ՀԱՆԴԻՊՈՒՄՆԵՐ

ՄԵՏԱՔՍԵ

«ՉԷ՛, ՉԻ ԽԱԲՈՒՄ, ՄԵՏԱՔՍԵ, ՀՈՂՆ ԱՐԴԵՆ ՔԱՇՈՒՄ Է, ԱՆՆԿԱՏ ՔԱՇՈՒՄ Է ՑԱԾ»
Ռումինացի գրողներ` էսթետ Մարչել Պետրիշորի և բանաստեղծ Դումիտրու Մ. Իոնի հետ այցելեցինք Մարտիրոս Սարյանի տուն-թանգարան։
Հյուրերին հիացրին Սարյանի գեղագիտական նուրբ ճաշակը, ազգային մտածողությունը, կտավների գունագեղ թեժությունն ու ստեղծած աշխատանքների յուրատեսակ, լուսավոր աշխարհը...
Երբ կանգնել էինք նկարների առաջ, Մարչելը, թեքվելով ականջիս, փսփսաց.
-Ձմեռվա ցրտին կարող ես գալ այստեղ` սարյանական արևով տաքանալու...
Հյուրերը, իմանալով, որ նկարների հեղինակը ողջ է և ապրում է նույն շենքում, ուրախացան, ուզեցին ծանոթանալ նրա հետ։ Թույլտվություն ստանալուց հետո իջանք ներքև։ Վարպետը հյուրերին դիմավորեց իր ընդարձակ արվեստանոցի շեմին։ Ներս հրավիրեց` շոյելով Իոնի ուսը, որը երջանիկ ժպիտով, հիացած նայում էր ծերունազարդ նկարչի բարի աչքերին։
Բարձրահասակ, թիկնեղ Մարչել Պետրիշորի կողքին հսկա տաղանդի տեր Սարյանը աչքիս շատ փոքր ու շատ ցածրահասակ երևաց.
-Վարպետ ջան, երկար ժամանակ Ձեզ չեմ տեսել, թվում է, կարճացել եք, փոքրացել եք մի տեսակ, թե՞ կարոտս է ինձ խաբում...
-Չէ՛, չի խաբում, Մետաքսե, հողն արդեն քաշում է, աննկատ քաշում է ցած...
Երբ թարգմանեցի հյուրերին Մարտիրոս Սարյանի ասածը, նրանք խոնարհվեցին հանճարեղ նկարչի առաջ, համբուրեցին նրա աջն ու երախտագետ ժպիտով հրաժեշտ տվեցին փիլիսոփա նկարչին...

«ԲԱ ՔՈ ԾՈՑՆ ԻՆՉԻ՞ ՀԱՄԱՐ Է»
1997-ի աշնան մի անարև օր Հայաստանի գրողների միության նախագահ Հրանտ Մաթևոսյանը պատրաստվում էր ավտոմեքենայով մեկնել Գյումրի։ Գյումրու Վարդան Աճեմյանի անվան թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ալբերտ Մկրտչյանը Հրանտին հրավիրել էր Գյումրի` իր ներկայացումներից մեկի պրեմիերային։
Հրանտը որոշեց գնալ եղբոր` Հրաչօյի հետ։ ՈՒզում էին արդեն դուրս գալ շենքից, տեսա Հրանտը թեթև է հագնված, ասացի.
-Հրանտ, շատ բարակ ես հագել։ Գյումրիում հիմա եղանակը սառն է, կմրսես։
-Բա քո ծոցն ինչի՞ համար է,- վրա բերեց Հրանտը։
-Հրանտ, քեզ որ ծոցս առնեմ, ոսկորներդ կհալչեն,- կչկչացի ես։
Հրանտը քթի տակ անձայն ծիծաղեց ու նստեց Գյումրի տանող իր ավտոմեքենան...

Մեկնաբանություններ