո՞ւյց եք ուզում։ Խնդրեմ։ Մատենադարանի գիտխորհրդի վերջին նիստում որոշվել է փոփոխություն կատարել տնօրենի ընտրության պահանջներում, իսկ ավելի ճիշտ՝ իջեցնել նշաձողը․ այսուհետ տնօրեն դառնալու համար թեկնածուն պետք է ունենա ոչ թե գիտության դոկտորի, այլ գիտության թեկնածուի աստիճան։ Ավելորդ է ասել անգամ, որ այս մոտեցումը խիստ մտահոգիչ է։ Անհասկանալի է՝ ում համար է դա արվում, ում է դա ձեռնտու։

Արդարև ճիշտ է վերնագիրը՝ «Կարեն Մաթևոսյան, Մատենադարանի պահապանը»: Հաջողության մաղթանքով...